ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ կան այնպիսի երեւոյթներ, որոնք նոր ըլլալ կը թուին, սակայն եթէ լաւապէս ուսումնասիրենք պատմութիւնը, պիտի տեսնենք, որ անոնք հազարամեակներու անցեալ մը ունին, պարզապէս մեր մէջ նոր ծիլեր կը սկսին տալ, ինչ որ պատճառը կ՚ըլլայ, որ «նոր» բան մը կարծուին: Նման իրողութիւններէն մէկն է տղոց աղջիկ դառնալու, իսկ աղջիկներուն՝ տղայ դառնալու տարօրինակ, սակայն մա՛նաւանդ վերջին տասնամեակին նոյնքան տարածուած արտասովոր երեւոյթը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պատմութեան ընթացքին յաճախ թշնամի ըսելով հասկցած ենք թուրքը կամ ազերին, սակայն յետ այսու թշնամի ըսելով պիտի հասկնանք մենք մեզ, որովհետեւ թուրքը կամ ազերին չկրցաւ հայուն վնաս պատճառել այնքան՝ ինչքան մենք մեզ պատճառեցինք ու կը շարունակենք պատճառել:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցեալին տարբեր էր ամէ՛ն բան՝ մինչեւ իսկ տարբեր էր հայ կինը, որուն մասին երաժշտահանը հպարտութեամբ կը կոչէր. «ամէ՛ն մի կին մի ֆիտայի տնաշէն...». պատմութեան մէջ հայ կնոջ դերը տարբե՛ր է միւս ազգերու կիներէն, որոնք համեմատած հայ կնոջ, ունեցած են աւելի բարեբաստիկ կեանք մը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Արդէն իսկ մի քանի օրեր ետք հագուստէն կախուած աւելորդ կտորի մը պէս կտրուելով մի քանի շրջաններ եւս կը բաժնուին մեր սահմաններէն, որուն դիմաց բազմահազար երիտասարդներ, որպէս բողոք եւ ընդվզում իրենց տրտունջը կը ներկայացնեն Հայաստանի զանազան սրճարաններուն մէջ զուարճանալով:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
«…Եւ սիրտիս ցաւից յուսահատ, ես մի թաս օղի խմեցի»։
Վերոյիշեալ տողերը բանաստեղծ եւ գրող Եղիշէ Չարենցի խօսքերն են. բանաստեղծ՝ որ իր «Ես իմ անուշ Հայաստանի»ով տակաւին երկար դարեր պիտի շարունակէ յիշուիլ՝ որպէս հայ գրականութեան մեծագոյն քերթողներէն մին:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Վերջին տարիներուն Հայաստանի մէջ մեծապէս աճեցաւ եւ կը շարունակէ աճիլ մուրացկանութիւնը։ Այսօր Հայաստանի գրեթէ ամէ՛ն փողոցի վրայ կարելի է հանդիպիլ տարեցներու, որոնք իրենց ափը մեկնած մի քանի ղուրուշ ողորմութիւն կը խնդրեն՝ ապահովելու համար իրենց գոյութիւնը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մտահոգիչ կը դառնայ Հայ Եկեղեցւոյ վիճակը եւ իր նախկին առաջնորդողի դերէն դուրս գալով՝ կամաց-կամաց կը վերածուի պարզապէս խորհուրդներ կատարուող վայրի մը՝ մինչեւ որ հասնի օրը եւ դադրի նաեւ եկեղեցական խորհուրդները կատարելու աւանդութիւնը, ինչ որ արդէն իսկ սկսած է հայրենիքէն ներս:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Արտագա՜ղթ… երազը բոլոր անոնց, որոնք կը կարծեն, թէ հայրենիքի սահմաններէն դուրս գալով դրախտի դուռը բացուած պիտի տեսնեն իրենց դիմաց՝ աւետեաց երկրի բոլոր խոստումներով:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 89 տարի առաջ՝ 1933 թուականին Յունաստանի կառավարութիւնը երեսփոխանական ժողովի մը ընթացքին յառաջ կը բերէ օրինագիծ մը, որով կ՚առաջարկուի արտօնութիւն պահանջել, որպէսզի քննութիւն կատարուի եւ ստուգուի, թէ ուրկէ՛ եւ ի՛նչ միջոցներով հարստացած են քաղաքական դէմքերը, պետական պաշտօնեաները, անոնց կիները, մօտաւոր ազգականներն ու սպաները:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հարուստներու եւ աղքատներու պայքարը՝ թէեւ վերջին տասնամեակներուն աւելի սաստկացած, սակայն դարերու վրայ երկարող պայքար մըն է, որովհետեւ մի՛շտ ալ հարուստը ուզած է իր հարստութեամբ իշխել եւ իր «իշխանութեան» տակ առնել աղքատը, իսկ աղքատը իր կարգին մի՛շտ ատած է հարուստը՝ պահանջեալ հարկին քծնելով՝ ի նպաստ իր շահերուն:
