Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ո՛վ Տէր, իմ զօրութի՛ւնս, քեզ պիտի սիրեմ։
«Տէրը իմ վէմս, ամրութիւնս ու փրկիչս է։
«Իմ Աստուածս իմ պարիսպս է, ես անոր կը յուսամ,
«Անիկա իմ վահանս ու իմ փրկութեանս եղջիւրը
«Ու իմ բարձր աշտարակս է»։
ՍԱՂՄ. ԺԸ 1-2

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ազատութիւն»ը մարդուն սկզբնական նկարագիրը, բնութիւնը եւ անջնջելի, մշտնջենական կոչո՛ւմն է։ Արդարեւ, մարդ «ազատ» կը ծնի, յետոյ ազատութիւնը օրինաւոր պայմաններու տակ, ստիպողաբար կը սահմանափակուի, եւ վերջապէս «ազատ» կը մեռնի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աստուածաշունչին մէջ «Օրէնք» բառը ընդհանրապէս կը վերաբերի Աստուծոյ պատուիրաններուն եւ տուած կանոններուն ամբողջութեան։ Հետզհետէ, սակայն, այս անունով սկսան ճանչցուիլ Աստուծոյ բոլոր պատուիրանները եւ կանոնները։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Համընկերութեան սկզբունք»ը՝ որ արտայայտուած է նաեւ «բարեկամութեան» կամ «ընկերային սիրոյ» անունին տակ, ուղղակի պահա՛նջք մըն է մարդկային եղբայրութեան։ Ուստի, բոլոր մարդոց ծագումին նոյնութիւնը եւ իրենց բանաւոր բնութեան հաւասարութիւնը «եղբայրութեան» ապացոյցն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Թէպէտ որպէս անդամներ իրարու կապուած ենք, բայց Աստուծոյ շնորհքը իւրաքանչիւրիս տարբեր պարգեւ մը տուած է, որ պէտք է գործածենք». (ՀՌՈՄ. ԺԲ 5-6)։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ամբողջ աշխարհը եւ տիեզերքը ստեղծելէ յետոյ Աստուած վեցերորդ օրը ստեղծեց մարդը։ Մարդուն տուաւ ապրելու համար հրաշալի վայր մը, որ կոչեց Եդեմական դրախտ, եւ մարդուն ըսաւ. «Այս դրախտին մէջ ապրէ, որքան կեանք կու տամ քեզ, այս բոլոր ծառերու եւ կենդանութեան պտուղներէն օգտուէ, բացի մէկ հատէն՝ չարի եւ բարիի գիտութեան ծառէն»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ իր ամբողջ կեանքի ընթացքին կը ձգտի հասնիլ «բարոյական բարի»ին։ Բարոյական բարին՝ Աստուծոյ պատգամներուն կենսագործումն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նորութիւնը գեղեցիկ է արդարեւ եւ յուսախաբութիւն չի պատճառեր, քանի որ նորը եւ նորութիւնը միշտ յոյս մը ունի իր մէջ։ Ուստի գեղարուեստի որեւէ ճիւղ ընդգրկել եւ անոր մէջ անուն մը ունենալ բաղձացող երիտասարդներ պէտք է նկատի ունենան այս իրականութիւնը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սէրը բոլոր առաքինութիւններու, բոլոր մեծագործութիւններու, բոլոր օրէնքներու հիմը եւ խարիսխն է. ան անուշ ներդաշնակութիւնն է մարդկային կամքին, երկնային մեղեդին մարդուս խորհուրդներուն, զօրեղ զսպանակը անոնց յոյզերուն եւ զգացումներուն։ Արդարեւ, սէրը հիմն է եւ պատճառը կեանքին, քանի որ կեանքը սիրով կը սկսի եւ սիրով կը շարունակէ իր ընթացքը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աստուծոյ տենչը դրոշմուած է մարդուն սրտին մէջ, որովհետեւ մարդը ստեղծուած է Աստուծոյ կողմէ եւ Աստուծոյ համար։ Աստուած չի դադրիր երբեք մարդը իրեն քաշելէ եւ մարդը միայն Աստուծոյ մէջ պիտի գտնէ իր անդադար փնտռած ճշմարտութիւնը եւ երջանկութիւնը։