Հոգե-մտաւոր

ՎԻՃԱԲԱՆԵԼՈՒ ԱՐՈՒԵՍՏԸ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Մարդ, քանի որ «բանաւոր էակ» մըն է՝ խորհելու, դատելու եւ որոշելու կարողութեան տէր եւ ազատ կամքով շարժող՝ ըստ իր համոզումներուն, ապա ուրեմն շատ բնական է, որ իր նմաններուն հետ տարակարծութիւններ ունենայ։ Եւ տարակարծութիւններու բնական հետեւանքն է՝ վիճաբանութիւնը։

ԽՐԱՏ՝ ՈՐԴՈՒՍ - Բ.

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

«Ու թէ հիմա, իմ բալիկըս, ես քո գլխին ճառ եմ կարդում,
Ապա միայն նրա համար...».
Իրականութեան մէջ Սեւակ ճառեր սիրող մարդ մը չէր, որովհետեւ հաւատացողն էր, թէ իւրաքանչիւր մարդ միայն իր փորձառութեամբ կրնայ բան մը սորվիլ եւ հասկնալ եւ այս մէկը մեր մարդկային բնութեան մաս կը կազմէ:

ՀԱՅ ԿՆՈՋ ԴԱՍՏԻԱՐԱԿՈՒԹԻՒՆԸ ՓՐԿՈՒԹԻՒՆՆ Է ՑԵՂԻՆ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Կ՚ափսոսամ, երբ նոր սերունդը «մտաւորական» կը ճանչնայ ու կը յիշէ միայն Պարոնեանը, Զօհրապը, Վարուժանն ու Օտեանը եւ մոռացութեան կու տայ բազմաթի՜ւ ուրիշներ՝ որոնք նոյնքան մեծութիւն եղած են՝ ինչքան վերոյիշեալները:

ՄԱՐԴԸ ԱՓԻ ՄԷՋ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Մեր թուականէն 59 տարիներ առաջ՝ 1963 թուականին Պարոյր Սեւակ Երեւանի մէջ հրատարակեց իր «Մարդը ափի մէջ» աշխատութիւնը. այդ ժամանակաշրջանին «մարդը ափի մէջ» էր, որովհետեւ գտնուելով Սովետական Միութեան իշխանութեան տակ կար որոշ սահմանափակումներ՝ կրօնքի, հայրենասիրութեան եւ կարգ մը այլ արժէքներու, որոնք բնականաբար մարդոց մօտ «ազատ» ըլլալու համոզումը տալով հանդերձ բանտուած ըլլալու զգացում մը կը ստեղծէին:

ԼԵՒՈՆ ՇԱՆԹ ԵՒ «ՀԻՆ ԱՍՏՈՒԱԾՆԵՐ» - Ա -

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Լեւոն Շանթի ամբողջ գործը մարդկային հոգիի ձգտումները, ծարաւը կը պատմէ. ինքզինք հաստատող, իրագործող Մարդ արարածին դիւցազնավէպը։ «Հին Աստուած»ներու մէջ ան կը բեմադրէ հանդիպումը վանահօր մը եւ իշխանուհիի մը՝ որուն նուիրատուութեամբ կառուցուած է եկեղեցի մը եւ որուն մասին է որ կը խորհրդակցին։

Էջեր