ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Եոհան Վոլֆկեանկ Ֆոն Կէօթէի «Ֆաուստ»ը, այս գլուխ գործոցը ծանօթ է շատերուս. արդարեւ ան պարզ գրական գլուխ գործոց մը չէ, այլ «կեանքի գործ»ը Կէօթէի պէս իմաստասէր, համայնագէտ եւ հանճարամիտ անձնաւորութեան մը՝ որ յիսուն տարի ամբողջ տքնեցաւ անոր մասին եւ անոր մէջ խտացուց ո՛չ միայն իրեն համար ճշմարիտ հանճարի մը մտածումները, այլ նաեւ գերմաներէն լեզուի բոլոր կատարելութիւնները։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կ՚ըսեն որ երջանկութիւնը նպատակ մը չէ՛, այլ երջանկութիւնը նպատակի մը հասնելու համար ճամբայ մը, միջոց մըն է. մարդ եթէ այդ ճամբուն վրայ երջանիկ է՝ կը դիւրանայ իր ընթացքը դէպի նպատակ։ Արդարեւ, երջանկութիւնը, ապրուած պա՛հն է, որ մարդս կը զօրացնէ, ինքնավստահութիւն կը ներշնչէ եւ դրական տրամադրութիւն մը կը ստեղծէ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ժողովրդական ասացուածք մը կ՚ըսէ. «Ողջ եւ առողջ ձուկ մը միայն կրնայ լողալ հոսանքն ի վեր. իսկ հին եւ անշունչ փայտի կոճղ մը անգամ՝ առանց ջանքի, կրնայ ծփալ ջուրին երեսը եւ երթալ հոսանքն ի վար»։ Իսկ Գերմանիոյ նախկին վարչապետներէն Konrad Adenauer իր յուշերուն մէջ կ՚ըսէ, թէ իր ականջին կը հնչէր խրատ մը յաւերժօրէն, որ կ՚ըսէր. «Գնա՛ վերջին մղոնը, եւ ըմբոշխնէ այդ վայելքը»։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մայրութիւնը բարձրագոյն դիրքն է մարդկային բնութեան, գագաթնակէտը՝ ամենաբարձր աստիճանը մարդկութեան, լրումը եւ կատարումը արարչութեամբ եւ ստեղծագործութեան ծրագրով՝ մարդուն կոչումին։ Մայրութիւնը ապացոյցն է մարդուն աստուածանմանութեան, Աստուծոյ ծրագրին գործակցութեան եւ ստացած կարեւոր պարտականութեան, իրաւասութեան եւ պատասխանատուութեան, «Ծրագիր»ին իրականացման նկատմամբ ստանձնած կենսական դերին։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Առ հասարակ ընտանիքը, ընդհանուր դաստիարակութիւնը, մարդս արտաքնապէս շրջապատող հանգամանքները, հասարակական շրջանը, մանաւանդ բարոյական եւ մտաւոր զարգացումը, ընդհանրապէս աւանդութիւններ, սովորութիւններ, մեզ կը տպաւորեն եւ մեծ ազդեցութիւն կը գործեն մեր ընդհանուր խորհելակերպին, գործունէութեան եւ ընթացքին վրայ։ Աւանդաբար փոխանցուած սկզբունքներ, հաւատալիքներ, ըմբռնումներ ընթացք կու տան կեանքին։ Եւ այս բոլորը մեծ ազդեցութիւն ունին նաեւ մարդուս մտքի եւ կամքի ազատութեան վրայ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ո՜րքան հրապուրիչ, ո՜րքան մոգական բառ մըն է «սկզբունք»ը։ Կեանքին ուղղութիւն տուող, կեանքին ընթացքը որոշող հրաշալի՜ ուժ մըն է սկզբունքը։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Երբ կա՛յ ճշմարիտը, մարդիկ ինչո՞ւ կը նախընտրեն սուտը եւ երբ կա՛յ ճշմարտախօսութիւնը, ինչո՞ւ ստախօսութիւնը այսքան սովորական է դարձած։
Անկեղծօրէն խոստովանինք որ երբեմն ո՛րքան դժուար է ճշմարտութիւնը դաւանիլ, յայտարարել եւ խոստովանիլ, երբ կը գտնուի բիւրաւոր սուտեր, որոնք խօսիլ շատ աւելի դիրին եւ հրապուրի՛չ է։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Եւ կեանքը մարդոց համար լոյսն է՝ որ խաւարին մէջ կը փայլի, բայց խաւարը չկրցաւ հասկնալ զայն» (ՅՈՎՀ. Ա 4-5)։ Մեր բարոյական կեանքը իր ակունքը կը քաղէ Հաւատքին մէջ Աստուծոյ, որ Իր սէրը կը յայտնէ մեզի։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Երբ տղայ էի, տղու պէս կը խորհէի…», կ՚ըսէ Առաքեալը։ Ամէն տարեց մեծ կարօտով կը կրկնէ Առաքեալին այս խօսքը եւ կ՚աւելցնէ. «Ա՜հ, երանի թէ տակաւին տղայ եղած ըլլայի, ապրէի այն երջանիկ եւ անպատասխանատու օրերը…»։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ես շատ չեմ մտահոգուիր, եթէ գիտնամ, թէ ձախողած էք ձեր կեանքին մէջ. սակայն չափազանց շատ կը մտահոգուիմ, եթէ գիտնամ, թէ դուք անհոգ եւ անտարբեր էք ձեր ձախողանքին մասին», կ՚ըսէ Abraham Lincoln։
Արդարեւ, ինչպէս յաճախ կը կրկնենք, անհոգութիւնը եւ անտարբերութիւնը մարդկային կեանքի մէջ ամէն վատ իրողութիւններէ աւելի՛ կործանիչ եւ աւելի՛ քայքայիչ դեր մը կը խաղայ։
