ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Վերջերս սփիւռքահայ մամուլի մը մէջ տպագրուած գտայ անձի մը մէկ գրութիւնը, որուն անձնապէս ճանչնալու առիթը ունեցած եմ: Անձը որուն մասին կը խօսիմ, հայերէն լեզուին լաւապէս չի՛ տիրապետեր. ընդհանրապէս արաբերէն լեզուով կ՚արտայայտուի, սակայն մամուլի մէջ իր ստորագրութեամբ տեսայ յօդուած մը՝ մաքուր ու անսխալ հայերէնով գրուած ու հասայ այն եզրակացութեան, որ այսօր դրամը մարդը մինչե՛ւ իսկ յօդուածագիր ու հրապարակախօս կը դարձնէ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այն ապրումները որ ունեցած ես, այսօր ծանօթ զգացում մըն է այն բոլորին համար, որ մա՛րդ կը կոչուին, որովհետեւ աշխարհի վրայ չկայ մարդ, որ իր անցաւոր այս կեանքի ընթացքին ճաշակած չըլլայ տառապանքն ու վիշտը՝ տնտեսական ու ընկերային ո՛ր դասակարգին ալ պատկանին:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երբեւէ հանդիպա՞ծ էք մտաւորականներու. եթէ այո, հետաքրքրական է գիտնալ, թէ ի՞նչ ըսել է մտաւորական եւ այդ տիտղոսին արժանանալու չափանիշները որո՞նք են: Եթէ մտաւորական ըսելով նկատի ունիք անձ մը, որ բանաստեղծութիւն կամ արձակ կը գրէ, յստակեցնենք որ ամէ՛ն գրող մտաւորական չէ, իսկ շատ անգամ ալ ամէն մտաւորական՝ գրող չէ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Չափազանցած չենք ըլլար եթէ ըսենք, որ հայ ժողովուրդը եղած է քաղաքակրթուած այն առաջին ազգերէն, որ տակաւին 19-րդ դարու սկիզբներուն սկսած է գիտակցիլ, բարձրաձայնել ու կարեւորել կնոջ դերը ընկերային կեանքէն ներս:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր Հաւատքի Գիրքին՝ Աստուածաշունչին Գաղատացիներուն գիրքին մէջ առաքեալը յորդոր կու տայ, ըսելով. «Իրարու բեռը վերցուցէք» (Գղ. 6.2), իսկ ուրիշ տեղ մը՝ Եբրայեցիներուն նամակին մէջ կ՚ըսէ. «մի՛ մոռնաք բարեգործութիւն ընել եւ օգնել ուրիշներուն» (Եբր. 13.16):
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կասկածէ վեր է, որ մինչեւ օրս աշխարհի ամենէն դժուար պատասխանատու գործը ծնողք ըլլան է, որ տրուած չէ ամէն մարդու. ամէ՛ն զաւակ ծննդաբերող կրնայ մայր դառնալ, սակայն ամէն մարդ չէ՛ որ մայրութիւն կը յաջողի ընել. ամէ՛ն ամուսին կրնայ հայր դառնալ, սակայն հայութիւն չկարենայ ընել:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 104 տարիներ առաջ՝ 28 մայիս 1918 թուականին ստեղծուեցաւ Հայաստանի Առաջին հանրապետութիւնը, գլխաւորութեամբ Յովհաննէս Քաջազնունիի եւ Հայաստանի պաշտօնական դրօշ ընդունուեցաւ եռագոյնը՝ կարմիր, կապոյտ եւ նարնջագոյն:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Նկատի ունենալով, որ այսօր արձակագիր Ատրպետի ծննդեան օրն է, անհնար է չանդրադառնալ անոր գլուխ գործոց պատմուածքներէն «Տժվժիկ»ին, որ դար մը ետք կը շարունակէ պահել իր այժմէականութիւնը՝ իր մէջ ամփոփելով ժամանակակից հասարակութեան հոգեբանութիւնը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ հիները կարդալով այն տպաւորութիւնը կ՚ունենամ, որ անոնք մարգարէներ են, որոնք կա՛մ գուշակած են ապագան եւ կամ մեր ներկան տարբեր չէ անցեալէն: Մի քանի օրեր առաջ կը թերթէի Պարոնեանի «Խիկար»ը, ուր Խիկար երկխօսութիւն մը կ՚ունենայ անձի մը հետ երկրի քաղաքականութեան հետ առընչուած. խօսելով ազգային ժողովի մասին Խիկար կ՚ըսէ.-
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ձեր հե՞տ ալ պատահած է, որ փորձէք պարզ ու անկարեւոր բան մը յիշել, տանջած էք ձեր միտքն ու ուղեղը, սակայն յաղթուած մոռացութեան կողմէ: Կամ պատահա՞ծ է, որ անցորդ մը ճանչնայ ձեզ, բարեւէ, սակայն դուք չյիշէք կամ չգիտնաք, թէ ով է...:
