ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յակոբի աղջկան հետ ծանօթացած էի Լիբանանի մէջ կազմակերպուած համագումարի մը ընթացքին. ծանրախոհ, լուրջ ու լուռ էր, սակայն ինչպէ՞ս սկսանք խօսիլ ու ծանօթանալ՝ ես ալ չեմ գիտեր: Ծանօթութիւնը ժամանակի ընթացքին վերածուեցաւ մտերմութեան, որ շատ անգամ աւելի՛ն կ՚արժէ՝ քան արիւնակից ազգականի մը գոյութիւնը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ազգովի ճղճիմ, գձուձ ու անիմաստ խնդիրներով բեռնած ենք մեր առօրեան, լուսանցքի վրայ ձգելով առաւել եւս կենսական ու էական խնդիրներ, որոնք մեր գոյութեան հարցականին առջեւ կը շարունակեն մնալ որպէս Դեմոկլեան սուր:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աւելի քան դար մը առաջ, Գրիգոր Զօհրապ տեսնելով հայորդիներու ընդվզումն ու քրթմնջիւնը Պերլինի Վեհաժողովին կապուած 28 դեկտեմբեր 1878-ին գրած մէկ նամակին մէջ կ՚արձանագրէ. «Ի՜նչ ապերախտ մարդիկ ենք աս Հայերս»:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
-Քանի՞ տարեկան ես:
-Ե՞ս. նոր 28 տարեկան եղայ անցեալ ամիս:
-Օ՜… ճի՛շդ ժամանակն է ամուսնանալու... դեռ ուշի՛ ալ մնացած ես... քեզի մէկը գտնենք:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցնող ամիսներու ընթացքին հայ ժողովուրդը ունեցաւ մեծ կորուստ մը, որ մեծ վիշտ ու կսկիծ պատճառեց Հայաստան եւ ի սփիւռս ապրող հայ ժողովուրդին: Այդ բօթով հայ ժողովուրդը կորսնցուց իր յայտնի դէմքերէն մէկը, որուն ներկայութիւնը կենսական գոյութիւն էր մեր իրականութենէն ներս:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աշխարհի վրայ կա՞յ աւելի մեծ ցաւ ու կսկիծ՝ քան մարդկային ցաւը՝ սիրոյ ցաւը, որ ամենէն հզօրներն անգամ ծունկի կը բերէ իր առջեւ. ցաւ՝ որ զօրաւորը կը դարձնէ անկարող ու յուսակտուր: Ցաւ՝ որ ամենակարողը՝ Եգիպտական Պտղոմէոսներու ամենայայտնի եւ վերջին թագուհին անձնասպանութեան առաջնորդեց:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Դար մը ամբողջ քննարկումի նիւթ դարձաւ, թէ հայերս ինչո՞ւ համար ապրեցանք Մեծ եղեռնը. ո՞րն էր այդ թերի կողմը որ հայութիւնս զոհը դարձուց նման ողբերգութեան մը, սակայն այդ քննարկումները ցեխարձակումէ վեր չբարձրացան եւ առողջ վերլուծման ցայսօր չհասան: Եւ ինչպէ՞ս հասնէին. չէ՞ որ հայ են:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Շատերու համար յաղթանակ նկատածը՝ կրնայ պարտութիւն նշանակել ոմանց համար եւ ոմանց սրբազան արժէքը՝ ուրիշի համար կրնայ դառնալ իմաստազուրկ ոչնչութիւն: Եւ այդ իրականութիւնն է, որ մարդը մարդէն կը տարբերէ, իւրաքանչիւրը տալով տարբեր դիմագիծ ու մտածելակերպ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր ներկայ ընկերութիւնը կը դեգերի մէկէ աւելի տարբեր մտածողութեամբ ու սկզբունքի տէր մարդոց բոլորտիքը, տեւական հինի եւ նորի անդադրում պայքար մղելով, որովհետեւ յստակ չափանիշի մը չգոյութեան պատճառով խառնարանի վերածուած է մեր բովանդակ գոյութիւնը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հնդկաստանի անկախութեան շարժման ղեկավար, քաղաքական եւ հոգեւոր առաջնորդ Մահաթմա Կանտի դար մը առաջ իր խօսքը ուղղելով Քրիստոնեայ ժողովուրդին՝ կ՚ըսէր. «Ես կը սիրե՛մ ձեր Քրիստոսը, բայց ո՛չ ձեր Քրիստոնէութիւնը: Դուք Քրիստոնեաներդ նման չէ՛ք ձեր Քրիստոսին»:
