Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կա­փառ­նաու­մի ժո­ղո­վուր­դին «իշ­խան»ը, այ­սինքն ժո­ղո­վա­րա­նին հո­գա­բար­ձու­նե­րէն մին՝ Յայ­րոս տաս­նուեր­կու տա­րե­կան աղ­ջիկ մը ու­նէր՝ որ ծանր հի­ւան­դու­թե­նէ կը տա­ռա­պէր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կա­փառ­նաու­մի ժո­ղո­վուր­դին «իշ­խան»ը, այ­սինքն ժո­ղո­վա­րա­նին հո­գա­բար­ձու­նե­րէն մին՝ Յայ­րոս տաս­նուեր­կու տա­րե­կան աղ­ջիկ մը ու­նէր՝ որ ծանր հի­ւան­դու­թե­նէ կը տա­ռա­պէր։
Յայ­րոս երբ լսեց որ Յի­սուս կու գայ, դի­մա­ւո­րեց զայն եւ ա­ղա­չեց որ գայ եւ բժշկէ աղ­ջի­կը։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սա ի­րո­ղու­թիւն մըն է, թէ՝ ա­մէն ճշմար­տու­թիւն յա­ճախ քօ­ղի մը ե­տին ծած­կուած կ՚ըլ­լայ։ Ուս­տի բա­ւա­կան չէ՛ ճշմար­տու­թեան գո­յու­թիւ­նը, էա­պէս ներ­կա­յու­թիւ­նը. պէ՛տք է որ ա­նոր վրայ փռուա­ծը վեր­ցուի եւ ծած­կուա­ծը բա­ցա­յայտ­նուի։ Ճշմար­տու­թիւ­նը՝ ի­րա­պէս «ճշմար­տու­թի՛ւն» է, երբ կը տես­նուի իր ճշմա­րիտ ե­րե­սով եւ ոչ թէ՝ քօ­ղա­րուած եւ ծած­կուած

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Գէորգ Դ Քե­րես­տէ­ճեան (1866-1882) Հա­յոց Կա­թո­ղի­կո­սը փոր­ձեց Սսի եւ Աղ­թա­մա­րի կա­թո­ղի­կո­սա­կան խնդիր­նե­րը լու­ծել։ Այս հար­ցին լուծ­ման վրայ մեր­ձա­ւոր հսկո­ղու­թիւն ու­նե­նալ կ՚ու­զէր Հայ­րա­պե­տը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Լա՛ւ տրա­մադ­րու­թիւն ու­նե­նալ» կը նշա­նա­կէ՝ ինք­նավս­տահ ըլ­լալ, կո­րո­վի, զօ­րեղ զգալ ինք­զինք, քա­ջա­րի ըլ­լալ եւ պատ­րաս­տա­կամ՝ կա­տա­րե­լու այն ի՛նչ որ ի­րեն կը վե­րա­բե­րի։ Լաւ տրա­մադ­րու­թիւն ու­նե­ցո­ղը «հո­գիի ուժ» ու­նե­ցող մէկն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­ռա­քե­լա­կան Սուրբ ե­կե­ղե­ցին Ապ­րիլ 24-ին կը յի­շա­տա­կէ Սուրբ Խա­չի ե­րեւ­ման տօ­նը՝ ան­գամ մը եւս յի­շե­լով Տէր Յի­սուս Քրիս­տո­սի չար­չա­րանք­նե­րը, ա­նոր խա­չե­լու­թիւ­նը, եւ խա­չի վրայ ա­նոր թա­փած ան­մեղ ա­րեան շնոր­հիւ մարդ­կա­յին ցե­ղի փրկու­թիւ­նը։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նշա­նադ­րու­թեան կը յա­ջոր­դէ բնա­կա­նա­բար պսա­կադ­րու­թիւ­նը։ Ար­դէն նշա­նադ­րու­թեան նպա­տակն է պսա­կադ­րու­թիւ­նը՝ որ­պէս նա­խա­պատ­րաս­տու­թիւն եւ ա­ռա­ջին հանգ­րուան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Նշա­նադ­րու­թիւն» ը­սե­լով կը հասկ­ցուի պսա­կուե­լէ ա­ռաջ եր­կու կող­մի հա­մա­ձայ­նու­թեամբ կա­յա­ցած վճի­ռը՝ ո­րուն մի­ջո­ցով կը յայ­տա­րա­րուի ոե­ւէ մէկ աղջ­կան նշա­նուած ըլ­լա­լը՝ տղա­յի մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

9 Սեպ­տեմ­բեր 1715 թուա­կա­նին, 37 տա­րե­կան Յով­հան­նէս Կո­լոտ (Բա­ղի­շե­ցի) վար­դա­պե­տը Պատ­րիարք դար­ձաւ, եւ այս իշ­խա­նու­թիւ­նը վա­րեց քա­ռորդ դա­րէն ա­ւե­լի՝ մին­չեւ 13 Փետ­րուար 1741 թուա­կա­նը։ Պատ­րիար­քու­թեան ան­մի­ջա­պէս յա­ջորդ օ­րը, ան Ե­րու­սա­ղէ­մի Պատ­րիարք հռչա­կեց իր դա­սա­կից Գրի­գոր Վար­դա­պե­տը՝ ո­րով այս եր­կու ա­թոռ­նե­րը բա­ժա­նուե­ցան եւ այ­նու­հե­տեւ այ­լեւս չմիա­ցան մէկ ան­ձի մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Գա­րո՜ւն է այ­լեւս… ա­հա­ւա­սիկ բո­լորս կը վկա­յենք բնու­թեան վե­րա­կեն­դա­նու­թեան՝ թէ ի՛նչ­պէս ձմե­ռուան ձիւ­նը հա­լե­ցաւ, ծա­ղիկ­ներ ծլե­ցին, ծա­ռե­րը ծաղ­կե­ցան, դաշ­տեր կա­նա­չով պա­տուե­ցան, դաշ­տե­րու մէջ ծա­ղիկ­ներ բա­ցուե­ցան, եւ գա­րու­նը ե­կաւ ա­մէ­նու­րեք։