Հոգե-մտաւոր

ԲՆՈՒԹԻՒՆԸ ԵՒ ՀՈԳԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնութիւնը կարծես արտատպուած նկա՛ր մըն է մարդկային հոգիին մէջ։ Մարդն ալ իր հոգիին մէջ ունի լեռներ, լեռնագագաթներ, լեռնադաշտեր, ձորեր, հովիտներ, ծովեր, ծովակներ, լիճեր, ցամաքներ, փոթորիկներ, մրրիկներ, եղանակներ՝ գարուն, ամառ, աշուն ու ձմեռ, եւ այն ամէն ինչ որ կայ բնութեան մէջ… եւ այս իմաստով ահաւասիկ, մարդուս հոգին պատկերն է բնութեան, որոնք կը ներկայանան իւրաքանչիւր անհատի կեանքին մէջ որպէս «բնութի՛ւն»։

ՔԱՆԱԿԻ ԵՒ ՈՐԱԿԻ ՄԱՍԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդիկ յաճախ վէճի նիւթ կ՚ընեն, թէ ո՞ր մէկը կարեւոր է կեանքի մէջ յաջողութեան եւ նպատակի հասնելու համար. քանա՞կը, թէ որակը։ Բայց կեանքի փորձառութիւնը ցոյց կու տայ, թէ մարդիկ ընդհանրապէս, եւ պէտք է ըսել՝ շատ յաճախ «քանակ»ին կարեւորութիւն կ՚ընծայեն, «քանակ»ին ետեւէն են եւ ո՛չ թէ՝ որակին։

ԱՂՕԹՔԻ ԱՒԱՆԴՈՒԹԻՒՆԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Քրիստոնեայ աղօթքին աւանդութիւնը հաւատքի աւանդութեան աճումին կերպերէն մէկն է, աճում՝ յատկապէս հայեցողութեան եւ ուսումի ճամբով հաւատացեալներուն կողմէ, որոնք փրկութեան տնտեսութեան դէպքերը եւ խօսքերը իրենց սրտին խորը կը պահեն, ինչպէս նաեւ խորունկ ներթափանցումով հոգեւոր իրականութեանց յայտնութեան, որոնց փորձառութիւնը կ՚ապրին։ Ուստի աղօթքը չի՛ վերածուիր ներքին մղումի մը ինքնաբուխ ժայթքումին, աղօթելու համար, անհրաժե՛շտ է զայն կամենալ։

ԸՆԿԵՐԱՅԻՆ ԿԵԱՆՔ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընկերութիւն մը ամբողջութիւնն է անձերու, որոնք զօդուած են իրարու անդամական՝ օրկանական կապով՝ միութեան սկզբունքի մը համեմատ, որ գեր ի վեր է քան անոնցմէ իւրաքանչիւրը։ Ընկերութիւն մը ըլլալով միանգամայն տեսանելի են եւ հոգեւոր համախումբ մը, որ կը համընթանայ ժամանակին մէջ եւ ան կը ներփակէ անցեալը եւ կը պատրաստէ ապագան։

ՆԿԱՐԱԳՐԻ ԽՈՐՔ ՈՒՆԵՆԱԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ միշտ վստահելի մէկը կ՚ուզէ իր շուրջ, քանի որ իւրաքանչիւր անհատ կոչուած է օգնելու իր նմանին։ Այս կը նշանակէ որ ո՛չ մէկը ինքնաբաւ է եւ միշտ ունի տկար եւ թերի կողմ մը, որ կրնայ ամբողջացնել ուրիշի մը օգնութեամբ, ինչ որ վստահութիւն կը պահանջէ։

ՍԻՐՏԸ ԵՒ ԱՂՕԹՔԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հոգեւոր աւանդութիւնը շեշտը կը դնէ սրտին վրայ, որ սուրբ գրային իմաստով՝ «խորքն է էակին» (ԵՐԵՄ. ԼԱ 33)։ Հոն է որ մարդը կը վճռէ ըլլալ Աստուծոյ հետ կամ Աստուծոյ դէմ. այլ խօսքով՝ ըլլալ բարի եւ կամ չար։

ԻՆՔԶԻՆՔ «ՄԵ՛Ծ» ՀԱՄԱՐԵԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ, ընդհանրապէս իր ուշադրութիւնը կը կեդրոնացնէ ի՛ր անձին, ի՛ր գործերուն «մեծութեան» եւ «կարեւորութեան» վրայ եւ ինքզինք «մեծ» կը համարէ։ Արդարեւ մեծ է ան իր մեծութեան սահմանին մէջ, բայց որքան պզտիկ իր մեծութիւնը՝ երբ համեմատութեան մէջ դնէ իրապէս մեծերու, իրական մեծութեան հետ։

Էջեր