Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին բո­լոր յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ, որ­պէս­զի ա­ռողջ ըն­թացք մը ու­նե­նան, անհ­րա­ժեշտ է սրտի մաք­րու­թիւ­նը։
Սրտի մաք­րու­թիւ­նը, ա­ռա­քի­նու­թեան եւ ազ­նուու­թեան հիմն է, ո­րով կա­րե­լի է բա­րե­բեր յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ մշա­կել, խա­ղա­ղու­թիւն հաս­տա­տել եւ մարդ­կա­յին ար­ժա­նա­պա­տուու­թիւ­նը միշտ վե՛ր պա­հել։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յի­նանց Դ. Կի­րա­կին սո­վո­րա­բար կը կո­չուի «Կար­միր Կի­րա­կի»։ Այս կը հա­մա­պա­տաս­խա­նէ նաեւ Յի­նանց 22-րդ օ­րուան։
«Եւ այն զի՞ կո­չի
«Կար­միր Կի­րա­կի
«Եւ յոյժ պատ­շա­ճի,
«Զի ա­րեամբ ծաղ­կի»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո­րե­ւէ կո­րուստ՝ ըլ­լա՛յ նիւ­թա­կան, ըլ­լա՛յ բա­րո­յա­կան կամ հո­գե­կան, միշտ ցա՛ւ կը պատ­ճա­ռէ կո­րուս­տի են­թար­կուո­ղին, կո­րուս­տի մատ­նուո­ղին։ Ու­րեմն, մարդ պէտք է պէտք ե­ղած մի­ջո­ցա­ռում­նե­րը, հար­կա­ւոր մի­ջոց­նե­րը պատ­րաս­տէ, որ­պէս­զի կո­րուստ չու­նե­նայ եւ կամ պա­տա­հա­կան կո­րուս­տէ մը նուա­զա­գոյն վնա­սով փրկուի։ Ար­դա­րեւ, մարդ­կա­յին կեան­քի մէջ եր­բեմն ան­խու­սա­փե­լի են կո­րուստ­նե­րը, ինչ­պէս՝ նե­ղու­թիւն­ներ, դժբախ­տու­թիւն­ներ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կան մար­դիկ, ո­րոնք ո­րոշ շրջա­նա­կի մը կը ծա­ռա­յեն, կան մար­դիկ, ո­րոնք ո­րոշ ժա­մա­նա­կի մը կամ տե­ղի մը կը պատ­կա­նին, եւ կա՛ն մար­դիկ ալ, ո­րոնք հա­մայն մարդ­կու­թեան կը ծա­ռա­յեն, հա­մայն մարդ­կու­թեան պատ­կա­նող ան­հատ­ներ են։ Ար­դա­րեւ, աշ­խարհ հա­կա­ռակ գի­տու­թեան, ա­րուես­տի եւ շատ մը ու­րիշ մար­զե­րու մէջ ցոյց տուած հսկա­յա­քայլ յա­ռաջ­դի­մու­թիւն­նե­րուն, շատ դան­դա­ղօ­րէն կ՚առ­նէ բա­րո­յա­կան այն քայ­լա­փո­խը, այն­քան բազ­մա­պի­սի, բարդ եւ խո­րա­խոր­հուրդ ծա­ռա­յու­թեան մտա­ծում­նե­րու հաս­կա­ցո­ղու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ միշտ կան հա­կա­պատ­կեր ե­րե­ւոյթ­ներ, հա­կադ­րու­թիւն­ներ եւ ի­րե­րա­մերժ ա­րարք­ներ։ Այն որ ու­շադ­րու­թեամբ կը դի­տէ կեան­քի ա­մէն մէկ ե­ղե­լու­թիւն, կը տես­նէ, թէ հոն կա՛ն ա­մե­նէն մե­ղա­պարտ, աղ­տոտ եւ ստո­րին ա­րարք­ներ եւ նաեւ՝ ա­մե­նէն մա­քուր, բա­րի եւ ազ­նիւ ար­տա­յայ­տու­թիւն­ներ, նոյ­նիսկ նոյն ան­ձին կող­մէ՝ տար­բեր ժա­մա­նակ­նե­րու կամ շրջան­նե­րու մէջ ի­րա­գոր­ծուած։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ միշտ կան հա­կա­պատ­կեր ե­րե­ւոյթ­ներ, հա­կադ­րու­թիւն­ներ եւ ի­րե­րա­մերժ ա­րարք­ներ։ Այն որ ու­շադ­րու­թեամբ կը դի­տէ կեան­քի ա­մէն մէկ ե­ղե­լու­թիւն, կը տես­նէ, թէ հոն կա՛ն ա­մե­նէն մե­ղա­պարտ, աղ­տոտ եւ ստո­րին ա­րարք­ներ եւ նաեւ՝ ա­մե­նէն մա­քուր, բա­րի եւ ազ­նիւ ար­տա­յայ­տու­թիւն­ներ, նոյ­նիսկ նոյն ան­ձին կող­մէ՝ տար­բեր ժա­մա­նակ­նե­րու կամ շրջան­նե­րու մէջ ի­րա­գոր­ծուած։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին միտ­քը եւ ե­րե­ւա­կա­յու­թիւ­նը սահ­ման չու­նի եւ բազ­մա­կող­մա­նի է եւ այս իսկ պատ­ճա­ռով իւ­րա­քան­չիւր անձ կրնայ տար­բեր մտա­ծում եւ կար­ծիք ու­նե­նալ ու­րի­շի մը նկատ­մամբ։ Սա­կայն մտքի, կար­ծի­քի եւ գա­ղա­փար­նե­րու զա­նա­զա­նու­թիւ­նը ո՛չ թէ ար­գելք, այլ եւ մա­նա­ւանդ ա­ռիթ­ներ են ճշմար­տու­թեան հաս­նե­լու, քա­նի որ կար­ծիք­նե­րու փո­խա­նա­կու­թեան ար­դիւնք կը յայտ­նուի ճշմար­տու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Կրօնք» բա­ռով կը հասկ­ցուի եր­կու տե­սակ բան.
ա) Ու­ղիղ վար­դա­պե­տու­թիւն­ներ,
բ) Յայտ­նեալ բա­րո­յա­կան սկզբունք­նե­րու հա­մե­մատ սուրբ զգա­ցում­ներ եւ վարք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Զա­տի­կէն յե­տոյ եր­րորդ Կի­րա­կին ծա­նօթ է «Աշ­խար­հա­մատ­րան Կի­րա­կի» ա­նու­նով։ Այս Կի­րա­կին նաեւ Յի­նանց եր­րորդ Կի­րա­կին է եւ սո­վո­րա­բար կը կո­չուի նաեւ՝ «Կա­նանչ Կի­րա­կի»։ Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ յա­տուկ յի­շա­տա­կու­թիւն մըն է այս Կի­րա­կին՝ որ կը մտա­բե­րէ կեան­քի խոր­հուր­դը, վե­րա­կեն­դա­նու­թիւ­նը եւ վե­րած­նուն­դը ամ­բողջ բնու­թեան եւ ան­շուշտ՝ մա՛ր­դուն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Գնա­լը կղզին՝ այն ե­րա­զա­յի՜ն վայ­րը, այն քաղցր յի­շա­տակ­նե­րու անս­պառ ա­կը, խա­ղա­ղու­թեան եւ եր­ջան­կու­թեան խորհր­դա­նի­շը, շա­տե­րու հա­մար կեան­քի ա­մե­նէն գե­ղե­ցիկ շրջան­նե­րուն վկան, հան­դար­տու­թիւն, ան­դոր­րո­թիւն եւ ան­շուշտ հո­գե­կան բա­ւա­րա­րու­թիւն եւ վստա­հու­թիւն ներշն­չող, ա­պա­հով ա­պաս­տա­րա­նը խռո­ված, յու­զուած, այ­լայ­լած հո­գի­նե­րու…։