Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հազիւ մի քանի վայրկեան առաջ աւարտեցի Գարեգին Ա. Կաթողիկոսի «Խորհէ՛ Եւ Մտիր…» գիրքը՝ ո՛ւր «խոհեր եւ հայեացքներ» կը ներկայացուի հոգեւոր ուսուցման եւ ընդհանրապէս «եկեղեցականութեան» մասին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յաճախ կ՚ըսենք, մարդուս համար որքան կարեւոր է մարմնական առողջութիւնը, նո՛յնքան անհրաժե՛շտ է ներքին խաղաղութիւնը՝ որ կ՚ենթադրէ հոգիի առողջութիւն, հոգեկան հանգստութի՛ւն։ Եւ ի՜նչ ներշնչող եւ անոյշ հրաւէր մըն է, որ վստահեցուցիչ շեշտով մը կը ձայնէ. «Ինծի՛ եկէք դուք բոլորդ, յոգնածներ եւ բեռնաւորուածներ, եւ ես հանգիստ պիտի տամ ձեզի» (ՄԱՏԹ. ԺԱ 28)։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Եր­կինք» եւ «Ե­րու­սա­ղէմ», ընդ­հան­րա­պէս կը ներ­կա­յաց­նեն մարդ­կա­յին հան­դեր­ձեալ, այ­սինքն ա­պա­գայ կեան­քը՝ ան­դե­նա­կա­նը։
Ու­րեմն նախ տես­նենք, թէ ի՛նչ է Ե­րու­սա­ղէ­մի ընդ­հա­նուր նկա­րա­գի­րը, եւ յե­տոյ ու­սում­նա­սի­րել ջա­նանք, բա­ցատ­րել փոր­ձենք «եր­կինք» եզ­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդհանրապէս, հպարտութիւնը, յաւակնութեան հետ, կամ անկէ անկախ, պատճառ կ՚ըլլայ ընկերային յարաբերութիւններու, բարեկամութիւններու, նոյնիսկ ընտանեկան միջավայրի մէջ քայքայումներու եւ կործանումներու։ Արդարեւ, «հպարտութիւն» բառը ինքնին ա՛յնքան որոշ է՝ որ վերլուծման իսկ պէտք չունի։ Ուրեմն, մարդ երբ չունեցածը ունենալ կը ձեւացնէ՝ ասիկա «յաւակնութի՛ւն» է, իսկ երբ ունեցածը գործածելու մէջ անարգական վերաբերութիւն կ՚ունենայ՝ անոր նկատմամբ որ իր ունեցածին շատ պէտք  ունի, ասիկա «հպարտութի՛ւն» է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աղօթքի մէջ յարատեւութիւնը՝ պատասխան առնելու անհրաժեշտ պայմաններէն մին է։ Ուստի պէտք է միշտ աղօթել՝ եթէ մարդ կ՚ուզէ աճիլ եւ զօրանալ հաւատքի եւ փորձառութեան մէջ։ Առաքեալը կը պատուիրէ. «յարատեւ աղօթել» (ՀՌՈՄ. ԺԲ 12) եւ «շարունակ աղօթել՝ արթուն մնալով, միշտ գոհութիւն յայտնելով Աստուծոյ» (ԿՈՂՈՍ. Դ 2)։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային կեանքը կ՚ընթանայ ընդհանրապէս հակոտնեայ սկզբունքներու, գաղափարներու եւ ըմբռնումներու մէջ, եւ հակադիր երեւոյթներու միջեւ նախընտրութիւններ ընելով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ սրբան­կար­նե­րու առ­ջեւ ա­ղօ­թել, երկր­պա­գու­թիւն ը­նել եւ մին­չեւ իսկ համ­բու­րել՝ սո­վո­րու­թիւն է ե­ղած։
Սո­վո­րու­թիւն մը, որ շատ ան­գամ կը գե­րա­դա­սուի՝ իս­կա­կան պաշ­տա­մուն­քի, երկր­պա­գու­թեան եւ ա­ղօթ­քի եւ յար­գան­քի ար­ժա­նի սրբու­թիւն­նե­րուն, եւ պա­հե­րուն։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ազգի մը, ժողովուրդի մը լեզուն իր ինքնութի՛ւնն է՝ անբաժան իր էութենէն։ Արդարեւ, լեզուն որքան հասարակական, նո՛յնքան կարեւոր է անհատներու համար, քանի որ անոնց ալ ինքնութեան որոշիչ տարրերէն մէկն է լեզուն, յատկապէս «մայրենի լեզուն»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կան մարդիկ, որոնք իրենց գործունէութիւններուն մէջ երբեք նկատի չեն առներ իրենց նիւթական, մարմնական, բարոյական կամ իմացական կարողութիւնները եւ տարողութիւնը եւ իրենց ուժէն, տարողութենէն աւելի ծանրութիւն վերցնելու կը յանդգնին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պօղոս Առաքեալ, համայն աշխարհի հանդէպ կը յայտարարէ, թէ իր միա՛կ ու միակ պարծանքը Յիսուս Քրիստոսի խա՛չն է։