Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբեմն իրենց պարտականութիւնները խղճմտօրէն եւ հաւատարմութեամբ կատարող, յաջողութիւն, պատիւ եւ վստահութիւն շահած անձեր խօսքով եւ գործքով գնահատանքի կ՚արժանանան։ Բնական եւ բանական է ասիկա։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հին օրերու՝ պատանեկան տարիներու բարեկամներ երբ տարիներ վերջ, իրենց յառաջացած տարիքին իրարու հանդիպին ի՞նչ կ՚ըլլայ անոնց առաջին խօսքը։ Հաւանաբար. «Ո՜րքան փոխուեր ես», կ՚ըսէ մէկը միւսին եւ նոյնը՝ միւսը իրեն։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Արուեստագէտներ, ընդհանրապէս եւ բնականաբար վերջին աստիճան զգայուն՝ նուրբ տպաւորութիւններ իւրացնող եւ արտայայտող անձնաւորութեան տէր՝ փափկանկատ եւ երբեմն ալ հոգեպէս դիւրաբեկ կամ դիւրագրգիռ նկարագրով անձեր կ՚ըլլան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յինանց 43-րդ օրը, Հայ Եկեղեցին կը նշէ «Երկրորդ Ծաղկազարդ»ը։ Այս տարի, 28 Մայիս Կիրակի օրուան կը հանդիպի այս տօնը՝ որ Քրիստոսի Համբարձման յաջորդող Կիրակի օ՛րն է։ Այս տօնը Ծաղկազարդի անունէն առած է իր կոչումը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քի մէջ մար­դուս ա­ռաջ­նա­կարգ նպա­տա՛կն է՝ «եր­ջա­նիկ ըլ­լալ»։ Ար­դա­րեւ, մար­դուս բո­լոր ջան­քե­րը, աշ­խա­տու­թիւն­նե­րը ի վեր­ջոյ կը կեդ­րո­նա­նան այդ միակ նպա­տա­կին վրայ, եւ ա­նոնք կ՚ու­զեն եր­ջա­նիկ ըլ­լալ, եր­ջա­նիկ ապ­րիլ եւ երբ հաս­նին եր­ջան­կու­թեան՝ տե­ւա­կան ըլ­լայ ա­նի­կա, եւ ե­թէ կա­րե­լի ըլ­լայ՝ մշտնջե­նա­ւո՛ր վի­ճա­կը պա­տէ ամ­բողջ կեան­քը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Յի­սուս եր­կինք համ­բար­ձաւ եւ ա­մե­նա­կալ Հօր Աս­տու­ծոյ ա­ջին բազ­մե­ցաւ» (ՄԱՐԿ. ԺԶ 19)։
Ք­րիս­տո­սի մար­մի­նը Յա­րու­թեան պա­հէն սկսեալ փա­ռա­ւո­րուե­ցաւ, ո­րուն ա­պա­ցոյց­ներն են այն նոր եւ գերբ­նա­կան յատ­կու­թիւն­նե­րը, զորս այ­սու­հե­տեւ մշտա­պէս կը վա­յե­լէ Ա­նոր սուրբ Մար­մի­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կան մար­դիկ, որ ի­րենք լու­սա­միտ են եւ հմուտ, եւ նաեւ հե­ռա­տե՛ս։ Ա­հա­ւա­սիկ այս տե­սակ մար­դիկ ու­նին պայ­ծա­ռա­տե­սու­թիւն, որ մար­դուս խոր­հիլ կու տայ, թէ այդ յատ­կու­թիւ­նը ստա­ցա­կա՞ն է, թէ բնա­տուր։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քի մէջ կան եր­բեմն պարզ եւ ա­ռօ­րեայ դէպ­քեր, ո­րոնք ամ­բողջ մարդ­կու­թեան տի­պա՛ր կ՚ըլ­լան եւ ան­ջն­­ջե­լիօ­րէն կը տպա­ւո­րեն եւ ազ­դե­ցու­թիւն կը գոր­ծեն ա­նոր վրայ։ Եւ մարդ շատ անն­շան դէպ­քէ մը կրնայ շատ մեծ եւ կեն­սա­կան, օգ­տա­կար դա­սեր քա­ղել, կեան­քը ըստ այնմ կա­նո­նա­ւո­րել եւ կեան­քին ընդ­հա­նուր ըն­թաց­քը փո­խել։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պայ­քա՛ր մըն է Քրիս­տո­սի կեան­քը եւ քրիս­տո­նեա­յին կեան­քը՝ մարդ­կա­յին ա­նաս­նա­կան եւ ստո­րին հա­կում­նե­րուն դէմ։ Ա­նի­կա պայ­քա՛ր մըն է այն ա­մէն չա­րիք­նե­րուն դէմ՝ ո­րոնք կը նուաս­տաց­նեն մար­դը եւ վա՛ր կ՚ի­ջեց­նեն իր ար­ժա­նա­պա­տուու­թեան պա­տուան­դա­նէն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աշ­խար­հի վրայ ո՛չ մէկ կա­րե­ւոր ար­դիւնք կամ ար­ժէք կա­րե­լի է ձեռք բե­րել ա­ռանց աշ­խա­տան­քի։ Ա­մէն ինչ որ մարդ ու­նի՝ աշ­խա­տու­թեան մը հե­տե­ւանքն է՝ ա­րուեստ, դաս­տիա­րա­կու­թիւն, գի­տու­թիւն, ար­հեստ եւ ա­մէն ինչ։