Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յանցաւորի մը ներելու հարցը իրապէս խրթին գործ մըն է, թէ՛ անհատական, եւ թէ՛ ընկերային տեսակէտով։ Մարդ ո՞րքան ներելու պատրաստ կրնայ ըլլալ, ո՞րքան հանդուրժողութիւն կրնայ ցոյց տալ իրեն դէմ գործուած հանրութիւնը շահագրգռող եւ կամ ուղղակի եւ միա՛յն զինք վիրաւորող յանցանքի մը։ Մանաւանդ երբ արժանապատուութիւն վիրաւորող յանցանք մը գործուած է, ասիկա ո՛րքան դժուար է ներել բնական պայմաններուն տակ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Աղօթքը՝ աղօթքի կեանքը վերացումն է հոգիին առ Աստուած կամ վայել բարիքներու խնդրանքն է Աստուծմէ», կ՚ըսէ Սուրբ Յովհան Դամասկացի։ Արդարեւ, Աստուած կ՚առաջնորդէ իւրաքանչիւր անձ, ըստ Իրեն հաճելի եղող ճամբաներուն եւ կերպերուն։ Իսկ իւրաքանչիւր հաւատացեալ կ՚ընդառաջէ Անոր՝ ըստ իր սրտին հաստատակամութեան եւ ըստ անձնական արտայայտութիւններուն իր աղօթքին։

Տ. ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Մարդկութիւնը կը պատրաստուի «Նոր տարի» մը եւս դիմաւորելու։ Արդարեւ, ամէն «նոր» իր հետ կը բերէ նորութեան, նորոգութեան, նորոգուելու յո՛յսը։ «Նոր»ը կ՚ենթադրէ թարմութիւն, արդիութիւն, այժմէականութիւն. այն ի՛նչ որ կը յաջորդէ ուրիշի մը՝ միեւնոյն բնութեամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Առաքինութիւն է եւ ազնուութիւն՝ ընդունիլ իր սխալը եւ ջանալ զայն սրբագրել։ Անշուշտ, սխալը ընդունելու համար, պէտք է նախ անդրադառնալ անոր, յետոյ պատրաստակամութիւն ցոյց տալ զայն սրբագրելու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մտաւորական կեանքը ամէն հասարակութիւններու բարօրութեան եւ զարգացման անկիւնաքարերէն մէկն է, եւ թէ կարեւորագոյնը, եւ ժողովուրդի մը բոլոր հանրային գործիչները ամենէն աւելի պէտք է մտաւորապէս զարգացած եւ պատրաստուած վիճակի մը մէջ գտնուին։ Ամէն կերպով հանրութեան բարգաւաճմանը կարենալ սատարելու համար անհրաժե՛շտ է ասիկա։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աստուած՝ որպէս Նախախնամ Հայր երբեք չի թողուր իր զաւակները՝ մա՛րդը իր նեղութիւններուն, իր ցաւերուն մէջ։ Ան հաւատարիմ է Իր հայրութեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեանքը ունի ելեւէջներ, եւ անշուշտ զառիթափներ՝ որոնց կ՚ենթարկուի ամէն մարդ, երկար կամ կարճ ժամանակ, երբեմն ամբողջ կեանքի տեւողութեան, երբեմն ալ՝ շուտ մը մոռցուելու չափ ժամանակաւոր եւ աննշան։ Կեանքի մէջ կան բազմաթիւ իրողութիւններ՝ դէպքեր եւ երեւոյթներ, զոր օրինակ՝ զուարճութիւն, հաճոյք՝ երբեմն չափազանցուած կերպով, երբեմն ալ անվնաս նկատուած բնական եւ արուեստական ձեւերով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աստուածային ստեղծագործութիւնը մշտնջենաւոր «ծրագիր» մըն է, որ հետզհետէ կը շարունակուի եւ կը յառաջանայ դէպի կատարելագործութիւն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր նա­խորդ խորհր­դա­ծու­թեան մէջ, Յայ­րո­սի պատ­մու­թեան մէջ մատ­նան­շե­ցինք մա­նա­ւանդ վստա­հու­թեան կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը, եւ վստա­հու­թեան տե­ւա­կա­նու­թեան եւ յա­րա­տե­ւու­թեան անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը՝ ա­պա­հով կեան­քի մը գո­յու­թեա­նը հա­մար։
Վստա­հու­թեան ա­մե­նա­կա­րե­ւոր բա­նա­ձեւն է՝ չվախ­նալ եւ միայն հա­ւա­տալ, ըստ Յի­սու­սի խօս­քին թէ՝ «Մի՛ վախ­նար, միայն հա­ւա­տա՛»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Օրհնութիւն»ը վստահութիւն կը ներշնչէ, քանի որ Սաղմոսերգուն կ՚ըսէ. «Վասնզի Անոր ողորմութիւնը մեր վրայ մեծ է եւ Տէրոջը ճշմարտութիւնը յաւիտեա՛ն է» (ՍԱՂՄ. ՃԺԷ 2)։ Եւ դարձեալ. «Տէրը իմ հովիւս է, ես բանի որ կարօտութիւնը պիտի չունենամ» (ՍԱՂՄ. ԻԳ 1)։