Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քրիս­տոս ու­զեց ծնիլ եւ մեծ­նալ Յով­սէ­փի եւ Մա­րիա­մի Սուրբ Ըն­տա­նի­քին ծո­ցին մէջ։ Ար­դա­րեւ, Ե­կե­ղե­ցին ալ ու­րիշ բան չէ ե­թէ ոչ «Աս­տու­ծոյ ըն­տա­նի­քը»։
­Յա­ճախ ի­րենց «ամ­բողջ ըն­տա­նի­քով» հա­ւա­տա­ցեալ դար­ձած մար­դի­կը սկիզ­բէն իսկ Ե­կե­ղեց­ւոյ կո­րի­զը կազ­մե­ցին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Վա­խի զգա­ցու­մը ըն­դո­ծին հա­կազ­դե­ցու­թիւն մըն է ո­րե­ւէ ի­րա­կան կամ են­թադ­րա­կան վտան­գի մը հան­դէպ։ 
Հա­ւա­նա­կան վտանգ մը վախ կը պատ­ճա­ռէ եւ կեր­պով մը ա­հա­զանգ կը հնչեց­նէ, են­թա­կան զգու­շու­թեան կը հրա­ւի­րէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

5 մայիս 1892 թուականին, Ս. Էջմիածնի Մայր Տաճարին մէջ, «ընտրութեամբ ազգիս»՝ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսական գահ կը բարձրանար Մկրտիչ Արք. Խրիմեան՝ որ 1873 թուականին Պոլսոյ պատրիարքութենէ հրաժարած էր, երբ 1869 թուականին գահ բարձրացած էր։ Իր նախորդն էր Իգնատիոս Ա Քաքմաճեան, որ վախճանած էր արդէն 1869-ին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ մեծ գրող-երգիծաբան, հրապարակախօս Յակոբ Պարոնեան (1843-1891), իր ծննդավայր Ադրիանապոլիսի մէջ (=Էտիրնէ) նախնական կրթութիւնը ստանալէ յետոյ նախ կը դառնայ դեղագործի աշկերտ, ապա՝ հաշուապահ։ 1863-ին կը տեղափոխուի Պոլիս, ուր կը կատարէ տարբեր աշխատանքներ՝ միաժամանակ գործօն մասնակցութիւն բերելով «ՄԵՂՈՒ», «ԹԱՏՐՈՆ», «ԽԻԿԱՐ» եւ այլ թերթերու եւ պարբերականներու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեանքի մէջ նպատակի մը հասնելու, յաջողութիւն ձեռք ձգելու համար յարատեւ աշխատութիւն եւ մանաւանդ անյողդողդ՝ ամո՛ւր կամք պէտք է։ Արդարեւ կարեւորը շատ աշխատիլ չէ, այլ՝ յարատեւ աշխատիլն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հոգեբաններ կ՚ըսեն, թէ հանճարի եւ խելագարութեան միջեւ շատ բարակ սահմանագիծ մը կը գտնուի. «border line»։ Բայց այս չի նշանակեր, որ բոլոր խելագարներ հանճարեղ են, եւ փոխադարձաբար՝ բոլոր հանճարեղներ՝ խելագար։ Արդարեւ, գիտուններու կողմէ՝ բազմաթիւ փորձերով հաստատուած իրողութիւն մըն է, թէ հանճարեղ մարդոց «մեծագոյն մաս»ը, պարզապէս միտքով բացառիկ մարդիկ են, որոնք ընդհանրապէս «տարօրինակ» կը ճանչցուին բնականոն պայմաններու բաղդատմամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին ա­մե­նէն նուի­րա­կան պար­տա­կա­նու­թիւնն է պահ­պա­նել ու­րիշ­նե­րուն ան-բըռ­նա­բա­րե­լի ի­րա­ւուն­քը՝ հսկել, պաշտ­պա­նել զա­նոնք մարդ­կա­յին բո­վան­դակ կո­րո­վով, ու­շադ­րու­թեամբ եւ բծախնդ­րու­թեա՛մբ։
Եւ ե­րա­նի՜ ա­նոր որ իր սե­փա­կան ու­ժե­րուն ան­բա­ւա­կան ե­ղած ա­տեն ար­տա­քին ա­մէն զօ­րու­թեամբ, կա­րող կ՚ըլ­լայ իշ­խել կեան­քին «զսպա­նակ»նե­րուն, եւ կրնայ կանգ առ­նել ո՛ւր որ ի­րա­ւուն­քը բռնա­բա­րող պա­րա­գայ մը կը ներ­կա­յա­նայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Շատ հե­տաքրք­րա­կան է մար­դոց ա­նուն­նե­րը հարց­նե­լով գու­շա­կել ա­նոնց ինք­նու­թիւ­նը՝ ո՞վ են, ո՞ւր­կէ են, ո՞վ­քեր ե­ղած են ի­­րենց նա­խա­հայ­րե­րը, եւ այլն։
Զոր օ­րի­նակ, Պետ­րոս Ա. Կեօլ­ճիք իր շա­հե­կան յու­շե­րուն մէջ կը պատ­մէ հե­տե­ւեալ դէպ­քը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Վարդավառէ ետք 4-րդ կիրակին Ս. Պատարագի ընթացքին կարդացուած Ճաշու Աւետարանը կը խօսի երկու նիւթերու մասին՝ Աստուծոյ մարդոց հանդէպ ունեցած սիրոյ եւ մարդոց փոխանակ լոյսի, խաւարը նախընտրելու եւ զայն սիրելու մասին։ Վարդավառէ ետք 4-րդ կիրակին այս տարի կը հանդիպի 29 յուլիսի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնական գեղեցիկ տեսարաններ մարդուս մտային եւ հոգեկան հորիզոնը կ՚ընդլայնեն, եւ կարծես միտքը աւելի արագ եւ աւելի ընդարձակ եւ անկախ կ՚աշխատի, չտեսնուածները կը տեսնէ, աներեւակայելիները  կ՚երեւակայէ, անիմանալին հասկնալի կ՚ընէ եւ վրիպումներու ուշադրութիւն դարձնելով, մարդ աւելի՛ խոհուն եւ խոկուն կը դառնայ։