Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քննադատութիւնը որքան որ անհաճոյ երեւի, անհրաժեշտ պայմաններէն մէկն է յառաջդիմութեան։ Ըսենք, անիկա մղիչ ուժ մը, գրգիռ մը, գործօն մըն է մարդկային կեանքին բարեփոխութեան՝ թէ՛ անհատապէս, եւ թէ՛ հաւաքաբար՝ դէպի լաւը, դէպի կատարեալը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կը շարունակենք խորհրդածել անհաւատարմութեան մասին։ Անհաւատարմութիւնը, ամուսնական միութեան մէջ, քանդիչ եւ աւերիչ դեր մը կը խաղայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կը շարունակենք խորհրդածել «անհաւատարմութեան» մասին, եւ յատկապէս՝ ամուսնական նուիրական միութեան մէջ ամուսիններու՝ այր-մարդուն կամ կին-մարդուն անհաւատարմութեան մասին։ Անուսնական փոխադարձ խոստումին մէջ աւելի եւս կարեւորութիւն կը ստանայ հաւատարմութիւնը, քանի որ ամուսնական միութիւնը «խորհուրդ» մըն է՝ աստուածային հաստատութի՛ւն մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հաւատարմութիւնը՝ օրէնքին կիրարկման ամենակարեւոր ազդա՛կն է։ Օրէնք մը, կանոն մը որքան ալ արդար եւ նպաստաւոր ըլլայ, որեւէ արժէք չի՛ ներկայացներ, եթէ հաւատարմութեամբ չգործադրուի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ուրեմն կը շարունակենք խորհրդածել անհաւատարմութեան մասին, մանաւանդ ընտանեկան սրբազան ու նուիրական միութեան մէջ՝ ուր յատուկ կարեւորութիւն մը կը մտանայ եւ կարեւոր դեր մը կը խաղայ, անոր գոյապահպանման եւ գոյատեւման հարցին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր նախորդ գրութեան մէջ, անհաւատարմութեան հարցին, զանազան կարծիք եւ տեսակէտներ ներկայացուցած, եւ ըսած էինք, թէ բնազդը մարդուս հզօրագոյն ազդակն է, որ կը վարէ անոր շարժումները, արարքները եւ արտայայտութիւնները։ Այսպէս կը կարծէին ոմանք եւ կը շարունակէին. կրօնքը եւ բարոյական կանոններ պէտք չէ՛ որ արգելք հանդիսանան եւ ջանան զսպել եւ չափաւորել բնազդը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Անհաւատարմութիւն», բառն իսկ հնչել, մարդուն սարսափ եւ նողկանք կը պատճառէ՝ անշուշտ եթէ ան խղճամիտ եւ ողջախոհ մէկն է։ Անհաւատարմութիւնը՝ խաբէութիւն է, վստահութեան շահագործում եւ վերջապէս մարդկային արժանապատուութիւնը ծանրապէս վիրաւորող անհաճոյ արա՛րք մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պայծառակերպութիւնը, որ կը տօնուի նաեւ «Վարդավառ» անուան տակ, իբրեւ նպատակ ունի զօրացնել առաքեալներուն հաւատքը՝ Յիսուսի չարչարանքին հեռանկարով, քանի որ լեռ բարձրանալը կը նախապատրաստէ Անոր Գողգոթա բարձրանալը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կրօնը կը կատարելագործէ, եւ կը սրբացնէ բնութեան օրէնքները։ Սակայն «բնութիւն» պէտք չէ կոչուի այն՝ ի՛նչ որ մարդուն յանցանքին արդիւնքը կամ սխալին հետեւանքն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Լոյս»ը՝ լո՛յս է երբ կը լուսաւորէ. այլապէս կարելի չէ «լոյս» կոչել որեւէ բան՝ որ ինքզինք «լոյս» կը համարի, բայց որեւէ կերպով չի՛ լուսաւորեր իր շուրջը եւ իր շուրջինները։ Ուստի լոյսին կարեւորութիւնը իր գործունէութեան եւ օգտակարութեան մէջ կը կայանայ։