Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնութեան եւ յայտնութեան միջոցով, Իր նախախնամութեամբը եւ Իր Սուրբ Հոգիին ազդեցութեամբը՝ Աստուած կը խօսի մարդուն։ Բայց ասիկա բաւական չէ, պէտք է նաեւ մա՛րդ բանայ իր սիրտը Աստուծոյ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հա­ւա­նա­բար չի գտնուիր անձ մը՝ որ իր պա­տա­նե­կան շրջա­նին դպրո­ցա­կան քննու­թիւն­նե­րու եր­կուն­քը ապ­րած չըլ­լայ՝ եր­կար կամ կարճ ժա­մա­նակ մը։
Եւ այս եր­կուն­քը այն­պէս է տպա­ւո­րուած որ տա­րի­նե՜ր վերջ իսկ ա­տեն-ա­տեն ե­րազ­նե­րու մէջ կը յայտ­նուի եւ վախ կը պատ­ճա­ռէ են­թա­կա­յին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աչ­քը՝ տե­սո­ղու­թեան գոր­ծա­րանն է ա­մէն կեն­դա­նի էա­կի, աչ­քով է, որ կը տես­նեն ա­նոնք աշ­խար­հը, թէեւ ա­մէն մէ­կը տար­բեր կեր­պե­րով։
Ինչ­պէս որ տես­նե­լու հա­մար էակ մը աչ­քի կը կա­րօ­տի, աչքն ալ իր պար­տա­կա­նու­թիւ­նը կա­րե­նալ կա­տա­րե­լու հա­մար լոյ­սի կը կա­րօ­տի եւ հոն ուր լոյս չկայ, աչ­քը իր պար­տա­կա­նու­թիւ­նը չի կրնար կա­տա­րել՝ չի՛ տես­ներ։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Աղօթքը, ընդհանրապէս, վարժութեամբ զարգացող եւ կատարեալին հասնող զգացում մըն է։ Այս իմաստով աղօթքը «արուե՛ստ» մըն է։ Ստացական ընդունակութի՛ւն մը։ Այսպէս եթէ չըլլար, Յիսուս իր աշակերտներուն աղօթել սորվեցնելու պահանջքը չէ՛ր զգար, եւ անոնք, որ կը կարծէին աղօթել, այդպէս կը շարունակէին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ես եմ դուռը։ Ով որ ինձմէ անցնելով ներս մտնէ՝ պիտի փրկուի, պիտի մտնէ եւ ելլէ եւ ճարակ պիտի գտնէ» (ՅՈՎՀ. Ժ 9)։ Այսպէս կ՚ըսէ Յիսուս երբ կ՚ուզէ ցոյց տալ մարդոց՝ փրկութեան ճամբան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Թովմաս Աքուինաս, 26 երկա՜ր տարիներ աշխատած է իր «Summa Theologiae» երկը գրելու համար եւ մեռած է զայն լրացնելէ առաջ։ Ուստի գրելը կը կարօտի ուսումնասիրութեան, լուրջ աշխատութեան եւ զոհողութեա՛ն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նո­յեմ­բեր ամ­սոյն վեր­ջին կամ Դեկ­տեմ­բե­րի սկիզ­բը Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղե­ցին կը նշէ Սրբոց Թա­դէոս եւ Բար­թո­ղո­մէոս ա­ռա­քեալ­նե­րու տօ­նը։ Այս տա­րի տօ­նը կը հան­դի­պի 2 Դեկ­տեմ­բեր, Շա­բաթ օ­րուան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային Բնութիւնը միշտ կ՚ուզէ ունենալ, եւ միշտ աւելի՛ն ունենալ։ Բայց կարեւորը ունեցածին ո՛չ թէ քանակը, այլ՝ որա՛կն է։ Ուրիշ խօսքով՝ որեւէ վնասակար բանէ մը շատ ունենալէն աւելի երանելի՜ է քի՛չ ունենալ, բայց օգտակար բան մը ունենալ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աղեքսանդր Տիւմա հայր եւ որդի, յայտնի ֆրանսացի գրողներ, հետաքրքրական յիշատակ մը ունեցած են։ Աղեքսանդր Տիւմա որդիին հրատարակած մէկ գիրքին շնորհանդէսին՝ կին մը կը մօտենայ Աղեքսանդր Տիւմա հօր եւ կ՚ըսէ.

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ըսուի, թէ պատմութիւնը դէպի ետ կը կարդացուի, բայց անիկա մի՛շտ դէպի յառաջ կը սուրայ։
Կեանքի ընդհանուր փորձառութիւնը ցոյց կու տայ, թէ որքան իրաւացի է այդ խօսքը, քանի որ մարդ երբ ուսումնասիրէ անցեալի դէպքերը՝ պատմութիւնը, հետզհետէ կը խորանայ եւ դէպի ետ կ՚երթայ մտապէս, բայց անցեալը՝ պատմութիւնը միշտ կը փոխուի՝ արագընթաց շարժումով ներկա՛յ կը հանդիսանայ եւ դէպի ապագայ կը շարունակէ իր ընթացքը։