ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կար ժամանակ, երբ ամբողջ աշխարհը, ներառեալ եկեղեցականները կը հաւատային, թէ մեծագոյն իմաստութիւններէն մէկն է «աջ ձեռքին տուածը ձախը պիտի չգիտնայ» համոզումը. սակայն, ժամանակին հետ միասին կը փոխուին նաեւ համոզումները, մանաւանդ նման համոզում մը, որ ծագած է հազարամեակներ առաջ, թշնամիներ դարձնելով ձախն ու աջը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Արդարը արմաւենիի պէս պիտի ծաղկի, Լիբանանի եղեւինի պէս պիտի մեծնայ։ Տէրոջը տանը մէջ տնկուածները մեր Աստուծոյն սրահներուն մէջ պիտի ծաղկին, ծերութեան ատեն ալ պտուղ պիտի տան, պարարտ եւ կանանչ պիտի մնան, որպէսզի պատմեն թէ Տէրը ուղիղ է։ Անիկա իմ Վէմս է եւ անիրաւութիւն չկա՛յ Անոր քով»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդու տկարութեան մաս կը կազմէ կողմնակալութիւնը. օրինակի համար՝ այսօր փողոցի մը մէջ հայ մը եւ օտար մը թող կռուի բռնուին, առանց նիւթի իսկութիւնը հասկնալու, բնականաբար, առաջին անգամ պիտի պաշտպանենք հայը, որովհետեւ այդ մէկը մարդկային տկարութեան մաս կը կազմէ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Յիսուս իր աշակերտներուն կ՚ըսէ եւ կը հաստատէ, թէ անկարելի է, որ ընկերական յարաբերութիւններու մէջ գայթակղութիւններ՝ իրարու դէմ պակասութիւններ չպատահին։ Մտքի, բարոյական նկարագրի, տարիքի, դասակարգի, պաշտօնի, դիրքի եւ այլ շատ մը տարբերութիւններ, որոնք ինքնաբերաբար յառաջ եկած են մարդկային ընկերութիւններու մէջ՝ բնական եւ տնտեսագիտական յեղաշրջումով, յաճախ բախումներ յառաջ կը բերեն իրարու հետ ապրող ամենէն սիրելի անձերու միջեւ իսկ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Իրականութեան մէջ այս յօդուածին սկսելէ առաջ կասկածի տակ կը դնեմ անոր հրապարակումը, որովհետեւ հայկական դարաւոր սովորութեան համաձայն, յաճախ մեծերը չնեղացնելու սիրոյն պէտք է ստել, անտեսել անդունդ ի վար գահավիժումը, սակայն աւելի քան երբեք, այսօր համոզուած ենք, որ շատ անգամ այդ «մեծերը» նեղացնելու գնով անգամ պէտք է բարձրաձայնել ճշմարտութիւնը, համոզուած ըլլալով, թէ ճշմարտութիւնն ու արդարութիւնը աւելի մեծ ու բարձր են՝ քան այդ մեծերը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Տեւական կ՚աղօթենք Աստուծոյ, քանի որ Ան ըստ քրիստոնէական աստուածաբանութեան Հա՛յր է՝ Արարիչ եւ Նախախնամ, եւ շատ բնական է, որ «որդի»ն հօրմէն պահանջէ իր կարիքերը։ Բայց աղօթքը, ինչպէս ընդհանրապէս կը կարծուի, միայն պահանջելու միջոց մը չէ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գործով մի քանի օր կը գտնուիմ Պարսկաստանի հիւսիս-արեւմուտքը՝ Թաւրիզ պատմական քաղաք, որ հիմնուած է երրորդ կամ չորրորդ դարերու ընթաքին. քաղաք՝ որու յիշատակութիւնը ըրած է նաեւ հինգերորդ դարու պատմիչ Փաւստոս Բիւզանդը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ձեր յանցանքները իրարու խոստովանեցէ՛ք եւ աղօ՛թք ըրէք իրարու համար, որպէսզի բժշկուիք։ Արդարին ջերմեռանդ աղօթքը շատ ազդեցութիւն ունի». (ՅԱԿՈԲ. Ե 16)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այսօր կու գանք գրելու յաջողութեան մասին մեր յօդուածաշարքին վերջինը ու աւելի քան երբեք կը հաւատանք, որ յաջողութիւնն ու ձախողութիւնը՝ «զոյգն այդ խաբող» գուցէ ստեղծուած է մարդու կեանքին մէջ գոյութիւն ունեցող պարապութիւնը լրացնելու եւ անոր կեանքին «արժէք» մը, իմաստ մը տալու:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Բ. եւ Ե. դարերուն՝ հայրաբանական շրջանին, եկեղեցական Հայրեր հետզհետէ «աստուծաբանութիւն» բառին պաշտամունքային կամ պարզ «նկարագրողական» իր իմաստի սահմանէն անդին՝ տրամաբանական վերլուծումի, մեկնողական պարզաբանումի ու ուսումնասիրական մեթոտի, քննողական տարողութիւն եւ տարածք տուին։
