Հոգե-մտաւոր

ՄԱՐԴԸ՝ ԱՍՏՈՒԾՈՅ ԴԻՄԱՑ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Պատմական բարոյական բոլոր ուսուցումներ, ընդհանրապէս, այն գաղափարը եւ տեսութիւնը կ՚ընդունին, թէ մարդը Աստուծոյ ստեղծած մէկ էակն է։ Բայց մարդ միշտ իր Արարչէն կը հեռանայ՝ տարուելով իր կիրքէն եւ «ԵՍ»էն։

ԴՐԱԽՏԻ ՀԱՐՍԱՆԻՔԸ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Խրիմեան Հայրիկ «Դրախտի ընտանիք» աշխատութիւնը կը սկսի խօսելով պսակադրութեան Սուրբ Խորհուրդին մասին. հակառակ իր փիլիսոփայական խառնուածքին, Խրիմեան Հայրիկ պսակի խորհուրդը կը բացատրէ շատ պարզ ու հասկնալի լեզուով մը՝ մանուկներու համար գրուած հեքիաթի մը նմանութեամբ՝ առանց մտնելու Աստուածաբանական եւ փիլիսոփայական բացատրութիւններու մէջ:

ՎԱ՛Ռ ՄՆԱՅ ՅՈՅՍԻՆ ԼՈՅՍԸ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Երբեմն յիշատակներու մէջ թաղուիլ, հիները վերյիշել աղօթքի չափ մխիթարական եւ խորհուրդի մը չափ տպաւորիչ կ՚ըլլայ։ Աղօթքի կարգին, ես ալ յաճախ կը թաղուիմ յուշերու խորհրդաւոր անհո՜ւն ծովին մէջ։

ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ ՄԱՐԳԱՐԷՆ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Գրականութիւնը ապերախտ ոլորտ մըն է, որ մտային կարողութեան ու աստուածատուր գրելու շնորհքին կողքին քիչ մըն ալ «բախտ» կը պահանջէ: Յաճախ գրութիւն մը, բանաստեղծական գոհար մը «յայտնի» կը դառնայ՝ սակայն մոռացութեան կը տրուի գրողն ու բանաստեղծը։

ԲԱՐԵԿԱՄՈՒԹԻՒՆԸ ՄԵԾԱԳՈՅՆ ՀԱՃՈՅՔՆ Է

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Բարեկամութիւնը ուրախութի՜ւն է՝ սրտին ամենէն թանկագին գոհարներէն մին կը կազմէ։ Ո՞րն է այն սիրտը, որ աւելի արագ չի բաբախեր, երբ երկար տարիներ սպասելէ վերջ, իր բարեկամը կը տեսնէ յանկարծ ողջ առողջ, ուրախ, երջանիկ, զուարթ եւ սիրալիր։

ԾԱՐԱՆԱԼ ՈՒ ՓՈՔՐԱՆԱԼ ՈՒԶՈՂՆԵՐԸ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Մարդկային կեանքն ու ապրումները հակադրութիւններով լեցուն բեմ մըն է, ուր ուրախութիւնը պար կը բռնէ վիշտին հետ, համբերութիւնը իր գոյութեան պայքարը կը մղէ յուսահատութեան դէմ, սէրը իր հաշտութիւնը կ՚ուզէ կնքել ատելութեան հետ:

ԿԱՏԱՐԵԼՈՒԹԻՒՆ ՆՇՄԱՐԵԼ

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Կատարելութիւն նշմարելը կարճատեսութիւն կը համարուի ոմանց կողմէ, նոյնիսկ կուրութիւն՝ որ ահաւոր պատասխանատուութիւն մը կը հրաւիրէ։ Ուրիշներ ալ, իրատես են՝ կը տեսնեն թերութիւններ եւ տկարութիւններ եւ կ՚աշխատին զանոնք սրբագրել եւ կատարելագործել։

ՌՈՒԲԷՆ ՀԱՅԿԱԶԻ ԻՆՆՍՈՒՆ ՏԱՐՈՒԱՆ ՅՕԴՈՒԱԾԸ

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Լաւատեսութեան ու յոռետեսութեան պայքարները միշտ ալ գոյութիւն ունեցած են. լաւատեսները մեղադրած են յոռետեսները, իսկ վերջիններս՝ մեղադրած են լաւատեսները՝ իրենց երազային համոզումներուն համար: Այդ պայքարը գոյութիւն ունի նաեւ մեր ազգային կեանքէն ներս, որովհետեւ մինչեւ այսօր (հակառակ ամէն տեսակ ամօթալի նահանջներուն) շատեր կը հաւատան, որ հայութեան կը սպասէ փայլուն ապագայ մը:

Էջեր