Արխիւ

Ե­րէկ, Ֆէ­րի­գիւ­ղի Մէ­րա­մէթ­ճեան վար­ժա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ ա­ռա­ջին դա­սա­րան­նե­րու ըն­թերց­ման տօ­նը։ Վար­ժա­րա­նէն ներս մեծ ո­գե­ւո­րու­թեան ա­ռիթ հան­դի­սա­ցաւ այս հան­դէ­սը, ո­րու ըն­թաց­քին շնոր­հա­ւո­րու­թեան եւ գնա­հա­տան­քի խօսք մը ար­տա­սա­նեց տնօ­րէ­նու­հի Ար­փի Մա­նու­կեան։

Հա­յաս­տա­նի Ու­ժա­նիւ­թի նա­խա­րար Ե­րուանդ Զա­խա­րեան յայ­տա­րա­րեց, որ վեր­ջին մէկ տա­րուան ըն­թաց­քին լուրջ աշ­խա­տանք կա­տա­րուած է երկ­րի ու­ժա­նիւ­թի անվ­տան­գու­թեան ուղ­ղու­թեամբ։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, նա­խա­րա­րը տե­ղե­կա­ցուց, թէ վեր­ջին մէկ տա­րուան ըն­թաց­քին ու­ժա­նիւ­թի բնա­գա­ւա­ռէն ներս կա­տա­րուած աշ­խա­տանք­նե­րուն մեծ մա­սը ուղ­ղուած է ու­ժա­նիւ­թի անվ­տան­գու­թեան հա­յե­ցա­կար­գի հաս­տատ­ման։

Ե­րէկ, Ե­րե­ւա­նի մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ ֆրան­սա­ցի յայտ­նի նկա­րիչ ու քան­դա­կա­գործ Ժագ Սեր­ժէ­ֆի ցու­ցա­հան­դէ­սի բա­ցու­մը։ Հա­յաս­տա­նի Քա­ղա­քա­շի­նու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան Ազ­գա­յին թան­գա­րան-կա­ճա­ռին մէջ կը ներ­կա­յա­ցուին իր ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը։

Հալէպի շղթայազերծման վտանգը ներկայիս դարձած է սուրիահայութեան հիմնական մտահոգութեան առարկան:
Ներկայիս Լաթաքիան կը համարուի յարաբերաբար աւելի անվտանգ շրջան մը, շատեր արդէն մեկնած են այնտեղ, սակայն գլխաւոր հարցականներէն մին հետեւեալն է. ի՞նչ պիտի ըլլայ եթէ ընդդիմադիրները սկսին արշաւել դէպի ծովեզերք:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնա­կան ե­րե­ւոյթ մըն է՝ մարդ, ընդ­հան­րա­պէս իր ու­շադ­րու­թիւ­նը կը կեդ­րո­նաց­նէ իր իսկ գոր­ծե­րուն «մե­ծու­թեան» ու «կա­րե­ւո­րու­թեան» վրայ եւ ինք­զինք «մե՛ծ» ու «կա­րե­ւո՛ր» անձ մը կը նկա­տէ։

Շա­բա­թա­վեր­ջին Սուրբ Խաչ դպրե­վան­քի ըն­տա­նի­քը ար­տա­սո­վոր խան­դա­վա­ռու­թիւն ապ­րե­ցաւ տա­րե­կան շրջա­նա­ւար­տից օ­րուան առ­թիւ։ Ըստ ըն­կա­լեալ սո­վո­րու­թեան, դպրե­վանք­ցի­նե­րը այս շրջագ­ծով Կի­րա­կի ա­ռա­ւօտ այ­ցե­լե­ցին Շիշ­լիի ազ­գա­յին գե­րեզ­մա­նա­տու­նը, ուր ի­րենց խո­նար­հու­մը բե­րին հաս­տա­տու­թեան հիմ­նա­դիր ե­րան­շա­նորհ Տ. Գա­րե­գին Պատ­րիարք Խա­չա­տու­րեա­նի շիր­մին մօտ։

Ե­րէկ յետ­մի­ջօ­րէին, Մո­տա­յի Ծո­վա­յին ա­կում­բի գե­ղա­րուես­տաս­րա­հին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ նկար­չու­հի Հիլ­տա Ճի­վա­նեա­նի ան­հա­տա­կան ցու­ցա­հան­դէ­սին բա­ցու­մը։ Սա իր երկ­րորդ ան­հա­տա­կան ցու­ցա­հան­դէսն է, ո­րուն ըն­թաց­քին ներ­կա­յա­ցուած են ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­ներ, ո­րոնք կը ցո­լաց­նեն զա­նա­զան խա­ղե­րու եւ գրա­տե­սակ­նե­րու վե­րա­բե­րեալ մեկ­նա­բա­նա­կան դրուագ­ներ։

Պատ­րիար­քա­կան Ա­թո­ռի թան­գա­րա­նը ստա­ցաւ պաշ­տօ­նա­կան ճա­նա­չում։ Ինչ­պէս ծա­նօթ է, Պատ­րիար­քա­րա­նի պատ­մա­կան հա­մա­լի­րէն ներս վեր­ջին տա­րի­նե­րուն սկսած է գոր­ծել Ա­թո­ռի ե­րա­նաշ­նորհ գա­հա­կալ­նե­րէն Յով­հան­նէս Թ. Բա­ղի­շե­ցի Կո­լոտ Պատ­րիար­քին ա­նուան ձօ­նուած թան­գա­րա­նը, ո­րուն ներ­կա­յիս շնոր­հուած է պաշ­տօ­նա­կան կար­գա­վի­ճակ։

Շա­բա­թա­վեր­ջին Պէզ­ճեան Մայր վար­ժա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ գի­տա­կան խրախ­ճանք մը։ Այս տա­րի 11-րդ ան­գամ կազ­մա­կեր­պուե­ցաւ այս միջ­վար­ժա­րա­նա­յին ձեռ­նար­կը, ո­րու բաց­ման ող­ջոյ­նի խօս­քով մը հան­դէս ե­կաւ հիւ­րըն­կալ դպրո­ցի տնօ­րէ­նու­հի Ե­ղի­սա­բէթ Չա­թա­նաս­լան։