Արխիւ

Ե­րե­ւա­նի «Հա­լէպ» հայ­րե­նակ­ցա­կան բա­րե­սի­րա­կան հա­սա­րա­կա­կան կազ­մա­կեր­պու­թեան Ե­րի­տա­սար­դաց խոր­հուր­դը Հա­յաս­տա­նի Կրթու­թեան եւ գի­տու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան եւ Հայ­կա­կան բա­րե­գոր­ծա­կան ընդ­հա­նուր միու­թեան (ՀԲԸՄ) ա­ջակ­ցու­թեամբ կը կազ­մա­կեր­պէ «Ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նը Հա­յաս­տա­նի մէջ. մար­տահ­րա­ւէր­ներ, հե­ռան­կար­ներ» խո­րագ­րով հա­մա­ժո­ղով մը: ՀԲԸՄ-ի ե­րե­ւա­նեան մաս­նա­ճիւ­ղի դահ­լի­ճին մէջ, Նո­յեմ­բե­րի 26-ին տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ սոյն հա­մա­ժո­ղո­վը։

Սու­րիոյ մէջ ե­րեք թուրք զի­նուոր նա­հա­տա­կուե­ցաւ։ «Եփ­րա­տի վա­հան» գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րուն շրջագ­ծով այդ երկ­րի տա­րած­քէն ներս գտնուող զօր­քե­րը Էլ Պա­պի շրջա­նին մէջ են­թարկուե­ցան օ­դա­յին յար­ձակ­ման։ «Եփ­րա­տի վա­հան» գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րու 93-րդ օրուան զու­գա­դի­պե­ցաւ այս ցա­ւա­լի դէպ­քը։

Հա­յաս­տա­նի Ար­տա­քին գոր­ծոց փոխ-նա­խա­րար Շա­ւարշ Քո­չա­րեան յայ­տա­րա­րեց, որ Ատր­պէյ­ճա­նի դիր­քո­րո­շու­մը պատ­ճառ դար­ձած է այն­պի­սի ի­րա­վի­ճա­կի մը, որ ան­կա­րե­լի է յա­ռա­ջըն­թաց ակն­կա­լել Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հա­կա­մար­տու­թեան կար­գա­ւոր­ման ուղ­ղեալ բա­նակ­ցու­թիւն­նե­րուն շրջագ­ծով։

Հիւսիսային Իրաքի քրդական ինքնավարութիւնը դիւանագիտական ներկայացուցչութիւն մը պիտի հաստատէ Թուրքիոյ մօտ:
Նեչիրվան Պարզանի երէկ ամենաբարձր մակարդակի վրայ շփումներ ունեցաւ Անգարայի եւ Իսթանպուլի մէջ՝ տարածքաշրջանի զարգացումներուն շուրջ:
Էրտողան. «Լեռնային Ղարաբաղ կը պատկանի Ատրպէյճանին»:

Մխի­թա­րեան վար­ժա­րա­նը տուն դար­ձաւ Սրբոց Թարգ­մա­նիչ վար­դա­պետ­նե­րու ո­գե­կոչ­ման հա­դի­սու­թեան: Ձեռ­նար­կին ներ­կայ էին Մխի­թա­րեան միա­բա­նու­թեան Իս­թան­պու­լի վա­նա­տան հայ­րեր՝ Մագ. Հ. Սար­գիս Ծ. Վրդ. Էր­մէն, Հ. Յա­կով­բոս Ծ. Վրդ. Չօ­փու­րեան եւ Ոս­կե­բե­րան ե­կե­ղե­ցոյ հո­վիւ եւ Տ. Լե­ւոն Ար­ք. Զէ­քիեա­նի նէր­կա­յա­ցու­ցիչ Հ. Վար­դան Ծ. Վրդ. Գա­զան­ճեան, Մա­տա­կա­րար մարմ­նի ան­դամ­նե­րը՝ գլխա­ւո­րու­թեամբ ա­տե­նա­պետ Ար­ման Գա­մա­ռի, ու­սու­ցիչ­ներ, ա­շա­կերտ­ներ եւ հոծ թի­ւով ծնող­ներ:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Օ­րը կը սկսի ա­ւե­տի­սով մը: Հե­ռա­ձայ­նը կը զնգայ, Տի­կին Սա­թիկ կը փու­թայ վերց­նե­լու ըն­կա­լու­չը: Կը սպա­սէր ան կար­ծես լու­րի մը: Սիր­տը կը բա­բա­խէր ա­նոր, գի­շե­րը չէր ալ կրցած քնա­նալ, աչ­քե­րը թար­թել. ին­չե՜ր կ՚անց­նին միտ­քէն Տի­կին Սա­թի­կին մին­չեւ ըն­կա­լու­չին քով հաս­նի­լը:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ա­նուն» եզ­րին կա­րե­ւոր­ու­թիւ­նը յայտ­նե­լէ ետք, ա­մէն մէկ ա­նու­նի նշա­նա­կու­թիւ­նը գիտ­նալ «անձ»ին ար­դար եւ բնա­կան ի­րա­ւունքն է. ան­ձը իր կրած ա­նու­նին ի­մաս­տը ե­թէ գիտ­նայ ա­ւե­լի կը նոյ­նա­նայ ա­նոր հետ եւ ա­ւե­լի գի­տա­կից կը վա­րուի, եւ ի­րա­ւո՛ւնք է եւ պարտք՝ գիտ­նալ իր կրած ա­նուան նշա­նա­կու­թիւ­նը։

Ռու­սա­սատ­նի Ար­տա­քին գոր­ծոց փոխ-նա­խա­րար Կրի­կո­րի Քա­րա­սին յայ­տա­րա­րեց, որ իր եր­կի­րը չի պատ­րաս­տուիր վե­րա­տե­սու­թեան են­թար­կել Աբ­խա­զիոյ եւ Հա­րա­ւա­յին Օ­սե­թիոյ ան­կա­խու­թեան ճա­նաչ­ման վե­րա­բե­րեալ ո­րո­շում­նե­րը։

Լոս Ան­ճե­լը­սի «Աս­պա­րէզ» օ­րա­թեր­թը հա­ղոր­դեց, որ աշ­խա­տանք­ներ կը կա­տա­րուին՝ Ե­րե­ւա­նի եւ Լոս Ան­ճե­լը­սի մի­ջեւ ու­ղիղ թռիչք­նե­րու հաս­տատ­ման հա­մար։ Այս­պէս, մօտ ա­պա­գա­յին, հայ-ա­մե­րի­կեան յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն մէջ կա­րե­ւոր զար­գա­ցում­ներ կ՚ակն­կա­լուին. «Ա­մե­րի­կա­յի Ձայ­ն­»ին հետ հար­ցազ­րոյ­ցի մը ըն­թաց­քին այս­պէս յայտ­նած է հայ գոնկ­րէ­սա­կան Ճե­քի Սփիր: