Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Անդ­րա­դար­ձա՞ծ էք, սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ. մեր ապ­րած օ­րե­րը՝ մեր կեան­քը որ­քան ալ միօ­րի­նակ ըլ­լայ, կար­ծուի թէ՝ իւ­րա­քան­չիւր օր՝ յա­ջոր­դին նոյնն է, եւ ներ­կան ան­ցեա­լին կրկ­նու­թիւնն է, բայց մեր ապ­րած կեան­քին ո՞ր օ­րը կը նմա­նի ու­րիշ օ­րուան մը։ Ի­րաւ է, որ մարդ­կա­յին ի­մաս­տու­թիւ­նը ը­սեր է, թէ՝ պատ­մու­թիւ­նը կրկնու­թիւն է, սա­կայն կեան­քի մէկ օ­րը եր­բեք չի՛ նմա­նիր ու­րիշ օ­րուան մը, եւ ա­մէն մէկ օր ու­նի իւ­րա­յա­տուկ նկա­րա­գի­րը։ Եւ այս ի­րո­ղու­թե­նէն կը հե­տե­ւի, թէ՝ կեան­քը ու­նի «գի­շեր»ներ եւ «ցե­րեկ»ներ, ինչ­պէս ու­նի՝ նե­ղու­թիւն­ներ եւ ու­րա­խու­թիւն­ներ։

Հա­յաս­տա­նի մօտ Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու դես­պան Ռի­չըրտ Միլզ եւ Հա­յաս­տա­նի Մշա­կոյ­թի նա­խա­րար Ար­մէն Ա­մի­րեան Կիւմ­րիի մէջ յայ­տա­րա­րե­ցին նշա­նա­ւոր նկա­րիչ Յա­կոբ Յա­կո­բեա­նի «Սա­րե­րում» որմ­նան­կա­րի վե­րա­կանգն­ման ու պահ­պան­ման աշ­խա­տանք­նե­րուն ա­ւար­տը: Որմ­նան­կա­րի վե­րա­կանգ­նու­մը կա­տա­րուած է Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու դես­պա­նի Մշա­կու­թա­յին ար­ժէք­նե­րու պահ­պա­նու­թեան հիմ­նադ­րա­մին գան­ձատր­մամբ:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ե­թէ ա­րեւն այս դա­րա­ւոր կու տայ լոյ­սի ճա­ռա­գայթ­նե­րը, ո­րով կեան­քը կը շնչէ: Սա բնու­թեան ար­գա­սիքն է. իսկ բա­նա­կա­նու­թեան տուածն ալ բազ­մա­ճիւղ ու բազ­մա­զան, կեան­քին կու տան ի­մաստ, հա­ճե­լի միտ­քե­րով կ՚ո­ռո­գեն ան­ձը, ու պահ մը, դառ­նու­թիւն­ներդ սփո­փանք չեն գտներ, սա­կայն մխի­թա­րա­կան լա­րե­րով կը մեղ­մաց­նեն ու կ՚ա­նուշց­նեն… հոս, բա­նա­կա­նու­թե­նէն միա՛յն գրա­կան աշ­խարհ պի­տի մտնենք, կարգ մը պատ­կեր­նե­րու ընդ­մէ­ջէն, ո­լո­րապ­տոյտ ա­րա­հետ­նե­րով:

«Ապրիլի քառօրեայ պատերազմի օրերուն շփման մէջ էին Երեւանի եւ Թիֆլիզի ղեկավարութիւնները»:
Վիգէն Սարգսեան շեշտը դրաւ տարածքաշրջանային անվտանգութեան եւ կայունութեան ամրապնդման վրայ:

Հա­յաս­տա­նի Պաշտ­պա­նու­թեան նա­խա­րար Վի­գէն Սարգ­սեան վեր­ջին օ­րե­րուն շփում­ներ ու­նե­ցաւ Թիֆ­լի­զի մէջ, ուր ա­մե­նա­բարձր մա­կար­դա­կի վրայ հիւ­րըն­կա­լուե­ցաւ Վրաս­տա­նի ղե­կա­վա­րու­թեան կող­մէ։ Ան ե­րէկ հան­դի­պում մը ու­նե­ցաւ Վրաս­տա­նի Վար­չա­պետ Կիոր­կի Քվի­րի­քաշ­վի­լիի հետ։

Ինչ­պէս ա­մէն տա­րի, այս տա­րի եւս Մխի­թա­րեան վար­ժա­րա­նի ման­կա­պա­տա­նե­կան երգ­չա­խում­բը իր մաս­նակ­ցու­թիւ­նը բե­րաւ Աւստ­րիա­կան Մշա­կոյ­թի կեդ­րո­նին կող­մէ սար­քուած Ս. Ծննդեան հա­մեր­գին: 

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

«Պատ­մու­թիւ­նը ինք­զինք կը կրկնէ». Ին­չո՞ւ չէ, քա­նի որ մարդն է, որ պատ­մու­թիւն կը կեր­տէ,  կ՚ապ­րի,  կ՚ար­ձա­նագ­րէ եւ այն ե­րե­քի մար­տէն ի՞նչ փոխուած է: Նոյն «զէն­քե­րո­վ» նեն­գու­թիւն, դա­ւա­ճա­նու­թիւն, գե­րա­կա­յու­թեան ո­գի, պա­տե­րազմ­ներ եւ այլն. մա­նա­ւանդ այս վեր­ջին­նե­րէն, երբ ա­նա­սուն­ներ ու­նին, մար­դը ին­չո՞ւ չու­նե­նայ:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Եր­կին­քէն հոյլ մը թա­փաւ կար­ծես,
Լու­սա­ւո­րեց խա­ւա­րած տունն ամ­բողջ.
Տա­րի­նե­րու խա­ւա­րը ջնջեց,
Ու փա­րա­տե­լով ճամ­բեց դառն հող­մերն ամ­բողջ:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո՜ր­քան խորհր­դա­ւոր եւ ճշմա­րիտ ըմբռ­նում մըն է՝ այն որ աս­տուա­ծա­յին ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան մէջ կը տես­նուի կին-մար­դու եւ այր-մար­դու հա­ւա­սա­րու­թիւ­նը։