Ընկերա-մշակութային

ԵՆՈՎՔ ՊԱԼԻԿԵԱՆ

​Հայ­կա­կան բա­րե­գոր­ծա­կան ընդ­հա­նուր միու­թիւ­նը (ՀԲԸՄ) 110 տա­րի­նե­րու ըն­թաց­քին ան­շա­հախն­դիր նուի­րու­մով ծա­ռա­յեց հայ ժո­ղո­վուր­դի գե­րա­գոյն շա­հե­րու պահ­պան­ման ու մայր հայ­րե­նի­քի բար­գա­ւաճ­ման հա­մար:

Հայ­կա­կան ար­դի ե­րաժշ­տու­թեան ե­րի­տա­սարդ աստ­ղե­րէն Տիգ­րան Հա­մա­սեան շա­բա­թա­վեր­ջին շատ յատ­կան­շա­կան ու ե­զա­կի հա­մեր­գով մը հան­դէս ե­կաւ Կիւմ­րիի մէջ։ 1988-ի երկ­րա­շար­ժով ցնցուած ու տա­կա­ւին վէր­քե­րը վերջ­նա­կա­նօ­րէն չսպիա­ցած այս պատ­մա­կան քա­ղա­քէն ներս, Տիգ­րան Հա­մա­սեան լքուած տնա­կա­յին ա­ւան­նե­րէն մէ­կուն մէջ սար­քեց իր հա­մեր­գը։

ՍԻԼ­ՎԻ ՊԱ­ԼԵԱՆ

«Ի՛նչ դժուար է սա կա­ցու­թեան մէջ ըլ­լալ: Մէկ կող­մէ կ՚ու­զես մոռ­նալ ան­ցեա­լը, միւս կող­մէ զայն վեր­յի­շե­լու կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը կը զգաս: Կը հարց­նես ինք­զին­քիդ, թէ ո՞ր մտա­ծե­լա­կեր­պը ճիշդ է ար­դեօք. մոռ­նա՞լ ան­ցեա­լը եւ պատ­մու­թիւ­նը, թէ՞ ապ­րիլ հի­մա ու այս վայր­կեա­նին:

ՕՀԱՆ ՊԵՏՐՈՍԵԱՆ

Մեծ պատ­րանք­ներ չու­նե­նանք Սփիւռ­-քի գո­յա­տեւ­ման մա­սին: Ան դա­տա­պարտուած է գե­րեզ­ման մտնե­լու օր մը: Եւ այս՝ ի մեծ դժբախ­տու­թիւն ան­շուշտ հայ ժո­ղո­վուր­դին, ո­րով­հե­տեւ հայ Սփիւռ­քը այ­սօր իր շնչած չա­փով՝ բա­րիք մըն է հայ հո­գե­կան վե­րել­քին հա­մար, թան­կա­գին այն նպաս­տով, զոր այ­նուա­մե­նայ­նիւ ա­նոր կրնայ բե­րել դեռ:

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Գե­ղա­րուես­տա­կան ձեռ­նար­կի մը գլխա­ւոր բա­նա­խօ­սե­րէն մէկն էր այդ օր Վա­չէն, եւ նախ­քան իր խօս­քին անց­նի­լը՝ ներ­կա­նե­րուն տե­ղե­կա­ցուց, թէ այդ ձեռ­նար­կը եր­կու շա­բաթ ա­ռաջ տե­ղի պի­տի ու­նե­նար, սա­կայն նոյն օր «Սու­փըր պոլ»ի խա­ղին պատ­ճա­ռով յե­տաձ­գուած էր այս օ­րուան թուա­կա­նին:

Շահան Արծրունի պիտի նուագէ Վանաձորի տարեցներու տան ի նպաստ:
Աշխարհահռչակ դաշնակահարը Ապրիլի 5-ին համերգով մը հանդէս պիտի գայ Նիւ Եորքի մէջ:

Ռա­ֆա­յէլ Ճա­նի­կեա­նի «Խո­տոր­ջուր․ հայ­րե­նա­բաղձ ու­ղե­ւո­րի մը ճա­նա­պար­հոր­դու­թիւ­նը» հա­տո­րը, հրա­տա­րա­կուած «Ի­լե­թի­շի­մ» հրա­տա­րակ­չա­տան կող­մէ, նա­խըն­թաց երեկոյեան հան­րու­թեան ծա­նօ­թուե­ցաւ Կալաթասարայի «Ճե­զա­յի­ր» համալիրին մէջ։

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Ա­րեւմ­տեան, մա­նա­ւանդ հո­լի­վու­տեան մա­կե­րե­սա­յին բար­քե­րէն հան­դի­սա­ցող «Օս­քար»նե­րու մրցա­նա­կա­բաշ­խու­թեան եւ հան­դի­սու­թեան կազ­մա­կեր­պիչ­նե­րը ան­շուշտ կը հե­տապն­դեն նպա­տակ­ներ, ո­րոնց­մէ տե­սա­նե­լի­նե­րը սպա­ռո­ղա­կան շու­կա­յին մէջ քա­րոզ­չու­թիւնն ու… դրամն են: Այս պայ­ման­նե­րուն մէջ, ան­շուշտ, մրցա­նակ­նե­րը շա­հող­նե­րը ան­պայ­ման ա­մե­նէն ո­րա­կա­ւոր­նե­րը կրնան չըլ­լալ, իսկ ա­նու­րա­նա­լի ար­ժէ­քը, ո­րա­կը, ար­դէն մրցա­նա­կէն եւ քա­րոզ­չու­թե­նէն կը խրտչի:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

115 տա­րի ա­ռաջ, ­Փետ­րո­ւար 23-ին, ա­տե­նի Օս­մա­նեան ­կայս­րու­թեան բար­գա­ւաճ Զ­­միւռ­նիա քա­ղա­քի պան­դոկ­նե­րէն մէ­կուն խոր­շը, աշ­խար­հէն լքո­ւած եւ հա­յու­թեան հետ քէն­ցած՝ մահացաւ հայ մտա­ւո­րա­կա­նու­թեան դա­սա­կան մե­ծու­թիւն­նե­րէն Ստե­փան Ոս­կան (1825-1901)։

Ե­րէկ ե­րե­կո­յեան, Պա­քըր­գիւ­ղի քա­ղա­քա­պե­տու­թեան ա­ռըն­թեր «Լէյ­լա Կեն­ճէր» օ­փե­րա­յի եւ գե­ղա­րուես­տի կեդ­րո­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ ե­զա­կի հա­մերգ մը։ «Թրէս» ե­րաժշ­տա­կան հա­մոյ­թը այս առ­թիւ հան­դէս ե­կաւ յա­ջող ե­լոյ­թով մը, ո­րու մաս­նա­կից ունկն­դիր­նե­րը ա­ռիթն ու­նե­ցան հա­ղորդ դառ­նա­լու բարձ­րո­րակ ե­րաժշ­տու­թեան։