Ընկերա-մշակութային

Այս­քան դրա­մով Յու­դան ծա­խեց Յի­սուս Քրիս­տո­սը. այս­պէս կը գրէ Ա­ւե­տա­րա­նը։ Հա­ւատ­քի եւ գա­ղա­փա­րի ըն­կալ­ման պա­կա՞սն էր, թէ նիւ­թա­պաշ­տու­թեան տի­րա­պե­տու­թիւ­նը Յու­դա­յի հո­գիին մէջ, մօտ 2000 տա­րի ա­ռաջ, որ կը յաղ­թէր ո­րե­ւէ այլ զգաց­մուն­քի կամ հա­ւատ­քի։

​Մարսէյլի մէջ Պոլսահայ մշակութային միութեան եւ «Սահակ-Մեսրոպ» մշակութային կեդրոնի համատեղ նախաձեռնութեամբ յատկանշական երեկոյթ մը:
Այլին Գօչունեան հանդէս եկաւ «Մշակութային ժառանգութեան մը վերարժեւորումը հարիւր տարի անց» խորագրեալ ելոյթով մը:

ՍԾՏՀԿ-ի մօտ Հայաստանի ներկայացուցիչը երէկ այց մը տուաւ աշխարհահռչակ լուսանկարչին:
Արսէն Աւագեան տեղեկացուց, որ Երեւանի կեդրոնին արդէն պատրաստ է տարածքը՝ Արա Կիւլէրի համար տուն-թանգարան մը կառուցելու նպատակով, իսկ վարպետը գոհ մնաց տեղեակ դառնալով վերջին նորութիւններուն:

​Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

«Գէորգ եւ Սիրվարդ Գարամանուկ» տարեցներու տունը, որ կը գործէ Վանաձորի մէջ, կը խորհրդանշէ երէց սերունդի նկատմամբ երախտագիտական զգացումներ:
ՀՕՖ-ի հովանաւորութիւնը կը վայելէ այս եզակի կառոյցը, որ միշտ առարկայ է նաեւ դաշնակահար Շահան Արծրունիի հոգածութեան:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Փա­րի­զը հա­րուա­ծած ա­հա­բեկ­չու­թե­նէն ետք, թէեւ ե­րե­ւու­թա­պէս կեան­քը վե­րա­դար­ձած է իր բնա­կա­նոն հու­նին, սա­կայն մար­դոց հո­գի­ներն ու ամ­բողջ նե­րաշ­խար­հը ցնցուած են: Խոր­քին մէջ մար­դոց ա­ռօ­րեան այ­լեւս դժուար թէ կը վե­րա­դառ­նայ իր նախ­կին վի­ճա­կին:

ՅԱ­ԿՈԲ ՉՈ­ԼԱ­ՔԵԱ­Ն

Ա­ւան­դա­կան ուղ­ղագ­րու­թեան մէջ «է» եւ «ե» տա­ռե­րուն տար­բե­րա­կա­նու­թեան գլխապ­տոյտ պատ­ճա­ռող վի­ճա­կը ներ­կա­յիս։ Նիւ­թը շատ շօ­շա­փե­լի եւ մաս­նա­ւոր ըլ­լա­լով, կրնայ պա­տա­հիլ, որ խօսքս դժուար պատ­կե­րաց­նէք, այդ պատ­ճա­ռով ալ բա­նա­լի բա­ռե­րու էջ մը պատ­րաս­տած եմ ու կը բաժ­նեմ ձե­զի հետ։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

ՄԱԿ-ի մարդասիրական հարցերով բարի կամեցողութեան դեսպան Վարդան Մելքոնեան վերջերս ջերմօրէն հիւրընկալուեցաւ Պէյրութի մէջ:
Յայտնի երաժիշտը հանդէս եկաւ «Քազինօ տը Լիպանէ»ի երդիքին տակ եւ պարգեւատրուեցաւ Մեծ Տանն Կիլիկիոյ Կաթողիկոսութեան կողմէ:

Մար­սէյ­լի մէջ շա­բա­թա­վեր­ջին տե­ղի ու­նե­ցաւ ձեռ­նարկ մը, որ ձօ­նուած էր Փա­րի­զի նախ­կին «Յա­ռաջ» օ­րա­թեր­թի եր­կա­րա­մեայ խմբագ­րա­պե­տու­հի հան­գու­ցեալ Ար­փիկ Մի­սա­քեա­նի յի­շա­տա­կին։ Այս ձեռ­նար­կին ըն­թաց­քին ար­ժե­ւո­րուե­ցան թէ՛ Ար­փիկ Մի­սա­քեա­նի վաս­տա­կը եւ թէ «Յա­ռաջ» օ­րա­թեր­թի ա­ռա­քե­լու­թիւ­նը։ Ար­դա­րեւ, 1925 թուա­կա­նին հիմ­նուած եւ 2009 թուա­կա­նին փա­կուած «Յա­ռաջ»ը Ե­ղեռ­նէն վերջ Եւ­րո­պա­յի մէջ հրա­տա­րա­կուած ա­ռա­ջին հա­յե­րէն օ­րա­թեր­թը հան­դի­սա­ցած էր։

«Ա­րե­ւելք» կայ­քէ­ջին վրայ կը կար­դանք.-
Այս տա­րուան ըն­թաց­քին եր­կու ան­գամ Ֆրան­սա­յի մայ­րա­քա­ղա­քը՝ Փա­րի­զը հա­րուա­ծած ա­հա­բեկ­չու­թիւ­նը Եւ­րո­պա­յի սիր­տը դար­ձուց ա­ւե­լի մերկ ու թա­փան­ցիկ՝ վտան­գին դի­մաց: Ու գաղտ­նիք ալ չէ, որ այ­սօր Եւ­րո­պա «ներ­խու­ժած» ան­պատս­պար­նե­րու շար­քե­րուն մէջ կան մեծ թի­ւով ծրա­գիր-ա­հա­բե­կիչ­ներ:

Ոչ եւս է հայ գրականութեան երախտաշատ սպասաւորներէն մին՝ բանաստեղծ Չարեհ Խրախունի:
Ստեղծագործական վիթխարի ժառանգ մը թողած գրողը յաւերժութեան ճանապարհը կը բռնէ՝ բոլորի բիւր յարգանքով: