ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Շատեր կը շեշտեն, թէ մա՛նաւանդ սփիւռքի մէջ մայրենի լեզուն կենդանի պահելու համար անհրաժեշտ է դպրոցը. մինչեւ որոշ ժամանակ համամիտ էինք այս մտածումին՝ սակայն այժմ փոխուած է մեր համոզումը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Եթէ հարցնեն, թէ կեանքի մէջ ամենէն դիւրին բանը ի՞նչ է, անիկա՝ ուրիշին խրատ տալն է։ Արդարեւ, դիւրին է աժան խրատ տալ անոնց՝ որոնք վիշտի մէջ են։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային կեանքին մէջ կան պահեր, երբ ամենէն ցանկալին եւս կը դառնայ յոգնեցուցիչ եւ կեանքը՝ որ մարդոց կողմէ ամենէն ցանկալին է, ան եւս կը յոգնեցնէ՝ նկատի ունենալով, որ ամէն բանի շատը տեղ մը յուսահատութեան կը տանի:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Երախտագիտութիւն»ը՝ եղած բարիքի մը փոխարէն շնորհակալութեան զգացումն է։ Ուստի, երախտագիտութիւնը առաքինութիւն մը չէ, քանի որ ան բնական զգացումն է, այն՝ ի՛նչ որ պէտք է զգայ մարդ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Չեմ գիտեր ինչո՞ւ, բայց, մեր հայոց պատմութեան դասագիրքերը, ինչպէս նաեւ կրթական ծրագիրը ամբողջական ու ճիշդ պատկերացում մը չեն փոխանցեր Հայաստանի Ա. հանրապետութեան ստեղծումին, ինչպէս նաեւ անոր տապալման մասին. մեր ժողովուրդի զաւակներէն շատ շատեր լոկ գիտեն 1918 թուական մը, մի քանի հատ ու կտոր անուններ... ու վերջ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սուրբ Հոգին ոմանց բուժելու յատուկ պարեւաշնորհքը կու տայ. (Ա ԿՈՐՆ. ԺԲ 9, ԻԸ 30), յայտնելու համար Յարուցեալին շնորհքին ուժը։ Սակայն ամենաջերմ աղօթքներն անգամ ամէն հիւանդութեան բուժումը չեն ստանար։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եթէ բանանք հայոց պատմութեան հին էջերը, պիտի տեսնենք, որ այդտեղ եկեղեցի եւ ազգ միատեղ գոյութիւն են, որովհետեւ մեր ազգին պատմութիւնը ո՛չ եկեղեցւոյ եւ ո՛չ ալ պետութեան առանձին պատմութիւնն է. այս մէկը ի զօրու է նաեւ այլ պետութիւններու պարագային, որովհետեւ շատ հին ժամանակներէն եկեղեցի եւ պետութիւն ունեցած են յարաբերութիւններ եւ փոխազդեցութիւններ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Բայց դուք ալ գիտէք, որ մարգարէն իր ծննդավայրին մէջ յարգ չունի». (ՂՈՒԿ. Դ 24)։
Եղիա մարգարէ (Ք. Ա. 904-850 թթ.)՝ սքանչելագործ մարգարէն. Թեզբացի՝ Գաղաադի Թեզբա քաղաքէն, Ահարոնի տոհմէն է։ Էլիյահու՝ որ կը նշանակէ. «Իմ Աստուածը Եահվէն է»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդիկ մի՛շտ ալ կը ծնին տարբեր՝ իրենց արտաքինով, համոզումներով, բնաւորութեամբ ու մշակոյթով, որոնք ժամանակի ընթացքին զարգանալով հանդերձ որոշ առանձնայատկութիւն մը կ՚ունենան, սակայն, այդ տարբերութիւններով հանդերձ կ՚ունենան հասարակաց գիծեր, որոնք կը կազմուին անկախ անձի կամքին.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մաղաքիա Արքեպս. Օրմանեանի «Խոհք եւ խօսք»ը մեզ՝ հոգեւորականներու սնարի գիրք մըն է, ուր կը գտնուին ո՛չ միայն իր կեանքի տեսարանները, այլ նաեւ տիպար հոգեւորականի մը որդեգրած սկզբունքները՝ որոնք ուղեցոյցներ են ներկայ հոգեւոր կեանքին։
