ՄԱՇՏՈՑ ՔՀՆՅ. ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Տէ՛ր, ողորմեա՛ մեզ, զի ի Խաչ քո պարծելով պարծեցաք, եւ պահելով պահեսցէ զմեզ յերեւելի եւ յաներեւոյթ թշնամւոյն. եւ լիցի պահապան ծառայիս Աստուծոյ. ամէն։ Չար իշխանքն հալածին, որք ընդ ծառայս քո մարտնչին. երեւելով նշան Խաչին, աներեւոյթ կործանեսցին»։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Եկեղեցւոյ պատուիրանները իրենց տեղը կը գրաւեն Բարոյական կեանքի ուղեգծով, որ կապուած է ծիսական կեանքին եւ անով կը սնանի։ Հովուական իշխանութիւններու կողմէ հրահանգուած դրական օրէնքներուն ստիպողական եւ պարտադրիչ հանգամանքը իբրեւ նպատակ ունի հաւատացեալներուն աղօթքի հոգիի եւ բարոյական վաստակին մէջ ապահովելու ի՛նչ որ նուազագոյն անհրաժե՛շտ է Աստուծոյ եւ մերձաւորին սիրոյն աճումին նկատմամբ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդկութիւնը միշտ հետաքրքրուած է բնութեան զանազան երեւոյթներով, տպաւորուած եւ ուզած է լուծել անոնց խորհուրդները։ Այդ երեւոյթներէն է նաեւ հովը։ Հին ժամանակներէ ի վեր մարդկութիւնը իմաստներ փնտռած է հովերու մէջ եւ ուզած է լուծել հովերու «խորհուրդ»ը։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ո՜վ իմ Տէրս եւ Աստուածս, պիտի փառաւորեմ քեզ, պիտի օրհներգեմ քու անունդ, որովհետեւ սքանչելի են գործերը որոնք կը կատարես սկիզբէն իսկ պատրաստած քու ճշմարիտ ծրագրիդ համաձայն». (ԵՍ. ԻԵ 1)։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Երբ յաճախ կը խօսուի «կեանք»ի մասին, այս անգամ «կեանք»ը կը ներկայացնենք Խալիլ Ճիպրանի գրիչէն՝ թարգմանութեամբ Գարեգին Արքեպիսկոպոս Գազանճեանի։ Արդարեւ, «կեանք»ը խորհուրդ մըն է՝ առեղծուած մը, որուն մաս կը կազմեն մարդիկ, ապրելով երբեմն գիտակցաբար, երբեմն ալ անգիտակցաբա՛ր։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ինչո՞ւ այդպէս վախկոտ էք. տակաւի՞ն հաւատք չունիք», (ՄԱՐԿ. Ե 40)։
Հաւատք կը նշանակէ վստահութիւն ունենալ։ Արդարեւ, Աստուած երբեք չի լքեր Իր արարածը՝ անոր միայն ծնունդ եւ գոյատեւում չի տար, այլ կը պահէ, կը պահպանէ զայն ամէն վայրկեան գոյութեան մէջ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ազատամտութիւն»ը իր ամենալայն առումով կը նշանակէ անկաշկանդ միտք ունենալ, իւրայատուկ սկզբունքներու տէր ըլլալ, ազատօրէն մտածել եւ նախապաշարումներէ, կանխակալութիւններէ զե՛րծ մնալ։
Ազատամտութիւն այս իմաստով մարդս կատարելութեան առաջնորդող ապահով ճամբայ մըն է։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Այսօր գրեթէ ժամանակավրէպ սովորութիւն մըն է «դրամօժիտ»ը՝ որ ներկայ ըմբռնումով ամուսնութեան նուիրականութեան հետ շատ ալ չպատշաճող դրութիւն մը եղած է։ Անշուշտ հարցը եթէ դիտուի տնտեսագիտական աչքով, կրնայ «բանաւոր» տարրեր գտնուիլ այդ դրութեան մէջ, սակայն բարոյական եւ հոգեւոր իմաստով ամուսնութեան հաստատութեան համար «խորթ» եւ անսովոր ըլլալ կը թուի ան։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պարկեշտութիւնը առաքինութի՛ւն մըն է, որ անոր կ՚ընկերանան նաեւ պատուախնդրութիւնը եւ ողջամտութիւնը։ Այս առաքինութիւնները կը հաստատուին անձերու մէջ տակաւին մանուկ հասակէն իսկ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սէրը՝ ամենաբարձր արժէ՛քն է կեանքին. չէ՞ որ «Աստուած սէր է», (Ա ՅՈՎՀ. Դ 8)։
Սէրը առաքինութի՛ւն է, եւ ամենէն ազնիւ եւ վե՛հ զգացումը, քանի որ «Մեծագոյն սէրը ա՛յն սէրն է, որով մարդ ինքզինք կը զոհէ իր բարեկամներուն համար», (ՅՈՎՀ. ԺԵ 13)։
