Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Միջնադարեան աշուղներէն է Սարկաւագ Բերդակցի, որուն ո՛չ ծննդավայրը յայտնի է եւ ոչ ալ կեանքը։ Բանասէր Կ. Կոստանեան այս աշուղին գեղեցիկ մէկ տաղը գտած է՝ 1617 թուականին գրուած տաղարանի մը մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Այսօր եւս մեր շա՜տ սիրելի ընթերցող բարեկամներուն կը ներկայացնենք Գրիգոր Զօհրապէ հատուած մը՝ «Կոտրելէն ետքը»։
Արդարեւ, կան հատուածներ, որոնք թուականի հաշուով որքան ալ «հին» համարուին, մշտանորոգ են, քանի որ անոնց մէջ կը գտնուի «կեանքի դաս»եր, կեանքի փորձառութիւններ։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդաշատութեան կամ բազմամարդութեան հարցը՝ «բնակչութեան հարց» մըն է՝ զանազան տեսակէտներով, որ երբեմն մտահոգութեան, երբեմն ալ գոհունակութեան առարկայ է դարձած կարգ մը երկիրներու մէջ։
Աշխարհի վրայ կան երկիրներ, որոնք բազմամարդութենէ «կը տառապին»։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ամէն մարդու շուրջ, ամէն ժամանակ կը գտնուին զանազան մարդիկ, որոնք տարբեր տարբեր մակարդակի կամ աստիճանի մտերմութեամբ, տարբեր շարժառիթներով յարաբերութիւններ կը մշակեն իրարու հետ։ Ասիկա «ընկերային կեանք»ի բնական հետեւանքն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նեղութիւններու, դժուարութիւններու մէջ յաճախ կը յանձնարարուի «համբերութիւն», որպէս անոնց հակաթոյն կամ դարման։
Համբերութիւն իր ամենալայն իմաստով կը նշանակէ տանիլ հանդուրժողութեամբ որեւէ նեղութիւն, ինքնազսպել, չխռովիլ եւ տոկալ առանց դառնութեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստորեւ կը ներկայացնենք Սարգիս Սերոբեանի 1 հոկտեմբեր 1985 թուակիր «ՔՈՒԼԻՍ» հանդէսին մէջ հրատարակուած շահեկան մէկ յօդուածը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Գորգը՝ որ անհրաժեշտ ծածկոց մըն է գետնի կամ պատի՝ առաւելապէս բուրդէ հիւսուած, կը գործածուի տուներու մէջ եւ գրեթէ ամէն տունի մէջ կան գորգեր, որոնք անբաժան տարրերն են տան մը կահաւորման։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յակոբ Պարոնեան իր «Քաղաքավարութեան վնասները» հատորին մէջ կը խօսի «տան մէջ ազատ» ըլլալու մասին եւ հիւր ընդունելու սովորութեան վրայ։ «Երբ չես ուզեր հիւր ընդունիլ…». կերպով մը դէմ կ՚արտայայտուի քաղաքավարութեան չափազանցութիւններու՝ որոնք կ՚անուանէ «փորձանքներ»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Շատ սովորական կը թուի «ի՞նչ է մարդկային կեանքը եւ ի՞նչ է անոր նպատակը» հարցումը շատերուն, եւ նոյնիսկ ոմանք «անիմաստ» եւ «ունայնութեամբ զբաղիլ» կը նկատեն զայն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստորեւ կը ներկայացնենք Գրիգոր Զօհրապի ճամբորդական տպաւորութիւններէն էջ մը՝ որ գրուած է 1900-ի շուրջ։ Գրութեան մէջ կարելի է նկատել «նկարիչի աչք»ը եւ «բանաստեղծի զգայնութիւն»ը։ Հոս կը տեսնենք մարդը՝ բնութեան առջեւ՝ իր հիացումներով եւ մտածումներով…