Հոգե-մտաւոր

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ե­կե­ղե­ցի» ը­սե­լով կը հասկ­ցուի ընդ­հան­րա­պէս այն տե­ղը՝ ուր հա­ւա­տա­ցեալ­ներ կը հա­ւա­քուին եւ կ՚ա­ղօ­թեն։ Այս պատ­ճա­ռով է, որ «ե­կե­ղե­ցի»ն կը կո­չուի նաեւ «ա­ղօթ­քի տուն» կամ «ա­ղօ­թա­վայր»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քրիս­տո­նեան կը սկսի իր օ­րը՝ իր ա­ղօթք­նե­րը եւ իր գոր­ծե­րը Խա­չին նշա­նով՝ «յա­նուն Հօր եւ Որդ­ւոյ եւ Հոգ­ւոյն Սրբոյ. Ա­մէն» խա­չակն­քուե­լով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աշ­խար­հի վրայ ա­մէն ինչ ժա­մա­նա­կա­ւոր է եւ իս­կա­կան յաղ­թա­նա­կը՝ այս ժա­մա­նա­կա­ւոր ըն­թաց­քին մէջ, կա­րե­լի չա­փով գո­յու­թիւ­նը եր­կար ա­տեն պահ­պա­նել եւ կա­րե­նալ գո­յա­տե­ւե՛լն է։ Եւ երբ այս ի­րո­ղու­թիւ­նը կ՚ըն­դու­նինք, ա­պա ու­րեմն պէտք է ըն­դու­նին նաեւ, թէ՝ հաս­տա­տու­թեան մը եւ մա­նա­ւա՛նդ նուի­րա­կան ծա­ռա­յու­թիւն մա­տու­ցա­նող հաս­տա­տու­թեան մը իր գո­յու­թիւ­նը ամ­բողջ 109 տա­րի, ան­դա­դար պահ­պա­նե­լը եւ ան­խոնջ կեր­պով գո­յա­տե­ւելն ալ՝ իս­կա­կան ի­մաս­տով՝ յաղ­թա­նակ մըն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հո­գե­ւոր նե­րանձ­նա­կան կեան­քը անհ­րա­ժե՛շտ է ա­ղօթ­քի հա­մար։ Ար­դա­րեւ ա­ղօթ­քը սուրբ հայ­րե­րու կող­մէ հա­մա­րուած եւ ըն­դու­նուած է «հո­գե­ւոր նե­րանձ­նա­կան կեանք»ի ա­ռանցք։ Մարդ­կա­յին կեան­քի մէջ՝ ա­մէն մէկ ճգնու­թիւն, ա­մէն մէկ ա­ռա­քի­նու­թիւն ու­նի վերջ­նա­կան նպա­տակ մը՝ որ է Աս­տու­ծոյ հետ հա­ղոր­դակ­ցու­թեան հաս­տա­տու­մը, Աս­տու­ծոյ հետ միա­ւո­րու­մը. իսկ ա­ղօթ­քը ուղ­ղա­կի՛ հո­գիի անձ­նա­կան հան­դի­պումն է Աս­տու­ծոյ հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ կը շա­րու­նա­կենք ներ­կա­յաց­նել մեր սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­նե­րուն Վեր. Յ. Մսըր­լեա­նի խօ­սած քա­րո­զը՝ Ֆրէզ­նո­յի Հայ Պանդխ­տաց Ժո­ղո­վա­կան ե­կե­ղե­ցին՝ 5 Յու­լիս, 1953 թուա­կա­նին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Թե­րեւս տա­րօ­րի­նակ թուի, բայց կան կարգ մը գիր­քեր, գրու­թիւն­ներ եւ կամ ար­ձա­նագ­րուած խօ­սակ­ցու­թիւն­ներ՝ ո­րոնք յա­ճախ կը կար­դա­ցուին կամ կը լսուին, ա­ռանց կրկնու­թիւն հա­մա­րե­լու եւ կար­ծես ա­մէն ան­գամ որ կը կար­դա­ցուի կամ կը լսուի, ո՛չ թէ կրկնու­թեան այլ նոր հե­ղի­նա­կու­թեան մը տպա­ւո­րու­թիւ­նը կը թո­ղու մար­դուս վրայ։ Թէեւ վե­րը «տա­րօ­րի­նակ» կո­չուե­ցաւ այս ե­րե­ւոյ­թը, սա­կայն բնա­կան է ա­սի­կա, քա­նի որ միտ­քը ա­մէն ան­գամ կը նո­րո­գուի եւ նո­րու­թիւն­ներ կը տես­նէ ա­նոնց մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Օ­րուան մէջ, գո­նէ եր­կու ան­գամ կ՚ար­տա­սա­նենք «Հայր մեր»ը, այ­սինքն «Տէ­րու­նա­կան ա­ղօթք»ը։ Բո­լորս սոր­ված ենք զայն մա­նուկ հա­սա­կէն իսկ եւ ան­գիր ար­տա­սա­նած ենք, եւ կը շա­րու­նա­կենք ար­տա­սա­նել։ «Հայր մեր»ով կը սկսի օ­րը, եւ կը վեր­ջա­նայ դար­ձեալ «Հայր մեր»ի ար­տա­սա­նու­թեամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ էա­կը՝ ա­մէն դա­րու, ա­մէն շրջա­նի՝ միշտ հար­ցու­ցած է. «ի՞նչ է կեան­քը»։ Հա­կա­ռակ որ այս հար­ցը միշտ զբա­ղե­ցու­ցած է մարդ­կա­յին միտ­քը, չէ գտնուած յստակ պա­տաս­խան մը, եւ «կեան­քի հար­ցը» մնա­ցած է ան­պա­տաս­խան եւ ան­լու­ծե­լի։ Ո­մանք կրնան ը­սել, թէ՝ այդ­քան կա­րե­ւո՞ր է այդ հար­ցը, քա­նի որ կեանք մը ու­նինք եւ այս­պէս կամ այն­պէս, ի վեր­ջոյ կ՚ապ­րինք զայն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Հրաշք»ը հո­գե­ւոր կեան­քի ա­մե­նա­խորհր­դա­ւոր եւ շա­հե­կան ե­րե­ւոյթ­նե­րէն մին է։ Հրաշ­քի նիւ­թով յա­ճախ ար­տա­յայ­տուած ենք այս սիւ­նակ­նե­րու մէջ։ Ի­րա­կա­նու­թեան մէջ, հրաշ­քը մշտա­նո­րոգ եւ յա­րա­կայ ե­րե­ւոյթ մըն է մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ եւ յա­ճախ մար­դիկ դէմ յան­դի­ման կը գտնուին ա­նոր հետ, ո­մանք կ՚անդ­րա­դառ­նան, ո­մանք ալ կ՚ան­տե­սեն զայն, եւ կեան­քի բնա­կան ըն­թաց­քին մէջ սո­վո­րա­կան կը սե­պեն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հան­րա­պէս ինք­նա­կեդ­րոն մար­դոց մէջ տես­նուած անբ­նա­կան ե­րե­ւոյթ մը՝ զար­տո­ղու­թիւն մըն է՝ «ինք­զինք հա­մա­րել չփո­խա­նա­կուող ար­ժէք», կար­ծե­լով, թէ՝ ո՛չ ոք կրնայ կա­տա­րել ի­րենց կա­տա­րած գոր­ծը։ Ա­ւե­լի ժո­ղովր­դա­կան խօս­քով՝ «ո՛չ ոք կրնայ լեց­նել ի­րենց տե­ղը», կը կար­ծեն այդ ան­ձե­րը։ Եւ այդ­պի­սի­ներ, նախ ի­րենց ըն­տա­նի­քին, յե­տոյ ըն­կե­րու­թեան ե­թէ ո՛չ վնաս, բայց ո­րե­ւէ օ­գուտ չե՛ն պատ­ճա­ռեր։