Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՞նչ կը խոր­հիք սի­րե­լի՜­ներ. ա­մէն ինչ որ կ՚ու­տենք, որ­պէս սնունդ, օգ­տա­կա՞ր է, չէ՞ք մտա­ծեր որ շատ ան­գամ վնա­սա­կար կ՚ըլ­լան ա­նոնք, որ կը կար­ծենք թէ օգ­տա­կար է։ Նոյն­պէս՝ մար­դուս բեր­նէն ե­լած ա­մէն խօսք օգ­տա­կար կրնա՞յ ըլ­լալ եւ կամ է­ջի յանձ­նուած ա­մէն նա­խա­դա­սու­թիւն կրնա՞յ ներշն­չիչ ըլ­լալ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ ստեղ­ծուած է բարձր կո­չու­մով, վախ­ճա­նի մը հա­մար, որ երկ­րա­ւոր բո­լոր նպա­տակ­նե­րը կը գե­րա­զան­ցէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին բո­լոր փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն, ի­րա­րու հան­դէպ ար­տա­յայ­տու­թիւն­նե­րուն մէջ անհ­րա­ժեշտ եւ էա­կան տարրն է՝ ան­կեղ­ծու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ինչ­պէս մեր մար­մի­նը բազ­մա­թիւ ան­դամ­ներ ու­նի, ո­րոնց պաշ­տօ­նը նոյ­նը չէ սա­կայն, այն­պէս ալ Քրիս­տո­սի միա­ցած ըլ­լա­լով՝ մենք բո­լորս մէկ մար­մին ենք», կ՚ը­սէ Պօ­ղոս Ա­ռա­քեալ, հռո­մա­յե­ցի­նե­րու գրած իր նա­մա­կին մէջ. (ՀՌՈՄ. ԺԲ 4-5)։ Ան­դամ­նե­րէն ո­մանք Աս­տուծ­մէ կո­չուած են հա­սա­րա­կու­թեան յա­տուկ ծա­ռա­յու­թեան մը հա­մար՝ Ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ եւ Ե­կե­ղե­ցիին մի­ջո­ցով։ Այս կո­չուած ծա­ռա­յող­նե­րը ընտ­րուած են եւ նուի­րա­գոր­ծուած Սուրբ Խոր­հուր­դով, ո­րուն մի­ջո­ցով Սուրբ Հո­գին զա­նոնք ա­տակ կը դարձ­նէ գոր­ծե­լու յան­ձին Քրի­սոտ­սի, որ գլո՜ւխն է ամ­բողջ մարմ­նին, այ­սինքն Ե­կե­ղե­ցիին, ի սպաս ա­նոր բո­լոր ան­դամ­նե­րուն։ Ուս­տի ձեռ­նադ­րուած պաշ­տօ­նա­տա­րը կեր­պով մը «սրբան­կա՛ր»ն է Քրի­սոտ­սի Քա­հա­նա­յին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին հո­գիին մէջ կան կարգ մը ժա­ռան­գա­կան տրա­մադ­րու­թիւն­ներ, ներ­քին ան­հա­ւա­սա­րակ­շիռ խառ­նուածք, նկա­րա­գրի թե­րի­ներ, խան­գա­րում­ներ եւ ախ­տա­ւոր-հի­ւան­դա­գին բարդ ե­րե­ւոյթ­ներ, ո­րոնց հան­գոյ­ցը քա­կել եւ լու­ծել՝ կա­րող բժիշկ­նե­րու եւ հո­գե­բոյ­ժե­րու անկ է միշտ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Ներ­սէս Լամբ­րո­նա­ցի կ՚ը­սէ, թէ՝ ինչ­պէս հա­ցը մեր նիւ­թա­կան մար­մի­նը կը զօ­րաց­նէ, այն­պէս ալ Ա­նոր ե­րախ­տար­ժան գոր­ծե­րու յի­շա­տա­կը՝ մեր հո­գի­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դուս ներ­քին միու­թիւ­նը կ՚են­թադ­րէ՝ հո­գիին եւ մար­մի­նին միու­թիւ­նը, ան­տե­սա­նե­լի եւ տե­սա­նե­լի ար­ժէք­նե­րու ներ­դաշ­նա­կու­թիւ­նը, ամ­բող­ջա­կա­նու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Կը շա­րու­նա­կենք ա­նուն­նե­րու ի­մաստ­նե­րը եւ ծա­գում­նե­րը ներ­կա­յաց­նել, յատ­կա­պէս ցոյց տա­լու հա­մար, թէ «ա­նուն»ը ո՜ր­քան կա­րե­ւոր դեր կը խա­ղայ մար­դուս թէ՛ ան­հա­տա­կան-ներ­քին, թէ՛ հա­ւա­քա­կան-ար­տա­քին կեան­քին մէջ եւ թէ ի՛նչ­պէս կը նոյ­նա­նայ «ա­նուն»ը ինք­նու­թեան հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Կը շա­րու­նա­կենք ներ­կա­յաց­նել ա­նուն­նե­րու ի­մաստ­նե­րը՝ օգ­տուե­լով Հրա­չեայ Ա­ճա­ռեա­նի, Ար­տա­շէս Տէր Խա­չա­տու­րեա­նի եւ André-Marie Gerard-ի բա­ռա­րան­նե­րէն։ Ինչ­պէս ը­սինք, ա­նու­նը ան­ձին ինք­նու­թեան հետ միա­ցող, ինք­նու­թեան կազ­մա­ւոր­ման դեր խա­ղա­ցող ար­ժէք մը, տարր մըն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հրա­չեայ Ա­ճա­ռեան, իր «Հա­յոց անձ­նա­նուն­նե­րի բա­ռա­րան»ին (1942) «Ա­ռա­ջա­բան»ին մէջ սա­պէս կ՚ը­սէ. «Այս աշ­խա­տու­թեան նպա­տակն է հա­ւա­քել, դա­սա­ւո­րել եւ ու­սում­նա­սի­րել այն բո­լոր ա­նուն­նե­րը, որ պատ­մու­թեան ըն­թաց­քին, ո­րե­ւէ հայ ան­հատ կրած է եր­բե­ւի­ցէ, ան­կախ իր ու­նե­ցած դիր­քէն ու աս­տի­ճա­նէն՝ ըն­դու­նած կրօ­նէն ու դա­ւա­նան­քէն եւ ապ­րած շրջա­նէն կամ երկ­րէն»։