Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային ամբողջ կեանքը՝ հակապատկեր արարքներու ընթացք մըն է։ Արդարեւ, կեանքի մէջ որքան կան բարի, մաքուր եւ ազնիւ արարքներ, նո՛յնքան կը գտնուին ամենէն չար, աղտոտ, ստորին եւ մեղապարտ արարքներ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աստուած աղբիւրն է կեանքի, լոյսի, ուրախութեան՝ բովանդակ տիեզերքին։ Օրհնութիւններ  կը բխին Անկէ Իր բոլոր արարածներուն վրայ։ Եւ ուր որ ալ Աստուծոյ կեանքը մարդոց սրտերուն մէջ ըլլայ, սէր եւ օրհնութիւն պիտի տարածէ անոնց բոլորին վրայ անխտի՛ր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Կիրք»ը՝ մարդկային ներքին անգիտակից մղումն է, որ ընդոծին, բնածին զգացում մըն է։ Կիրքը կարելի է հակակշռել բանականութեամբ եւ արգելք ըլլալ անոր, հաւանական վնասակար հետեւանքներու պատճառ չհանդիսանալու համար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պատիժը եւ հատուցումը «Դամոկլեան սուր» մըն է, որ զսպուած կը պահէ մարդուս զանազան կիրքերը։ Պատիժի, հատուցման, նախատինքի, անպատուութեան վախը «բարերար թումբ» մըն է օրինազանցութեան եւ ընկերային զանազան զեղծումներու դէմ։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աշխարհի բարձրացման, զարգացման եւ բարօրութեան համար պէտք եղած ազդակները ա՜յնքան վարժուած են սպասել մարդիկ՝ եւ իրաւամբ անշուշտ՝ միտքով, սիրտով եւ կարողութիւններով «մեծ մարդ»երէ, որ յաճախ կը մոռցուին եւ կ՚անտեսուին, թէ իրենց շուրջը, իրենց մօտիկը կը գտնուին ուրիշ յատկութիւններ ունեցող մարդիկ՝ խոնարհ, համեստ ե՛ւ ազնիւ անձեր, որ երբեմն, եթէ ո՛չ տաղանդ եւ զարգացում, գոնէ սրտի ազնիւ տրամադրութիւններ եւ պատուական առաքինութիւններ կը ցուցադրեն իրենց համեստ կեանքին մէջ։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Վե­րա­փո­խու­մէն ետք 3-րդ կի­րա­կի կը տօ­նուի Աս­տուա­ծած­նի գօ­տիին գիւ­տի յի­շա­տա­կը։ Տօ­նը այս տա­րի կը հան­դի­պի 26 օ­գոս­տոս կի­րա­կի օ­րուան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Աստուածածնի Վերափոխումէն ետք Բ. կիրակի օր Սուրբ Պատարագի ընթացքին կարդացուած Ճաշու Աւետարանը (ՂՈՒԿ. Ա 39-56) կը վկայէ Մարիամի այցելութեան՝ Եղիսաբեթի՝ որ ինքն ալ յղի էր։ Սուրբ Աստուածածնի Վերափոխման յաջորդող Բ. կիրակին, այս տարի կը հանդիպի 19 օգոստոսի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Թերեւս աւելորդ նկատուի խօսիլ աշխատանքի կարեւորութեան վրայ, քանի որ անուրանալի է այն ճշմարտութիւնը, թէ ո՛չ մէկ կարեւոր արդիւնք կամ արժէք ձեռք կը բերուի առանց աշխատութեան։ Չէ՞ որ պատրաստ որեւէ բանէ մը օգտուելու, որեւէ բան օգտագործելու համար ալ աշխատանք պէտք է՝ ծանր կամ թեթեւ, բայց անպայմա՛ն աշխատանք…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

7 օգոստոս 1935 թուականին, 83 տարի առաջ, Երեւանի մէջ մահկանացուն իր կեանքը կը կնքէր Հայ վիպական եւ թատերական գրականութեան յայտնի դէմքերէն Շիրվանզատէ գրչանունով Աղեքսանդր Մովսէսեան։
Աղեքսանդր Մովսէսեան 1858 թուականին ծնած էր Շիրվան՝ ուրկէ եկած է իր գրչանունը՝ Շիրվանզատէ։ Հազիւ տասնհինգ տարեկանին, գաւառական վարժարանէն ընթացաւարտ, ան կը մեկնի Պաքու «մի կտոր հաց շահելու»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աս­տու­ծոյ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան ընդ­հա­նուր ծրագ­րին մէջ «ա­րեւ»ն է միշտ յաղ­թա­կա­նը եւ յա­ւի­տե­նա­կա­նը՝ ճշմար­տու­թեան լոյ­սը եւ ար­դա­րու­թիւ­նը, եւ սէ­րը, եւ Ա­ւե­տարա­նը, եւ Աս­տուած, իր նկա­րագ­րին, իր բնու­թեան, իր ի­մաս­տու­թեան լիա­կա­տար յայտ­նու­թիւ­նո­վը յան­ձին Յի­սուս Քրիս­տո­սի։
Աս­տուած՝ ան­տե­սա­նե­լին Ինք­զինք կը յայտ­նէ տե­սա­նե­լի լոյ­սով, լոյ­սին աղ­բիւ­րով՝ ո­րուն մէջ կայ սէր եւ ի­մաս­տու­թիւն, եւ բո­լոր աս­տուա­ծա­յին մշտնջե­նա­ւոր եւ ա­նայ­լայ­լե­լի նկա­րա­գի­րը։