Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կ՚ը­սենք ու կը լսենք, թէ ա­ռող­ջու­թիւ­նը կա­րե­ւո՛ր է մար­դուս հա­մար, եւ ա­ռող­ջու­թեան ա­ռաջ­նա­կարգ տե­ղը կու տանք կեան­քի գո­յա­պահ­պան­ման ու գո­յա­տեւ­ման հա­մար։ Բայց ընդ­հան­րա­պէս ի մտի կ՚ու­նե­նանք մարմ­նա­կան-ֆի­զի­քա­կան ա­ռող­ջու­թիւ­նը եւ շատ ան­գամ կ՚ան­տե­սենք հո­գիի ա­ռող­ջու­թիւ­նը՝ որ նո՛յն­քան կա­րե­ւոր է մար­դուս հա­մար, քա­նի որ մարդս մար­մի­նով եւ հո­գիով «ամ­բող­ջու­թիւն» մը կը կազ­մէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին կա­տա­րեալ գո­հու­նա­կու­թեան, կա­տա­րե­լու­թեան հա­մար ե­րեք հիմ­նա­կան պայ­ման­ներ են՝ փնտռել, գտնել եւ պա­հե՛լ։ Ուս­տի մարդ­կա­յին կեան­քի ա­մէն մար­զե­րու մէջ անհ­րա­ժեշտ են այս ե­րեք հիմնա­կան պայ­ման­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­րոյն աշ­խար­հա­հա­յեաց­քով ե­րի­տա­սարդ սե­րունդ մը հա­սած է այ­սօր։ Այ­սօ­րուան ե­րի­տա­սար­դը բո­լո­րո­վին տար­բեր տե­սա­րան մը կը պար­զէ ան­ցեա­լի ե­րի­տա­սարդ սե­րուն­դին նկատ­մամբ։ Զա­նա­զան ա­ռիթ­նե­րով հան­դի­պում­ներ կ՚ու­նե­նանք ե­րի­տա­սարդ­նե­րու հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր նա­խորդ խորհր­դա­ծու­թիւն­նե­րուն մէջ անդ­րա­դար­ձանք ճշմա­րիտ կո­չու­մի զգա­ցու­մին, եւ ը­սինք թէ՝ «կո­չու­մի զգա­ցում»ը պէտք չէ՛ շփո­թել պա­հանջ­քով, ստի­պո­ղա­կան կամ հար­կադ­րա­կան պայ­ման­նե­րով կա­տա­րուած ծա­ռա­յու­թեան փո­փո­խու­թիւն­նե­րու՝ ո­րոնք ընդ­հան­րա­պէս կը հասկցուին որ­պէս «աս­պա­րէ­զի փո­փո­խու­թիւն»՝ ա­ւե­լի լաւ դիրք մը ու­նե­նա­լու, ա­ւե­լի լաւ եւ դիւ­րին ապ­րե­լու հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ը­սինք որ դրա­մը մո­գա­կան զօ­րու­թիւն մը ու­նի, ո՛ւժ մըն է ան՝ ո­րուն առ­ջեւ յա­ճախ կը լու­ծուին, կը տկա­րա­նան օ­րէնք՝ սկզբունք՝ հա­մո­զում՝ հա­ւատք՝ պար­կեշ­տու­թիւն՝ ա­ռա­քի­նու­թիւն, եւ ազ­նուու­թիւն՝ բո­լո­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­նի­րա­ւու­թիւն­նե՜ր, ա­նար­դա­րու­թիւն­նե՜ր, ան­հա­ւա­սա­րու­թիւն­նե՜ր շատ ան­գամ կը վե­րագ­րուին դրա­մին, բայց ի՜նչ կրնայ ը­նել դրա­մը ինք­նին, կրնա՞յ բա­րի ըլ­լալ երբ զինք գոր­ծա­ծո­ղը չա՛ր է, եւ մո­լո­րած…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բա­րե­պաշ­տու­թեան ընդ­հա­նուր եւ հա­սա­րա­կաց կա­նոն մը կը պար­տա­ւո­րէ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րը ձեռն­թափ ըլ­լալ միտ­քի եւ կամ մարմ­նոյ այն բո­լոր զբա­ղում­նե­րէն՝ ո­րոնք կեան­քի նիւ­թա­կան ըմբռ­նու­մին կը վե­րա­բե­րին։ Ա­սի­կա շատ ա­ւե­լի զգա­լի է մա­նա­ւանդ ա­պաշ­խարու­թեան օ­րե­րուն մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ար­դա­րին քիչ քա­նը ամ­բա­րիշտ­նե­րու ա­ռատ ստա­ցուած­քէն ա­ղէկ է» կ՚ը­սէ Սաղ­մո­սեր­գուն (ՍԱՂՄ. ԼԷ 16)։­ Ար­դա­րեւ «բա­ւա­կա­նա­նալ» ա­ռա­քի­նու­թիւն մըն է՝ որ կ՚ազ­նուաց­նէ մարդս։ Աս­տուած­պաշ­տու­թեան կող­մէ շահ կ՚ա­պա­հո­վէ բա­ւա­կա­նու­թեան զգա­ցու­մը. Իսկ մեծ վնաս­նե­րու ա­ռիթ կ՚ըն­ծա­յէ ան­յա­գու­թիւ­նը, եւ մա­նա­ւանդ՝ ա­գա­հու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ օժ­տուած է ա­զատ կամ­քով, ինչ որ կը նշա­նա­կէ՝ կրնայ գոր­ծել ա­զա­տօ­րէն եւ ը­նել կամ չը­նել ո­րե­ւէ բան, օգ­տուիլ բա­րիք­նե­րէ կամ հե­տե­ւիլ չա­րի­քի, ո­րոնց­մէ պա­տաս­խա­նա­տու է անձ­նա­պէս եւ ըստ այնմ պար­տա­ւոր է ըն­դու­նիլ իր ա­րարք­նե­րուն ա­մէն տե­սակ հե­տե­ւանք­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­նե­ւոր ըլ­լալ, հա­րուստ ըլ­լալ, բայց չկորսնց­նել չքա­ւո­րի, աղ­քա­տի ա­ռա­քի­նու­թիւն­նե­րը… գի­տուն ըլ­լալ, սա­կայն  պա­հել ան­գէ­տի հա­մես­տու­թիւ­նը եւ խո­նար­հու­թիւ­նը։ Եւ ի­րա­պէս ե­րա­նե­լի՜ է այն հա­րուս­տը՝ որ չէ՛ կորսն­ցու­ցած աղ­քա­տի ազ­նուու­թիւնն ու ա­ռա­քի­նու­թիւ­նը, եւ դար­ձեալ ո՜ր­քան գնա­հա­տե­լի է եւ վստա­հե­լի այն գի­տու­նը՝ որ կը պա­հէ ան­գէ­տի հա­մես­տու­թիւ­նը եւ խո­նար­հու­թիւ­նը։