Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­կե­ղե­ցա­կան եւ առ­հա­սա­րակ ազ­գա­յին-կրօ­նա­կան գրա­կա­նու­թեան հիմ­քը դրուե­ցաւ այն օ­րուը­նէ, երբ 404 թուա­կա­նին մե­ծա­հան­ճար Մաշ­տո­ցը հայ­կա­կան տա­ռե­րը գտաւ եւ ա­ռա­ջին հայ գիր­քը գրուե­ցաւ։ Պատ­մա­կան այս նշա­նա­ւոր անց­քը մեծ ո­գե­ւո­րու­թեամբ կը նկա­րագ­րեն հայ պատ­միչ­նե­րը՝ ցոյց տա­լով այն մեծ ու բազ­մօ­գուտ բա­րիք­նե­րը՝ որ հայ ժոող­վուր­դը այդ փոքր նշա­նա­խէց­նե­րէն ստա­ցաւ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­մէն ա­ռի­թով կը կրկնենք, թէ՝ կեան­քը, մշտա­տեւ պայ­քա՛ր մըն է եւ կեան­քը ապ­րիլ՝ քա­ջու­թիւն կը պա­հան­ջէ։ Եւ դար­ձեալ այս մա­սին յա­ճախ կը յի­շենք Յի­սու­սի խօս­քը՝ որ կ՚ը­սէ. «Աշ­խար­հի վրայ նե­ղու­թիւն պի­տի ու­նե­նաք, բայց քա­ջա­լե­րուե­ցէ՛ք, ո­րով­հե­տեւ ես յաղ­թե­ցի աշ­խար­հին» (ՅՈՎՀ. ԺԶ 33)։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ար­քու­նի վա­ռօ­դա­պետ Յով­հան­նէս Պէյ Տա­տեան, երբ 1835 թուա­կա­նին շի­նել կու տայ Ա­զատ­լըի հա­յոց ե­կե­ղե­ցին՝ վա­ռօ­դա­րա­նի հայ գոր­ծա­ւոր­նե­րուն հա­մար, Զէյ­թին­պուռ­նուի եւ վա­ռօ­դա­րա­նի Պա­քըր­գիւղ բնա­կող հայ գոր­ծա­ւոր­ներն ալ կը դի­մեն ի­րեն՝ Պա­քըր­գիւ­ղի մէջ ալ ե­կե­ղե­ցի մը ու­նե­նա­լու փա­փա­քով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Զո­հո­ղու­թիւն»ը հա­սա­րա­կա­կան գոր­ծին՝ գե­րա­գոյն պար­տա­կա­նու­թիւն մը, նուի­րա­կան ա­րարք մըն է, մա­նա­ւանդ՝ Աս­տու­ծոյ հա­ճե­լի՛։ Հո­գե­ւոր մար­զի մէջ՝ պատ­մու­թիւ­նը կը վկա­յէ, թէ՝ զո­հո­ղու­թեան այս սո­վո­րու­թիւ­նը փո­խան­ցուած է «պուտ­տա­յա­կան» վա­նա­կան­նե­րէ, որ գոր­ծադ­րուած է զա­նա­զան կրօն­նե­րու կող­մէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վստա­հու­թիւն»ը կա­րե­ւոր ազ­դակ մըն է մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու եւ նաեւ ար­տա­յայ­տու­թիւն­նե­րու մէջ։ Ար­դա­րեւ մարդ պէ՛տք է վստա­հի, որ­պէս­զի գոր­ծէ, ա­պա­հով զգայ ինք­զինք եւ հե­ռա­նայ ա­մէն տե­սակ վա­խե­րէն՝ ո­րոնք կը դժուա­րաց­նեն կեան­քի ըն­թաց­քը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բազ­մա­թիւ եր­կիր­նե­րու մէջ, տար­բեր դա­ւա­նանք­նե­րու՝ մրկտուած ուղ­ղա­փառ եւ կա­թո­ղի­կէ քրիս­տո­նեա­նե­րու մի­ջեւ «խառն ա­մուս­նու­թեան» պա­րա­գա­ներ կը ներ­կա­յա­նան բա­ւա­կան յա­ճա­խա­կի կեր­պով։ Ա­սի­կա ա­մու­սին­նե­րուն եւ հո­գե­ւոր հո­վիւ­նե­րուն յա­տուկ ու­շադ­րու­թիւ­նը կը պա­հան­ջէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Իր լայն ա­ռու­մով «բա­րե­կա­մու­թիւն» կը ստեղ­ծուի այն ա­տեն՝ երբ մէ­կը իր ինք­նա­մո­լու­թե­նէն եւ անձ­նա­սի­րու­թե­նէն կը պար­պուի եւ կը լե­ցուի դի­մա­ցի­նին ան­ձո­վը, կամ կը նոյ­նա­նայ ա­նոր հետ։ Ար­դա­րեւ ա­մէն ժա­մա­նակ­նե­րու «ոս­կի կա­նոն»ն է՝ վա­րուիլ մէ­կու մը հետ այն­պէս՝ ի՛նչ­պէս որ մարդ կ՚ու­զէ որ ու­րի­շը վա­րուի ի­րեն հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

4 ՅՈՒ­ՆԻՍ 2016, Շա­բաթ, Է­սաեան վար­ժա­րա­նի «ԲԱ­ԺԱ­ԿԻ ՕՐ» է։ Յի­շա­տակ­նե­րու վե­րա­կոչ­ման, ո­գե­ւոր եւ խան­դա­վառ օր մը՝ բո­լոր ա­նոնց հա­մար, որ Է­սաեան վար­ժա­րա­նէն յի­շա­տակ մը ու­նին, ապ­րուած կեանք մը, սի­րոյ եւ ջերմ զգա­ցում­նե­րու շրջան մը, որ անջն­ջե­լի դրոշմ մը թո­ղած է ի­րենց հո­գիին խո­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Գիր­քի մէջ յի­շուած ծա­ղիկ­նե­րու մա­սին ամ­փոփ տե­ղե­կու­թիւն­ներ տալ կը շա­րու­նա­կենք։ Սաղ­մո­սաց գիր­քին մէջ Սաղ­մո­սեր­գուն կ՚ը­սէ. «Ար­դա­րը ար­մա­ւե­նիի պէս պի­տի ծաղ­կի, Լի­բա­նա­նի ե­ղեւ­նիի պէս պի­տի մեծ­նայ». (Սաղ­մո­սաց ՂԲ 12)։ Կը տես­նուի, որ ծա­ռե­րու եւ ընդ­հան­րա­պէս բոյ­սե­րու յատ­կու­թիւն­նե­րը շատ գե­ղե­ցիկ օ­րի­նակ են ար­դա­րին, այ­սինքն՝ բա­րե­պաշտ մար­դուն, բնա­ւո­րու­թեան, նկա­րագ­րին եւ օգ­տա­կա­րու­թեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Գիր­քի մէջ բոյ­սե­րը կա­րե­ւոր տեղ մը կը գրա­ւեն։ Ուս­տի փա­փա­քե­ցանք «ցանկ» մը պատ­րաս­տել եւ հա­կիրճ տե­ղե­կու­թիւն­ներ տալ ա­նոնց մա­սին։