Հոգե-մտաւոր

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հոն ուր կայ ի­րա­ւունք, ի­րա­ւունք վա­յե­լում եւ ա­զա­տու­թիւն, հոն կայ նաեւ պա­տաս­խա­նա­տուու­թի՛ւն։

Ար­դա­րեւ, աշ­խար­հի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւ­նը եւ մարդ ա­րա­րա­ծին ա­րար­չու­թիւնն ալ հիմ­նուած է այս մշտնջե­նա­ւոր սկզբուն­քին վրայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնաւ խոր­հե­լու ա­ռիթ ու­նե­ցա՞ծ էք սի­րե­լի­նե՜ր. աչ­քով տե­սած ո­րե­ւէ «իր», չի մնար որ­պէս պատ­կեր, այլ մեր մտքին մէջ կը փո­խա­կեր­պուի «խոր­հո՛ւրդ»ի մը՝ որ ոչ մէկ նմա­նու­թիւն կ՚ու­նե­նայ աչ­քին տե­սա­ծին հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո­րե­ւէ ար­ժէք մը ի՞ն­չով կա­րե­լի է չա­փել՝ իր քա­նա­կու­թեամ­բը թէ՝ ո­րա­կո­վը։ Ի՞նչ կը խոր­հիք այս մա­սին սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­ներ։ Ո­րե­ւէ գո­յու­թիւն, եւ կամ ո­րե­ւէ ի­րո­ղու­թիւն յարգ ստա­նա­լու հա­մար ո՞ր մէկը կա­րե­ւոր է. ա­նոր քա­նա՞­կը թէ՝ ո­րա­կը։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պահ մը կանգ առ­նենք մեր, պահ մը դա­դար տանք մեր հեւ­քոտ կեան­քին եւ դի­տենք մեր շուր­ջը, դի­տել փոր­ձենք նաեւ մեր նե­րաշ­խար­հը։ Ան­վի­ճե­լի ի­րա­կա­նու­թեամբ պի­տի նկա­տենք՝ որ մեր կեան­քը ա՜յն­քան շատ խճո­ղած ենք աղ­մու­կով, շար­ժու­մով, ա­ւե­լի-պա­կաս գոր­ծու­նէու­թիւն­նե­րով եւ տեղ չենք ձգած էա­կա­նին ու կեն­սա­կա­նին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կ՚անդ­րա­դառ­նանք կեան­քի ան­հա­ճոյ կող­մին եւ կը յայտ­նենք մեր մտա­հո­գու­թիւն­նե­րը այդ մա­սին։ Բայց ա­սի­կա եր­բեք յո­ռե­տե­սու­թիւն պէտք չէ՛ նկա­տուի, այլ՝ ի­րա­տե­սու­թիւն, քա­նի որ կեան­քը ու­նի նաեւ ան­հա­ճոյ կողմ մը՝ ո­րուն պէտք է են­թար­կուի մարդ, որ կ՚ապ­րի կեան­քը այս աշ­խար­հի վրայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­ւե­տա­րա­նի «Ա­նա­ռակ որ­դի»ին պատ­մու­թիւ­նը ծա­նօթ է շա­տե­րուն։ Յա­ճախ խորհր­դա­ծու­թիւն­ներ կը կա­տա­րուին ա­նա­ռակ որ­դիին վրայ, բայց շատ ան­գամ կ՚ան­տե­սուի, եւ իր մա­սին խորհր­դա­ծու­թիւն կա­տա­րե­լէ, զան­ցա­ռու­թեան պատ­ճա­ռով կը զրկուին հե­տաքրք­րուող­ներ։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աս­տուած բո­լոր մար­դի­կը թան­կա­գին շնորհ­նե­րով օժ­տած ու զար­դա­րած է։ Շա­տեր ի­րենց կեան­քի ըն­թաց­քին զա­նա­զան ա­ռիթ­նե­րէ ու հնա­րա­ւո­րու­թիւն­նե­րէ օգ­տուե­լով, կա­րո­ղա­ցած են հաս­նիլ բարձր դիր­քե­րու եւ կա­րե­ւոր պաշ­տօն­նե­րու, ինչ­պէս նաեւ ա­ռա­ւել կամ նուազ չա­փով տի­րա­նալ նիւ­թա­կան բա­րիք­նե­րու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Միշտ խոր­հուրդ մը կ՚արթնց­նէ զան­գա­կը, երբ կը ղօ­ղան­ջէ։
Զան­գա­կին ղօ­ղան­ջիւ­նը խորհր­դա­ւոր է, քա­նի որ ան մարդս կը փո­խադ­րէ բո­լո­րո­վին տար­բեր աշ­խարհ՝ մտա­ծում­նե­րու եւ հո­­գե­ւոր ապ­րում­նե­րու մի­ջա­վայր մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քի մէջ ան­խու­սա­փե­լի են դժուա­րու­թիւն­ներ, նե­ղու­թիւն­ներ, խո­չըն­դոտ­ներ, ցա­ւեր ու վիշ­տեր՝ ո­րոնք վերց­նե­լու, տա­նե­լու բա­ւա­կան ուժ կրնայ չու­նե­նալ մարդ։ Ուս­տի երբ մար­դուս դէ­մը կ՚ել­լէ ո­րե­ւէ ար­գելք՝ ո­րուն վրայ մագլ­ցե­լու ան­կա­րող է, կը հա­մա­կեր­պի, կը տա­րուի ան հոն՝ ուր կ՚ա­ռաջ­նոր­դէ եւ կամ կը պար­տադ­րէ այդ ար­գել­քը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հան­րա­պէս կ՚ը­սուի՝ թէ չար օ­րի­նա­կը «օ­րի­նակ» չի՛ կրնար ըլ­լալ։ Շա­տեր այս­պէս կը խոր­հին։ Սա­կայն կեան­քի փոր­ձա­ռու­թիւ­նը մե­զի ցոյց կու տայ, որ չար օ­րի­նակ մըն ալ կրնայ լաւ օ­րի­նա­կի մը ու­ղե­ցոյ­ցը ըլ­լալ եւ չա­րէն բա­րիք քա­ղել։