Արխիւ

ՀԱՄ­ԲԻԿ ՊԻ­ԼԱ­ԼԵԱՆ

Ըստ ե­րե­ւոյ­թին տա­կա­ւին ո­րո­շա­կի շրջան մըն ալ հայ տպա­գիր մա­մու­լը պի­տի պա­հէ իր կեն­սու­նա­կու­թիւ­նը շնոր­հիւ հայ հա­ւա­տա­ւոր ըն­թեր­ցող­նե­րու, ո­րոնց յա­մառ եւ յա­րա­տե­ւո­ղի պա­հուած­քին ի պա­տաս­խան, հայ մա­մու­լի ա­ռա­քե­լու­թեան հա­ւա­տա­ցող հո­վա­նա­ւոր միու­թիւն­ներ եւ կու­սակ­ցու­թիւն­ներ, ան­հատ­ներ թէ բա­րե­րար­ներ պի­տի շա­րու­նա­կեն սա­տար կանգ­նիլ ա­նոր տա­րա­ծու­մին:

Օ­գոս­տո­սի 17-ին, Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Ծայ­րա­գոյն Պատ­րիարք եւ Ա­մե­նայն Հա­յոց Կա­թո­ղի­կո­սը հայ­րա­պե­տա­կան այ­ցով ժա­մա­նեց Հնդկաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թիւն՝ Կալ­կա­թա­յի Հա­յոց Մար­դա­սի­րա­կան ճե­մա­րան: Ճե­մա­րա­նէ ներս այժմ կ՚ու­սա­նին յի­սուն­հինգ սա­ներ Հա­յաս­տա­նէն, Ի­րա­քէն եւ Ի­րա­նէն:

Վրաս­տա­նի հայ հա­մայն­քի «Ճա­նա­չի՛ր հայ­րե­նիքդ-2016» ա­մառ­նա­յին չոր­րորդ ճամ­բա­րը՝ տասն օ­րուան ըն­թաց­քին՝ հնա­րա­ւո­րու­թիւն տուած է տեղ­ւոյն հա­մայն­քի ան­դամ­նե­րուն այ­ցե­լե­լու Հա­յաս­տա­նի եւ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի կա­րե­ւո­րա­գոյն պատ­մամ­շա­կու­թա­յին եւ բնու­թեան յու­շար­ձան­նե­րը:

Սփիւռ­քա­հայ մե­ծա­նուն բա­նաս­տեղծ, մշա­կոյ­թի անն­կուն գոր­ծիչ Ժագ Յա­կո­բեա­նի ծննդեան դա­րա­դար­ձը ու իր բե­ղուն վաս­տա­կի 80-ա­մեա­կը հան­դի­սա­ւո­րա­պէս պի­տի նշուի յա­ռա­ջի­կայ Հոկ­տեմ­բե­րի 30-ին, Կլեն­տէյ­լի, Գա­լի­ֆոր­նիա, Միա­ցեալ Նա­հանգ­ներ, «Փրիս­պի­թե­րիըն» ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ:

Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին ար­խի­ւի տնօ­րէն Ա­մա­տու­նի Վի­րա­բեան յայ­տա­րա­րեց, որ մին­չեւ տա­րե­վերջ պի­տի ա­ւար­տի իր ղե­կա­վա­րած հաս­տա­տու­թեան մօտ ի պահ դրուած ժա­պա­ւէն­նե­րուն թուայ­նաց­ման աշ­խա­տան­քը։

ԱՄՆ կը խրախուսէ Հայաստանի համարկումը՝ Հարաւային Կովկասի ուժանիւթի համակարգին մէջ:
Ուաշինկթըն կողմնակից է քայլեր առնել՝ որպէսզի նուազի Երեւանի կախուածութիւնը Մոսկուայէն:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Երբ յա­ճախ կը խոր­հինք ու կը խօ­սինք կեան­քի մա­սին՝ ա­նոր ա­նի­մա­նա­լի խոր­հուր­դին ու գաղտ­նիք­նե­րուն վրայ, չենք անդ­րա­դառ­նար, չենք նկա­տեր, որ ա­նոր զա­նա­զան դրուագ­նե­րուն մէջ տար­բե­րու­թիւն չկա՛յ, այլ՝ կեր­պա­րա­նա­փո­խու­թի՛ւն։ Ուս­տի մա՛հն ալ մար­դուս հա­մար «կեր­պա­րա­նա­փո­խու­թիւն» մըն է. բո­վան­դա­կու­թեան, էու­թեան փո­փո­խու­թիւն չկայ, քա­նի որ մի­ջու­կը, կո­րի­զը միշտ կեա՛նքն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչ­պէս մարդ­կա­յին բո­լոր գոր­ծու­նէու­թեան եւ յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն մէջ, հա­ւատ­քի մէջ ալ յա­րա­տե­ւու­թիւ­նը անհ­րա­ժեշտ է ա­նոր կա­տա­րե­լու­թեան հա­մար։ Ար­դա­րեւ նպա­տա­կի մը հաս­նե­լու հա­մար պէտք է ջա­նա­դիր ըլ­լալ՝ աշ­խա­տիլ, բայց չի բա­ւեր ա­սի­կա, այլ պէտք է յա­րա­տե­ւել, աշ­խա­տիլ ա­ռանց վհա­տե­լո՛ւ։

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ինչ որ մար­դու կը վե­րա­բե­րի, ամ­բող­ջու­թեամբ կա­րե­լի է վե­րագ­րել նաեւ կեն­դա­նա­կան (ա­նաս­նա­կան) աշ­խար­հի: Կ՚ը­սենք հայ­րե­նա­սի­րու­թիւն. մի­թէ՞ ան­տա­ռի ա­նա­սուն­նե­րը չու­նին ի­րենց հայ­րե­նի­քը… ու եր­բեմն զի­րար խա­չա­ձե­ւե­լով՝ նաեւ մա­հա­ցու մար­տեր կը մղեն ի­րարու մի­ջեւ, երբ ի­րա­րու սահ­ման­նե­րը աս­պա­տա­կած են, քա­նի որ ա­մէն ա­նա­սուն ինք կը գծէ իր սահ­մա­նը: