Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­րա­նու­թիւն­նե­րը կը հա­մա­պա­տաս­խա­նեն մար­դուն եր­ջան­կու­թեան բնա­կան բաղ­ձան­քին։ Այս ար­դար բաղ­ձան­քը աս­տուա­ծա­յին ծա­գում ու­նի, քա­նի որ Աս­տուած դրաւ զայն մար­դուն սրտին մէջ՝ որ­պէս­զի քա­շէ զինք Ի­րեն, որ միակ կա­րո՛ղն է լիաց­նե­լու զինք։

Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեան ե­րէկ Սկիւ­տա­րի Ս. Խաչ ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ նա­խա­գա­հեց կի­րակ­նօ­րեայ ա­րա­րո­ղու­թիւն­նե­րուն եւ տուաւ օ­րուան պատ­գա­մը։ Ս. Պա­տա­րա­գը մա­տոյց Տ. Զա­տիկ Վրդ. Պա­պի­կեան։ Ներ­կայ էր նաեւ Տ. Կո­րիւն Քհնյ. Ֆէ­նէր­ճեան։ Ս. Սե­ղա­նին սպա­սար­կե­ցին Յա­կոբ Սրկ. Քես­կին եւ այլ դպիր­ներ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քրիս­տո­սի Ե­կե­ղե­ցին այն է՝ որ մէ՛կ է, կա­թո­ղի­կէ, ա­ռա­քե­լա­կան եւ սո՛ւրբ։ Քրիս­տո­սի Ե­կե­ղե­ցին ար­դա­րեւ մէ՛կ է, քա­նի որ Յի­սուս Քրիս­տոս մէ՛կ է եւ պե՛­տը՝ Ե­կե­ղե­ցիին։

Թուր­քիոյ եւ Իս­րա­յէ­լի մի­ջեւ հա­մա­ձայ­նու­թիւն գո­յա­ցաւ՝ յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու բնա­կա­նո­նաց­ման հա­մար։ «Րէօյ­թըրզ» գոր­ծա­կա­լու­թիւ­նը ե­րէկ ե­րե­կո­յեան ժա­մե­րուն այս մա­սին տե­ղե­կա­ցուց՝ Իս­րա­յէ­լի պաշ­տօ­նա­տար­նե­րէն մէ­կուն կող­մէ փո­խան­ցուած հա­ղոր­դում­նե­րուն հի­ման վրայ։

Հայաստանեայց Առաքելական եւ Հռոմէական Կաթոլիկ քոյր եկեղեցիներու հովուապետները երէկ Խոր Վիրապի սահմանամերձ պատմական վանքէն սպիտակ աղաւնիներ արձակեցին դէպի աստուածաշնչեան Արարատ լեռը՝ ի նշան խաղաղութեան:
Քրիստոնեաներու բազմադարեան բնօրրան:
Ամենայն Հայոց Տ.Տ. Գարեգին Բ. Վեհափառ Հայրապետը եւ Ֆրանսիսքոս Ա. Պապը միջեկեղեցական համագործակցութեան նոր չափանիշներ կը սահմանեն՝ իրենց դրական մօտեցումներով: Քահանայապետին դէպի առաջին քրիստոնեայ երկիր՝ Հայաստան ուխտագնացութիւնը բնորոշուեցաւ աննախընթաց ու անմոռանալի վառ դրուագներով:

Ռու­սաս­տա­նի Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րա­րու­թիւ­նը տե­ղե­կա­ցուց, որ Թուր­քիա հրա­ւի­րուած է Սեւ ծո­վեան տնտե­սա­կան հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան (ՍԾՏՀԿ) ան­դամ եր­կիր­նե­րու ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար­նե­րու ժո­ղո­վին, որ Յու­լի­սի 1-ին տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ Սո­չիի մէջ։

«Ներքաղաքական գործընթացներու իրողութիւնները Մերձաւոր Արեւելքի մէջ» խորագրեալ գիրք մը։
Աբրահամ Գասպարեանի աշխատութիւնը լոյս կը սփռէ տարածքաշրջանի առարկայական պատկերին վրայ։

ՊՕՂՈՍ ՇԱՀՄԵԼԻՔԵԱՆ

Սփիւռ­քի հայ գրա­կա­նու­թեան եր­կու նուի­րեալ­ներ՝ Պօ­ղոս Սնա­պեան եւ Շա­հան­դուխտ, ո­րոնց այն­քան կը փա­փա­քէի հան­դի­պիլ տա­րի մը ա­ռաջ ծննդա­վայրս՝ Լի­բա­նան այ­ցե­լու­թեանս ըն­թաց­քին, սա­կայն… Սնա­պեան, ար­դէն իսկ միա­ցած էր ան­մահ­նե­րու փա­ղան­գին, իսկ Շա­հան­դուխտ, տե­սո­ղու­թեան դժուար պայ­ման­նե­րու պատ­ճա­ռով, ա­կա­մայ հանգս­տեան կո­չուած էր:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Օ­րեր ա­ռաջ իր լրու­մին հա­սաւ Ի­րա­քի Մու­սուլ քա­ղա­քի ՏԱ­ՀԷՇ ա­հա­բեկ­չա­կան խմբա­ւոր­ման կող­մէ գրաւ­ման երկ­րորդ տա­րին: Մինչ ի­րա­քեան բա­նա­կը կը յայ­տա­րա­րէր Ֆալ­լու­ժան այդ ա­հա­բեկ­չա­կան խմբա­ւոր­ման ճի­րան­նե­րէն ա­զա­տագ­րե­լու մա­սին լու­րը, Ի­րա­քի Վար­չա­պետ Հայ­տար Ա­պա­տի մամ­լոյ ա­սու­լիս մը տա­լով կը վստա­հեց­նէր, որ ի­րա­քեան բա­նա­կը կը պատ­րաս­տուի «ար­շա­ւե­լ» դէ­պի Մու­սուլ: