Արխիւ

ՍԻԼ­ՎԻ Ա­ԲԷ­ԼԵԱՆ

Ման­կու­թեանս տպա­ւո­րուած եմ մեր գիւ­ղի հին ու պատ­մա­կան քա­նի մը կա­ռոյց­նե­րով, ո­րոնց­մէ մէ­կը Քե­սա­պի Ժո­ղովր­դա­յին տան հին շէնքն է իր տախ­տա­կա­մած սե­նեակ­նե­րով, քա­րէ սեպ աս­տի­ճան­նե­րով՝ եր­կու կող­մե­րուն տախ­տա­կէ բազ­րիք­նե­րով՝ տպա­ւո­րուած եմ նաեւ դպրո­ցովս՝ Հայ ա­ւե­տա­րա­նա­կան նա­հա­տա­կաց վար­ժա­րա­նի հին շէն­քի կա­ռոյ­ցով: Պատ­մա­կան մեծ ար­ժէք ու­նե­ցող եր­կու կա­ռոյց­նե­րուն աս­տի­ճան­նե­րը, ո­րոնք մին­չեւ այ­սօր ի­րենց յե­տին ման­րա­մաս­նու­թեամբ յստա­կօ­րէն կը տես­նեմ աչ­քիս առ­ջեւ, շատ բարձր ու դժուար թուա­ցած են ին­ծի:

Թաքսիմցիները մեծ խանդավառութեամբ ողջունեցին Մարմնամարզի նախարար Աքիֆ Չաղաթայ Քըլըճը:
Այցելութիւնը առիթ հանդիսացաւ՝ որպէսզի Թաքսիմ մարզակումբի մարզադաշտի վերաբերեալ կարգադրութիւնը հրապարակուի:

Ե­րե­ւա­նի Տիկ­նի­կա­յին թատ­րո­նը 2017 թուա­կա­նին ներ­կա­յա­ցում­նե­րով հան­դէս կու գայ Հա­յաս­տա­նի մար­զե­րուն մէջ եւ կը մաս­նակ­ցի մի­ջազ­գա­յին շարք մը թա­տե­րա­կան փա­ռա­տօ­նե­րու: Այս մա­սին ե­րէկ լրագ­րող­նե­րու հետ հան­դիպ­ման ըն­թաց­քին ար­տա­յայ­տուե­ցաւ Ե­րե­ւա­նի Յով­հան­նէս Թու­մա­նեա­նի ա­նուան Պե­տա­կան տիկ­նի­կա­յին թատ­րո­նի գե­ղա­րուես­տա­կան ղե­կա­վար Ռու­բէն Բա­բաեան։

Ե­կե­ղե­ցա­կա­նաց հա­մա­գու­մա­րին կող­մէ տե­ղա­պահ ընտ­րուած Տ. Գա­րե­գին Արք. Պեք­ճեան (ա­ւա­զա­նի ա­նու­նով Տիգ­րան) ծնած է 21 Դեկ­տեմ­բեր 1942 թուա­կա­նին Իս­թան­պու­լի մէջ։ Նա­խակր­թա­րա­նի եւ միջ­նա­կար­գի ու­սու­մը ստա­ցած է Մխի­թա­րեան վար­ժա­րա­նին մէջ, ա­ւե­լի վերջ յա­ճա­խած է Սուրբ Խաչ դպրե­վանք։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Մթագ­նած է դար­ձեալ մեր հա­մայն­քի եր­կին­քը։ Ե­րէ­կուան ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րը թէ՛ մտա­հո­գու­թիւն եւ թէ ա­նո­րո­շու­թիւն ստեղ­ծած են մեր հա­ւա­քա­կան կեան­քէն ներս։ Թէ ինչ­պէ՞ս թրքա­հայ ազ­գա­յին-ե­կե­ղե­ցա­կան կեան­քը դուրս պի­տի գայ առ­կայ տակ­նու­վրայ կա­ցու­թե­նէն։ Սա է ներ­կայ հրա­տապ հար­ցը։

Մեծն Բրիտանիոյ մայրաքաղաքը՝ Լոն­­տո­նի մէջ բա­ցուե­ցաւ Մի­քե­լան­ճե­լո­յի եւ Սե­պաս­տիա­նո­յի հա­մա­տեղ աշ­խա­տան­քին նուի­րուած ցու­ցա­հան­դէս մը։

Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեան այս ա­ռա­ւօտ մե­զի յայտ­նեց, որ կը հրա­ժա­րի «Յո­վա­կիմ 1461» նո­րաս­տեղծ վա­քը­ֆի իր պաշ­տօն­նե­րէն։ Ինչ­պէս ծա­նօթ է, այս վա­քը­ֆը Պատ­րիար­քա­րա­նի ա­ռըն­թեր հաս­տա­տուած էր վեր­ջին շրջան­նե­րուն՝ Ա­թո­ռի պաշ­տօ­նա­կան կար­գա­վի­ճա­կի բա­ցա­կա­յու­թեան պայ­ման­նե­րուն ներ­քեւ հա­սոյթ­ներ ա­պա­հո­վե­լու հնա­րա­ւո­րու­թիւն­ներ ու­նե­նա­լու մտադ­րու­թեամբ։

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ա­հա­ւա­սիկ բնու­թիւ­նը կը խօ­սի, ա­նոր՝ որ զայն կը  կար­դայ. Հո­րո­վել կ՚եր­գէ, ա­նոր որ գի­տէ ըմ­բոշխ­նել, սա­կայն, ուր­կէ՞ են այդ գի­տե­լիք­նե­րը, խօս­քե­րը, ե­րաժշ­տա­կան ե­լե­ւէջ­նե­րը. այն­քան հո­գեգ­րաւ ապ­րում­նե­րով ու մենք՝ զա­նոնք կ՚ըմ­բոշխ­նենք ու կը հիա­նանք:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Սուտ»ը ճշմար­տու­թեան փո­խուած, այ­լա­սե­րած ձեւն է, իսկ «ստա­խօս»ը՝ ճշմա­րի­տը ծած­կող, խա­փա­նող, ճշմար­տու­թեան յայտ­նու­թեա­նը ար­գելք հան­դի­սա­ցող, խա­բէա­կան հնարք­նե­րով զայն տար­բեր կեր­պով ցոյց տա­լու աշ­խա­տող անձն է։