Արխիւ

Մխի­թա­րեան սա­նուց միու­թեան վար­չու­թիւ­նը այս շրջա­նին ձեռ­նա­մուխ ե­ղած է գե­ղա­րուես­տա­կան ծրագ­րի մը, որ կեան­քի պի­տի կո­չուի յա­ռա­ջի­կայ օ­րե­րուն։ Միու­թեան հիմ­նադ­րու­թեան 70-ա­մեայ յո­բե­լեա­նին ձօ­նուած այս նա­խագ­ծին շրջագ­ծով պի­տի բե­մադ­րուի Հրանդ Տին­քի օ­րա­թո­րիոն։ Ար­դի օ­րա­թո­րիօ մըն է այս մէ­կը, որ ա­ռա­ջին ան­գամ ան­ցեալ աշ­նան ներ­կա­յա­ցուած էր Ե­րե­ւա­նի մէջ։

ՄԱՐՈՒՇ ԵՐԱՄԵԱՆ

​Ե­թէ ա­շա­կերտ ըլ­լա­յի այ­սօր, 21-րդ դա­րուն, ճար­տա­րա­րուես­տի ա­հա­ւոր ա­ռա­տու­թեան մէջ ին­կած, ստի­պուած լո­ղա­լու կամ եր­բեմն ալ ա­ռա­տա­խեղդ ըլ­լա­լու, ժա­մա­նակ պի­տի ու­զէի՞ տրա­մադ­րել հա­յե­րէն սոր­վե­լու. աս­կէ ա­ռաջ սա­կայն՝ դա­սա­րա­նին մէջ պի­տի ու­զէի՞ մտիկ ը­նել ժա­մա­նա­կավ­րէպ ու­սուց­չու­հի­նե­րու ժա­մա­նա­կավ­րէպ դա­սա­ւան­դում­նե­րը, ու­զէի իսկ, պի­տի կա­րե­նա­յի՞ դի­մադ­րել ձանձ­րոյ­թիս եւ ա­նոր հե­տե­ւող ան­խու­սա­փե­լի «քունս կու գա՜յ…­»ին:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​Շար­ժան­կա­րա­յին ա­րուես­տի մեծ պաս­տառ­նե­րուն վրայ է հայ­կա­կան նոր շար­ժան­կար մը՝ «Վար­դա­պե­տի լռու­թիւ­նը»: Հայ­րե­նի բե­մադ­րիչ Վի­գէն Չալտ­րա­նեա­նի նոր աշ­խա­տանքն է՝ Կո­մի­տա­սի մա­սին: Շար­ժան­կա­րը Կո­մի­տաս Վար­դա­պե­տի մա­սին նոր բա­ցա­յայ­տում­նե­րու ճա­նա­պարհ կը բա­նայ. ար­դեօք խե­լա­գա­րուա՞ծ է Կո­մի­տաս, թէ պար­զա­պէս լռած է…

2016-ի տարեմուտին եւ Սուրբ Ծննդեան տաղաւարին առթիւ աւանդական ընդունելութիւն Պատրիարքարանի դահլիճի երդիքին տակ:Ընդհանուր Փոխանորդ Տ. Արամ Արք. Աթէշեան Գումգաբուի մէջ հիւրընկալեց իսթանպուլահայ տիկնանց յանձնախումբերու եւ ծնողաց միութիւններու ներկայացուցիչները, որոնք միասնաբար երգեցին «Խորհուրդ մեծ» շարականը եւ որպէս նուէր ստացան նուռեր:

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

​Թրքա­հա­յու­թեան ու­շադ­րու­թիւ­նը այ­սօր կեդ­րո­նա­ցած է Կե­սա­րիոյ Ս. Գրի­գոր Լու­սա­ւո­րիչ ե­կե­ղեց­ւոյ վրայ։ Պատ­մա­կան այս սրբա­վայ­րը կը մագ­նի­սաց­նէ մեր ամ­բողջ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րուն հե­տաքրք­րու­թիւ­նը, ո­րով­հե­տեւ ան այ­սօր կը հիւ­րըն­կա­լէ Մեր­ձա­ւոր Ա­րե­ւել­քի ող­բեր­գու­թիւն­նե­րէն խոյս տա­լով Թուր­քիոյ մէջ ա­պաս­տան գտած հայ գաղ­թա­կան­նե­րը։

«Արաս» հրատարակչութիւնը լոյս ընծայեց ֆրանսահայ մտաւորականի գրքի թրքերէն թարգմանութիւնը:
Միշէլ Մարիան կ՚ուզէ տեղ մը բանալ՝ քաղաքականութեան մէջ արդարութեան եւ պատմութեան մէջ բարոյագիտութեան համար:

ՍԻԼ­ՎԻ ՍՐԲՈՒ­ՀԻ ՄԱ­ՐԱ­ԶԵԱՆ

Տա­րի մը եւս բո­լո­րե­ցինք՝ քաղցր ու դառն յու­շե­րու հետ­քե­րով: Խան­դա­ղա­տան­քով ու տագ­նապ­նե­րով ծան­րա­բեռնուած օ­րե­րը հեւ ի հեւ սա­հած, սլա­ցած են մեր կեան­քէն: Հե­ռա­ցող տա­րին ա՛լ գաղտ­նիք մը չու­նի մե­զի հա­մար, իսկ նոր տա­րին, ա­նակն­կալ­նե­րով լիա­ռատ, ծա­ծուկ յու­զում­նե­րով ու անս­պա­սե­լի ա­րարք­նե­րով բե­ղուն՝ կը ծա­ւա­լի մեր առ­ջեւ:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր ա­ռօ­րեայ կեան­քին մէջ տե­սակ տե­սակ բնա­ւո­րու­թեան եւ նկա­րագ­րի տէր մար­դոց հետ կը դի­մա­ւո­րուինք։ Մարդ զգա­յուն եւ յու­զա­կան խառ­նուածք ու­նե­ցող էակ մըն է եւ այդ պատ­ճա­ռով, ու­զէ կամ չու­զէ կ՚ազ­դուի եւ կը տպա­ւո­րուի իր շուր­ջը գտնուած մար­դոց­մէ եւ պա­տա­հած դէպ­քե­րէ։

Գարակէօզեանի ընտանիքին անդամները վերամիաւորուեցան՝ ոգեկոչելով հաստատութեան հիմնադիրը:
Աւանդական Լուբիայի օրը առիթ հանդիսացաւ վարժարանի եւ անոր սաներու վերաբերեալ յիշողութեան թարմացման: Խնամակալութեան ատենապետ Տիգրան Կիւլմէզկիլ եւ իր ընկերները ջերմ մթնոլորտի մը մէջ հիւրընկալեցին զանազան սերունդներէ ընթացաւարտները: