Ընկերա-մշակութային

Ծնող­նե­րուն Կոչ՝ Պոյ­քո­թի Են­թար­կե­լ «Վի­թեք» Խա­ղա­լիք­նե­րը

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

​Կաս­կած չկայ, որ ա­ռա­ջին մարդն իսկ իր նո­րա­ծի­նը զբա­ղեց­նե­լիք ա­ռար­կայ մը փոր­ձած է ստեղ­ծել, մա­նու­կին հա­մար խա­ղա­լիք մը հնա­րել, բնազ­դա­բար զգա­լով, որ ե­րախա­նե­րուն հա­մար կեն­սա­կան է խա­ղա­լը: Յա­ճախ նշմա­րած էք, որ նուէ­րը երբ տրուած է մա­նու­կին, ան սկիզ­բը ա­ւե­լի ժա­մա­նակ յատ­կա­ցու­ցած է տու­փին եւ ժա­պա­ւէ­նին, քան՝ մէ­ջի խա­ղա­լի­քին:

Ո­ԳԵ­ՂԷՆ Ա­ՊԱ­ՐԱՆ­ՔԸ

ՎԱ­ՀԷ ԹԱՇ­ՃԵԱՆ

Հոկ­տեմ­բեր 2010-ին կը գտնուէի Պէյ­րութ։ Այ­ցե­լու­թիւն մը տուած էի բա­րե­կա­միս, որ նոր վե­րա­դար­ձած էր Սիս-Քո­զան կա­տա­րած աշ­խա­տան­քա­յին ճամ­բոր­դու­թե­նէ մը։ Խան­դա­վառ ցոյց կու տար իր քա­շած լու­սան­կար­նե­րը, ո­րոնց շար­քին կա­րե­ւոր տեղ մը կը գրա­ւէր Եա­ւէ­րին Քո­նա­քը, Սիս-Քո­զա­նի հրա­շա­գեղ տու­նե­րէն մէ­կը։

«ՊԱ­ՊՈՒ­ԼԱ»Ն

ԿԱ­ՐՕ ՊՕՀ­ՃԱ­ԼԵԱՆ

Գա­հի­րէի մէջ, Պէյն էլ Սու­րէյ­նի եւ Տարպ էլ Կի­նե­նա­յի թա­ղե­րէն հայ բնակ­չու­թիւ­նը ա­տե­նէ մը ի վեր քա­շուիլ սկսած էր, բայց հա­կա­ռակ ա­տոր, դեռ հոն մնա­ցող­նե­րուն թի­ւը կա­րե­լի էր բա­ւա­կան մեծ նկա­տել:

ՃՆՇՈՒՄ

ՅԱ­ԿՈԲ  ՆԱԼ­ՊԱՆՏ  ՏԼՏԼԵԱՆ

Գրաքն­նու­թեան ճնշող
Պար­տադ­րող
Պե­տա­կան մե­քե­նա­յին տակ կքող
Ա­ղա­ւա­ղուած - աղ­ճա­տուած
Մա­մու­լին նման

ԵՒ ԱՀԱ ԳԱՐՆԱՆ ԱՒԵՏԻՍԸ…

Մարդ­կա­յին ա­ռօ­րեան, որ­քան ալ ըլ­լայ ծան­րա­բեռ­նուած, եր­բեք ի վի­ճա­կի չէ ազ­դե­լու բնու­թեան վրայ։ Բնու­թիւ­նը ու­նի իր թա­փը, իր հոս­քը... Մարդ­կու­թեան եր­թը ի՛նչ որ ալ ըլ­լայ, ո՛ր մէկ ժա­մա­նա­կին ի՛նչ ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն որ ալ ըլ­լայ, վեր­ջին հա­շուով՝ բնու­թիւնն է, որ կը պար­տադ­րէ ա­մէն ինչ։

Քրիստափոր Կարա-Մուրզա. Հայկական Երգչախմբային Արուեստի Մեծ Վարպետը

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Հայ ժո­ղո­վուր­դի ե­րաժշ­տա­կան ա­րուեստն ու բարձ­րար­ժէք ժա­ռան­գու­թիւ­նը հա­մաշ­խար­հա­յին ճա­նաչ­ման ու գնա­հատ­ման ար­ժա­նաց­նե­լու նուի­րա­կան գոր­ծին մէջ կ՚ա­ռանձ­նա­նայ ա­նու­նը Ք­­րիս­տա­փոր ­Կա­րա-­Մուր­զա­յի (1853-1902), ո­րուն ծննդեան տա­րե­դար­ձը կը նշենք ­Մարտի 2-ին։

Ցնցիչ Թի­ւեր

ՅԱԿՈԲ ՄԻՔԱՅԷԼԵԱՆ

Նե­խած հո­գի­նե­րու եւ բթա­ցած ու­ղեղ­նե­րու տէ­րե­րը, ո­րոնք կը ղե­կա­վա­րեն աշ­խար­հը, թող ի­րենց գեր­բեռ­նա­ւո­րուած վի­ճա­կէն դա­դար առ­նե­լով` ի­րենց ուիս­քիի, վոտ­քա­յի ու ա­րա­բա­կան սուր­ճի բա­ժակ­նե­րը վայր­կեան մը վար դնեն ու աչ­քեր­նին սե­ւե­ռեն այս չամ­բող­ջա­ցած հնգա­մեայ տե­ղե­կա­գիր-հա­շուե­տուու­թեան վրայ ու շա­րու­նա­կեն ի­րենց հա­ճե­լի պա­հը: Կան­խաւ նե­րո­ղու­թիւն կը հայ­ցեմ, որ ի­րենց ըմ­պե­լի­քին մէջ լե­ղի կա­թե­ցու­ցի:

ՀԻՆ ՈՒ ՆՈՐ ԿԻՒՄՐԻՆ

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Կիւմ­րի այ­ցե­լող հիւ­րերը ի­րենց քայ­լե­րը կ՚ուղ­ղեն դէ­պի քա­ղա­քի կեդ­րո­նը՝ Յաղ­թա­նակ պո­ղո­տա­յին վրայ գտնուող տե­սար­ժան վայ­րե­րէն մէ­կը՝ Ձի­թող­ցոց տուն, ո­ր կը նկա­տուի Կիւմ­րիի այ­ցե­քար­տե­րէն մին: Կար­միր եւ սեւ քա­րե­րէ շինուած այս գե­ղե­ցիկ տու­նը՝ Ձի­թող­ցոց տու­նը, թան­գա­րան է, որ կը կո­չուի Կիւմ­րիի Ժո­ղովր­դա­կան ճար­տա­րա­պե­տու­թեան եւ քա­ղա­քա­յին կեն­ցա­ղի թան­գա­րան:

Էջեր