Հարթակ

Սու­րիա­կան տագ­նա­պի ա­ռա­ջին օ­րե­րէն Հա­լէ­պի նուի­րեալ հայ տղա­քը հայ­կա­կան մեր թա­ղե­րու պաշտ­պա­նու­թիւ­նը ստանձ­նե­ցին: Ա­նոնք նա­խընտ­րե­ցին մա­քա­ռում­նե­րով առլ­ցուն հե­րո­սա­պա­տում կեր­տող­նե­րու դժուար ճամ­բան եւ մեծ դեր ու­նե­ցան ու կը շա­րու­նա­կեն ու­նե­նալ ոչ միայն մեր  ըն­տա­նիք­նե­րու, մեր ա­շա­կերտ­նե­րու, բա­րե­սի­րա­կան գոր­ծի նուի­րուած մեր քոյ­րե­րու եւ եղ­բայր­նե­րու, մեր ե­կե­ղե­ցա­կան­նե­րու պաշտ­պա­նու­թեան մէջ, այ­լեւ ի­րենց յան­դուգն յանձ­նա­ռու­թեամբ պա­տե­րազ­մա­կան վայ­րագ գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րուն ու ա­հա­բեկ­չա­կան ա­րարք­նե­րուն դի­մաց հայ հա­մայն­քին գո­յեր­թը ե­րաշ­խա­ւո­րող վա­հան­ներ դար­ձան:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԻ­ՔԱ­ՅԷ­ԼԵԱՆ

Կեանքի մէջ ա­մենավատ բանը այն է, երբ  տագնապի մէջ, վտանգի դիմաց, կամ մահուկենաց օր­հասի պահե­րուն կը զգաս, որ մինակ ես, ան­տէր ես ու անտի­րա­կան, երբ կեանքիդ բո­լոր օ­րե­րը ե­ղած ես ըն­կե­րա­յին շրջա­նա­կի մէջ, սի­րած ես, օգ­նած ես, քա­ջա­լե­րած ես, պայ­քա­րած ես, փրկած ես, հա­սած ես բո­լո­րին, զո­հած ես ա­ռող­ջու­թիւն ու հան­գիստ, մո­մի պէս լու­սա­ւո­րած ես շրջա­պատդ ու հա­լած… ու այս բո­լո­րէն ետք, երբ «լի­նել-չլի­նե­լ»ու դա­մոկլ­եան սու­րը կախ­ուած է գլխա­վե­րեւդ, շուրջդ կը նա­յիս ու մարդ չես գտներ ձեռ­քէդ բռնող, վէրքդ կա­պող, յե­նակ ե­ղող, որ ոտ­քի կանգ­նիս. մի­նակ ես, ա­ռան­ձին, լքուած քու ճա­կա­տագ­րիդ…

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Ե­րե­ւա­նի բան­ջա­րե­ղէ­նի շու­կա­նե­րը շրջե­լով ո՛չ աչ­քերդ կը յա­գե­նան, ո՛չ ալ ռուն­գերդ: Թարմ ու զգլխիչ բոյրն ու գե­ղեց­կու­թիւ­նը կը հմա­յեն գնորդ­նե­րը, տե­սակ-տե­սակ ծի­րան­ներ՝ մե­ծը, փոք­րը, կէ­տա­ւո­րը... հա­պա կե­ռա­սի գոյնզ­գոյն տե­սա­կա­նին՝ կար­մի­րի տար­բեր ե­րանգ­նե­րը, սպի­տակն ալ կայ, բալն ալ, ո­րոնց տես­քը ար­դէն կը յու­շէ ա­նոնց համն ու հո­տը:

Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րը տա­րօ­րի­նակ հաս­տա­տու­թիւն մը կը պա­հէ Քու­պա­յի հա­րաւա­րե­ւե­լեան շրջա­նին մէջ, Կուան­թա­նա­մօ ծո­ցի ար­գե­լա­կա­յան ա­նու­նով։ Մեծ եւ տա­րօ­րի­նակ բանտ մըն է Քու­պա­յի մէջ իր գո­յու­թիւ­նը շա­րու­նա­կող ա­մե­րի­կեան այս ար­գե­լա­կա­յա­նը։

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

​Միա­ցեալ նա­հանգ­նե­րու մէջ Ծնունդ-Կա­ղանդ տօ­նա­կա­տա­րու­թեանց պատ­րաս­տու­թիւն­նե­րը՝ ար­դէն եր­կու-ե­րեք ա­միս­ ա­ռա­ջուը­նէ կը սկսին խա­նութ­նե­րու ցու­ցա­փեղ­կե­րու վրայ...։ Սա­կայն մի՛ փնտռէք կրօ­նա­կան-հո­գե­ւոր տե­սան­կիւն. այդ ի­րենց հո­գը չէ. ի­րենց հար­ցը պիզ­նը­սի հետ է. դրա­մի շրջա­նա­ռու­թիւ­նը, կե­րու­խու­մը եւ այդ­պէս խնջոյք ը­նե­լը...

ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷ­ՊԷ­ՃԵԱՆ

«ՈՒՐԲԱԹ ՕՐԵՐԸ ԱՇԽԱՏԱՆՔԸ ԿԸ ԴԱՆԴԱՂԻ»

Պուէ­նոս Այ­րէս, Ար­ժան­թին: Մա­յիս 2016: Ի­ջե­ւա­նած պան­դո­կիս ճա­շա­րա­նին մէջ մէկ կող­մէ կը նա­խա­ճա­շեմ, միւս կող­մէ, հա­մա­կար­գի­չին ե­տեւ նստած, կը փոր­ձեմ քայլ պա­հել ի­րենց հեր­թը սպա­սող շատ մը գոր­ծե­րուս հետ: Այդ կա­ցու­թեանս մէջ չանդ­րա­դար­ձայ, որ տա­րեց մարդ մը մօ­տե­ցաւ ին­ծի եւ սպա­նե­րէն հետս զրու­ցեց, թէեւ չհասկ­ցայ իր ը­սա­ծը, բայց ու­զե­ցի իր ժպտուն, բա­րե­կա­մա­կան ու հա­ղոր­դա­կան դէմ­քին ըն­թացք տալ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Օ­րեր ա­ռաջ իր լրու­մին հա­սաւ Ի­րա­քի Մու­սուլ քա­ղա­քի ՏԱ­ՀԷՇ ա­հա­բեկ­չա­կան խմբա­ւոր­ման կող­մէ գրաւ­ման երկ­րորդ տա­րին: Մինչ ի­րա­քեան բա­նա­կը կը յայ­տա­րա­րէր Ֆալ­լու­ժան այդ ա­հա­բեկ­չա­կան խմբա­ւոր­ման ճի­րան­նե­րէն ա­զա­տագ­րե­լու մա­սին լու­րը, Ի­րա­քի Վար­չա­պետ Հայ­տար Ա­պա­տի մամ­լոյ ա­սու­լիս մը տա­լով կը վստա­հեց­նէր, որ ի­րա­քեան բա­նա­կը կը պատ­րաս­տուի «ար­շա­ւե­լ» դէ­պի Մու­սուլ:

ՇՈՒ­ՇԻԿ ՄԱ­ՒԻ­ՍԱ­ԳԱ­ԼԵԱՆ

91 տա­րե­կա­նին, վերջերս, մեզ­մէ հե­ռա­ցաւ հայ եր­գի թա­գու­հին՝ Օ­ֆե­լիա Համ­բար­ձու­մեա­նը:

ՊՕՂՈՍ ՇԱՀՄԵԼԻՔԵԱՆ

Սփիւռ­քի հայ գրա­կա­նու­թեան եր­կու նուի­րեալ­ներ՝ Պօ­ղոս Սնա­պեան եւ Շա­հան­դուխտ, ո­րոնց այն­քան կը փա­փա­քէի հան­դի­պիլ տա­րի մը ա­ռաջ ծննդա­վայրս՝ Լի­բա­նան այ­ցե­լու­թեանս ըն­թաց­քին, սա­կայն… Սնա­պեան, ար­դէն իսկ միա­ցած էր ան­մահ­նե­րու փա­ղան­գին, իսկ Շա­հան­դուխտ, տե­սո­ղու­թեան դժուար պայ­ման­նե­րու պատ­ճա­ռով, ա­կա­մայ հանգս­տեան կո­չուած էր:

ՍԵ­ՒԱՆ ՇԱՀ­ՊԱ­ԶԵԱՆ

Ո­րե­ւէ ազգ կը բնո­րոշ­ո­ւի իր սե­փա­կան ժա­ռան­գու­թեամբ՝ լե­զու, մշա­կոյթ, պատ­մու­թիւն, ա­ւան­դու­թիւն, բարք եւ սո­վո­րու­թիւն… Լե­զուն հիմ­նա­կան կռ­­ո­ւանն է ազ­գի մը ներ­կա­յու­թեան եւ գո­յա­տեւ­ման. մա­նուկ հա­սա­կէն կը սկ­­սինք ա­նով թո­թո­վել, խօ­սիլ, կար­դալ, գրել եւ ստեղ­ծա­գոր­ծել, ո­րով­հե­տեւ ա­ռանց լեզ­ո­ւի դժո­ւա­րու­թիւն պի­տի ու­նե­նանք ապ­րե­լու եւ գո­յա­տե­ւե­լու: