Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դիկ, ընդ­հան­րա­պէս դժգոհ են ի­րենց դիր­քէն կամ վի­ճա­կէն եւ տե­ւա­պէս տրտունջք կը յայտ­նեն՝ միշտ ձգտե­լով ա­ւե­լիին։ Մար­դիկ չեն գո­հա­նար ի­րենց ու­նե­ցա­ծով, նկա­տե­լով եւ կար­ծե­լով, թէ ա­ւե­լի շատ բա­նե­րու տի­րա­նա­լու ի­րա­ւուն­քը ու­նին, ա­ւե­լին վա­յե­լե­լու ար­ժա­նի են։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դոց մի­ջեւ հա­ւա­սա­րու­թիւ­նը կը յե­նու էա­պէս ա­նոնց անձ­նա­կան ար­ժա­նա­պա­տուու­թեան վրայ, ինչ­պէս նաեւ ան­կէ բխող ի­րա­ւունք­նե­րուն վրայ։ Ա­մէն տե­սակ խտրա­կա­նու­թիւն, որ կը հա­յի ան­ձին հիմ­նա­կան ի­րա­ւունք­նե­րուն, կամ ցե­ղի, սե­ռի, մոր­թի գոյ­նին, ըն­կե­րա­յին կա­ցու­թեան կամ դիր­քի, լե­զուի եւ կամ կրօ­նի վրայ, պէ՛տք է զան­ցուի իբ­րեւ ներ­հակ Աս­տու­ծոյ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան ընդ­հա­նուր ծրագ­րին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քի գե­ղեց­կու­թիւն­նե­րը մարդ­կա­յին մտքի եւ կա­րո­ղու­թիւն­նե­րու «բարձր»երն են։ Ա­նոնք չեն ու­զեր եր­բեք մե­ծու­թիւն, բարձ­րու­թիւն եւ ո­րե­ւէ զա­նա­զա­նու­թիւն տես­նել ի­րենց շուր­ջը պա­տող ի­րե­րու ու ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րու մէջ՝ վեր չեն նա­յիր, քա­նի որ ա­նոնք վե՛րն են…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Լոյ­սի դար» է ի­րա­պէս ներ­կայ շրջա­նը մէ­կէ ա­ւե­լի ի­մաստ­նե­րով. ո՛չ միայն գի­տա­կան ու ի­մա­ցա­կան, այլ նաեւ՝ նիւ­թա­կա՛ն։ Այս դա­րուն մար­դիկ «լոյս եւ ա­ւե­լի լոյս»ի ե­տե­ւէն ին­կած են, ուս­տի քա­րը եւ ա­ղիւ­սը ու տախ­տա­կը լքած են եւ ա­պա­կի կը գոր­ծա­ծեն՝ սկսեալ սե­փա­կան բնա­կա­րան­նե­րէ մին­չեւ հսկայ շէն­քե­րու, գոր­ծա­րան­նե­րու, հան­րա­յին շէն­քե­րու, եւ վա­ճա­ռա­տուն­նե­րու հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բազ­մա­թիւ ան­գամ­ներ անդ­րա­դար­ձանք Խա­չի մա­սին այս սիւ­նակ­նե­րուն մէջ, քա­նի որ խա­չին գա­ղա­փա­րը եւ խոր­հուր­դը ա­ռա­ջին իսկ օ­րէն մե­ծա­րե­լի դար­ձած է քրիս­տո­նէա­կան զգա­ցում­նե­րուն։ Ար­դա­րեւ խա­չը իր յա­տուկ տե­ղը ու­նի ա­մէն քրիս­տո­նեայ ան­հա­տի կեան­քին մէջ։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­ւե­տա­րա­նի մէջ՝ մնաս­նե­րու ա­ռա­կը նմա­նու­թիւն ու­նի քան­քար­նե­րու ա­ռա­կին հետ. (ՄԱՏԹ. ԻԵ 14-20) եւ (ՂՈՒԿ. ԺԹ 12-28)։ Քան­քա­րը ծան­րու­թեան հին չափ մըն է՝ մօ­տա­ւո­րա­պէս 45 քի­լօ, որ այդ ծան­րու­թեամբ ոս­կի կամ ար­ծա­թի կը հա­մա­պա­տաս­խա­նէր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քի հա­կա­սու­թիւն­նե­րը զի­րար ամ­բող­ջաց­նող ի­րո­ղու­թիւն­ներ են։ Ար­դա­րեւ, ա­մէն նե­ղու­թիւն եւ տրտմու­թիւն մար­դուս մէջ կը վե­րա­ծուին խորհր­դա­ւոր ու­րա­խու­թեան մը՝ հե­ռա­պատ­կեր մը եւ մե­ծու­թիւն մը ստեղ­ծե­լով ա­նոր նե­րաշ­խար­հին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­րա՜զ մը տե­սայ. վար­դաս­տան մը, պար­տէզ մը՝ ուր մար­դիկ սի­րով կը խօ­սէին, սի­րով կը վա­րուէին ի­րա­րու հետ։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կար­դա­լը ան­շուշտ որ հա­ճոյք կը պատ­ճա­ռէ մար­դուս, քա­նի որ մարդ բնա­կան հե­տաքրք­րու­թիւն մը ու­նի սոր­վե­լու, գիտ­նա­լու եւ տե­ղե­կա­նա­լու։ Մար­դուս այս ըն­դո­ծին պա­հանջ­քը ա­մե­նէն ազ­դու կեր­պով կը գո­հաց­նէ ըն­թեր­ցու­մը։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ըն­կե­րա­յին կեան­քի ներ­դաշ­նա­կու­թեան եւ ընդ­հա­նուր խա­ղա­ղու­թեան ու ան­դոր­րու­թեան վտանգ սպառ­նա­ցող մարդ­կա­յին ա­րարքն է՝ դա­տար­կա­խօ­սու­թիւ­նը, այ­սինքն ա­նի­մաստ, անն­պա­տակ եւ սնա­մէջ ա­մէն խօ­սակ­ցու­թիւն եւ նող­կա­լի ու­նայ­նամ­տու­թիւնն է մար­դոց, այ­սինքն ա­ռանց հե­տե­ւան­քը խոր­հե­լու, ա­ռանց դա­տե­լու, բա­նա­կա­նու­թեան ներ­հակ գա­ղա­փար յայտ­նե՛լ, ո­րոնք ա­մե­նէն շատ վնաս կը պատ­ճա­ռեն մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քին, մարդ­կու­թեան ընդ­հա­նուր կա­ռու­ցուած­քին, կա­տա­րե­լա­գոր­ծու­թեա­նը։