Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Ամ­բողջ մարդ­կու­թեան պատ­մու­թիւ­նը կը վկա­յէ միա՛յն մէ­կու մը անձ­նուի­րու­թեան՝ որ իր կեան­քը զո­հած է բո­լոր մարդ­կու­թեան հա­մար։ Ար­դա­րեւ, Յի­սուս իր կեան­քը զո­հեց հա­մայն մարդ­կու­թեան փրկու­թեա­նը հա­մար, հա­մայն մարդ­կա­յին ցե­ղին հա­մար՝ խա­չին վրայ, որ ա­պա ե­ղաւ մարդ­կու­թեան փառ­քը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​«Ուղ­ղամ­տու­թիւն» ա­հա­ւա­սիկ մո­գա­կան, հմա­յիչ բառ մը, որ շա­տեր կը սե­փա­կանց­նեն, ի­րենց կը վե­րագ­րեն զայն։ Ո­մանք ալ, դժբախ­տա­բար, հեգ­նա­կան քմծի­ծա­ղով մը կը դի­մա­ւո­րեն ուղ­ղամ­տու­թիւ­նը եւ զայն կը նոյ­նաց­նեն ան­ճա­րա­կու­թեան հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վախ»ը՝ որ­պէս զգա­ցում, մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ ըն­դո­ծին, այ­սինքն բնազ­դա­կան ո՛ւժ մըն է, որ կեան­քին ըն­թաց­քը կ՚ո­րո­շէ, կեան­քին գո­յա­պահ­պան­ման ու գո­յա­տեւ­ման նկատ­մամբ կա­րե­ւոր դե՛ր մը կը խա­ղայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­ւագ Շա­բա­թը, իր ամ­բողջ տե­ւո­ղու­թեան, մե­զի ցոյց կու տայ Քրիս­տո­սի օ­րի­նա­կով, թէ կեան­քը յա­ջո­ղու­թեամբ պսա­կե­լու, յաղ­թա­նա­կի հաս­նե­լու հա­մար պէ՛տք է անց­նիլ խիստ աշ­խա­տան­քի մը ճամ­բէն, մին­չեւ իսկ չար­չա­րանք­նե­րու մէ­ջէն։ Ուս­տի Յի­սուս իր իսկ կեան­քով, մա­նա­ւանդ իր վեր­ջին օ­րե­րուն բա­ցա­յայտ կեր­պով վկա­յեց թէ՝ մարդ պէ՛տք է չար­չա­րուի որ­պէս­զի հաս­նի իր նպա­տա­կին՝ յաղ­թու­թեան եւ կա­տա­րե­լու­թեա՛ն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պահ­քի 40 օ­րե­րը կը հաս­նին ա­հա­ւա­սիկ ի­րենց լրու­մին։ Հայ Ե­կե­ղե­ցին կը բո­լո­րէ 40 օ­րուայ պա­հե­ցո­ղու­թեան շրջա­նը։ Այս շրջա­նը, ինչ­պէս յա­ճախ կը կրկնուի, ինք­զինք զրկե­լու, հե­ռու պա­հե­լու շրջան մըն է աշ­խար­հա­յին շատ մը սո­վո­րու­թիւն­նե­րէ, կեր­պով մը ըն­թաց­քը փո­խե­լով կեան­քին եւ ընդ­հա­նուր ապ­րե­լա­կեր­պին՝ գո­նէ մի­ջո­ցի մը հա­մար։ Այս օ­րե­րը ան­ցան նաեւ ա­ղօթ­քով, բա­րե­գոր­ծու­թեամբ, ներ­հա­յե­ցո­ղու­թեամբ, ինք­նաքն­նու­թեամբ, ա­պաշ­խա­րու­թեան ան­կե՛ղծ խոս­տո­վա­նու­թեամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին հո­գին ալ ի­րեն յա­տուկ ե­ղա­նակ­նե­րը ու­նի։
Ա­ռա­ջին ակ­նար­կով թե­րեւս տա­րօ­րի­նակ թուի հո­գիին ե­ղա­նակ­ներ ու­նե­նա­լու ի­րո­ղու­թիւ­նը, բայց ու­նի՛, կեան­քի ընդ­հա­նուր ըն­թաց­քին մէջ մարդ­կա­յին հո­գին «ե­ղա­նակ»ներ կ՚ապ­րի՝ եր­բեմն զուարթ գա­րուն, եր­բեմն ջերմ ու ե­ռան­դուն ա­մառ, եր­բեմն տխուր եւ տրտում ա­շուն եւ եր­բեմն ալ խստա­շունչ եւ յու­սա­բե­կիչ ձմեռ…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Համ­բե­րու­թիւ­նը կեա՛նք է», կ՚ը­սէ ժո­ղովր­դա­կան ի­մաս­տու­թիւ­նը, բայց ան­մի­ջա­պէս ետք կ՚ա­ւեց­նէ. «Շատն ալ տան­ջա՛նք է»։ Կեան­քի զա­նա­զան նե­ղու­թիւն­նե­րու, դժուա­րու­թիւն­նե­րու, մին­չեւ իսկ ցա­ւե­րու եւ վիշ­տե­րու որ­պէս դեղ­թափ կամ դար­ման, ընդ­հան­րա­պէս կը յանձ­նա­րա­րուի համ­բե­րու­թիւն եւ յա­ճախ ցոյց կը տրուի կեան­քէն օ­րի­նակ­ներ՝ ուր համ­բե­րա­տա­րու­թեամբ յաղ­թա­հա­րուած են նե­ղու­թիւն­ներ։ Այս ի­մաս­տով «համ­բե­րու­թիւն»ը, մարդս խա­ւա­րէն դէ­պի լոյս տա­նող մի­ջոց մը, ճամ­բայ մըն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Տիե­զեր­քի բո­լոր ա­րա­րած­նե­րուն մէջ միա՛յն մարդն է որ կը բնո­րո­շուի «Աս­տուա­ծա­յի­նին զգա­ցու­մով»ը։ Աս­տուած­ճա­նա­չու­թիւն եւ կրօն­քի զգա­ցում՝ մար­դուն միայն յա­տուկ հո­գե­վի­ճակ մըն է։ Ար­դա­րեւ մարդ­կա­յին հո­գին, որ­քան ալ տա­րուի երկ­րա­ւոր վա­յելք­նե­րու հրա­պոյ­րէն, ի վեր­ջոյ չի կրնար գե­րին դառ­նալ ու մնալ ա­նոնց եւ չի թո­ղուր, որ վերջ­նա­կա­նա­պէս տի­րա­պե­տեն իր վրայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Մար­դիկ միշտ պատ­րաստ են գո­վել եւ պա­տուի­րել բարձր ա­ռա­քի­նու­թիւն­ներ։ Ար­դա­րեւ, հին շրջա­նի փի­լի­սո­փա­ներ գրած են ճա­ռեր՝ ո­րոնց­մով կը պա­հան­ջեն ի­րենց եւ ի­րենց քա­ղա­քա­ցի­նե­րուն վրայ տես­նուա­ծէն եւ կար­ծուա­ծէն շատ ա­ւե­լի ազ­նուա­կան ա­ռա­քի­նու­թիւն­ներ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խոր­հիմ. մարդ թէ՛ չար եւ թէ՛ բա­րի, թէ՛ ան­գութ եւ թէ՛ գո­րո­վա­լից կրնա՞յ  ըլ­լալ։ Ան­շուշտ որ բա­ցար­ձակ ճիշդ ար­դիւն­քի մը հաս­նիլ կա­րե­լի չէ՛ այս մա­սին, ինչ­պէս մարդ­կա­յին բնու­թեան ա­մէն վի­ճա­կին, բայց մօ­տա­ւո­րա­պէս գա­ղա­փար մը գո­յաց­նել կա­րե­լի կ՚ըլ­լայ, երբ մարդ էա­կի բնու­թիւ­նը ու­սում­նա­սի­րուի տար­բեր ե­րե­սակ­նե­րով։