Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Խո­կում», այ­սինքն «méditation» կը նշա­նա­կէ՝ մտա­ծու­թիւն, մտա­խո­հու­թիւն, նաեւ՝ ո­րոճք։ Այս ի­մաս­տով՝ ե­թէ ըն­թեր­ցա­նու­թիւ­նը մտքին սնունդն է, անհ­րա­ժեշտ՝ ա­նոր գո­յա­պահ­պան­ման ու գո­յա­տեւ­ման, խո­կումն ալ այդ սնուն­դին մար­սե­լու՝ սնուն­դը իւ­րաց­նե­լու եւ կար­դա­ցա­ծը ըմբռ­նե­լու մի­ջո՛­ցը։ Եւ ինչ­պէս որ սնուն­դը ա­ռանց մար­սե­լու ո­րե­ւէ օգ­տա­կա­րու­թիւն չ՚ա­պա­հո­վեր մարմ­նին, այն­պէս ալ ա­ռանց խո­կու­մի՝ ըն­թեր­ցա­նու­թիւ­նը ո­րե­ւէ օ­գուտ չ՚ըն­ծա­յեր մտքին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ ա­րա­րա­ծը մարմ­նա­ւոր էակ մըն է եւ իր մարմ­նա­կան-նիւ­թա­կան էու­թիւ­նը գո­յա­պահ­պա­նե­լու եւ կա­րե­նալ գո­յա­տե­ւու­թիւ­նը ա­պա­հո­վե­լու հա­մար բնա­կան է, որ նիւ­թա­կան օգ­նու­թեան պա­հանջ­քը զգայ։ Նիւ­թա­կա­նը՝ նիւ­թե­ղէն, թանձ­րա­ցեալ օ­ժան­դակ­նե­րու մի­ջո­ցով է, որ կրնայ տե­ւա­կանց­նել իր մարմ­նա­կան բնու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պահ­քի կի­րա­կի­նե­րուն չոր­րոր­դը կը կո­չուի «Տնտե­սի Կի­րա­կի», իր պատ­մու­թեան ընդ­հա­նուր բո­վան­դա­կու­թեան պատ­ճա­ռով։ Այս պատ­մու­թեան մէջ կը պատ­մուի՝ մար­դու մը խո­րա­գի­տու­թիւ­նը կամ հնա­րամ­տու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Վիք­թոր Հիւ­կօ կ՚ը­սէ, թէ՝ «մա­մու­լը ըն­կե­րա­յին աշ­խար­հի լոյսն է, եւ ուր որ լոյս կայ, հոն կայ նաեւ Նա­խախ­նա­մու­թեան մա­տը»։ Ու­րեմն մա­մո՛ւլն ալ ու­նի իր ձայ­նը լսե­լի ը­նե­լու, հա­սա­րա­կաց կար­ծի­քին ար­ձա­գան­գը ըլ­լա­լու, հան­րու­թեան յար­գը եւ հա­մա­րու­մը գրա­ւե­լու եւ ա­նոր պա­հան­ջած օ­գուտ­նե­րը մա­տա­կա­րա­րե­լու թէու­թիւն­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Սուտ»ը ճշմար­տու­թեան փո­խուած, այ­լա­սե­րած ձեւն է, իսկ «ստա­խօս»ը՝ ճշմա­րի­տը ծած­կող, խա­փա­նող, ճշմար­տու­թեան յայտ­նու­թեա­նը ար­գելք հան­դի­սա­ցող, խա­բէա­կան հնարք­նե­րով զայն տար­բեր կեր­պով ցոյց տա­լու աշ­խա­տող անձն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ Ե­կե­ղե­ցա­կան Ի­րա­ւուն­քի հա­մա­ձայն «Կտակ» կը նշա­նա­կէ ան­ձի մը իր սե­փա­կան հարս­տու­թեան վրայ, իր ա­զատ կամ­քով եւ մա­հէն ետք գոր­ծադ­րե­լի կար­գադ­րու­թիւն­ներ կա­տա­րել։ Ուս­տի ոե­ւէ ա­ռող­ջա­միտ եւ չա­փա­հաս անձ, ո՛չ վա­նա­կան դա­սա­կար­գէ, իր սե­փա­կան ստա­ցուած­քը ու­զա­ծին պէս կտա­կե­լու ա­զատ է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ ա­մէն կո­րուստ ցաւ ու վիշտ կը պատ­ճա­ռէ։ Կո­րուս­տը հիաս­թա­փու­թեան պատ­ճառ կը դառ­նայ, ո­րուն պատ­ճա­ռաւ ցա­ւով կը տա­ռա­պի եւ կը տան­ջուի մարդ «կորսն­ցու­ցած» ըլ­լա­լուն հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խօ­սինք հպար­տու­թեան մա­սին։ Խօ­սե­լու կը պար­տա­ւո­րուինք, քա­նի որ մեր ամ­բողջ կեան­քի ըն­թաց­քին ա­մէն ա­ռի­թով կը դի­մա­ւո­րուինք հպա՜րտ մար­դոց՝ ո­րոնք հպար­տու­թիւ­նը ի­րենց ապ­րե­լա­կերպ ըն­դու­նած են, ա­ռանց խոր­հե­լու, թէ հպար­տու­թեամբ ո՜ր­քան վի­րա­ւո­րանք­նե­րու պատ­ճառ կը դառ­նան, սիր­տեր կը կոտ­րեն, կը վշտաց­նեն եւ բա­րո­յա­կան կո­րուստ­նե­րու ա­ռիթ կ՚ըն­ծա­յեն

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պեր­ճա­շուք կեանք մը ապ­րե­լու յոյ­սով իր հայ­րե­նի տու­նը լքո՛ղ եւ ան­կէ հե­ռա­ցող ե­րի­տա­սար­դի մը պատ­մու­թիւնն է ա­սի­կա։ Մէ­կը, որ իր ու­նե­ցա­ծէն ա­ւե­լին կը փա­փա­քի ու­նե­նալ, մէ­կը՝ որ ան­յագ է եւ չի՛ բա­ւա­րա­րուիր իր ու­նե­ցա­ծով, միշտ ա­ւե­լիին կը ձգտի, բայց ի վեր­ջոյ յու­սա­խաբ՝ կը վե­րա­դառ­նայ դար­ձեալ իր հայ­րե­նի տու­նը. ա­հա­ւա­սիկ պատ­մու­թիւն մը, որ յա­ճախ կը կրկնուի մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ՝ տար­բեր տե­սա­րան­նե­րով, տար­բեր ձե­ւե­րով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ էա­կին հա­մար յա­ճախ կ՚ը­սուի, թէ ա­նոր ա­մե­նէն յատ­կան­շա­կան ա­ռա­ւե­լու­թիւնն է իր բա­նա­կա­նու­թիւ­նը՝ նկատ­մամբ բո­լոր միւս ապ­րող էակ­նե­րուն։ Ան ու­նի նաեւ «կամք» մը, որ կը գոր­ծա­ծէ իր բա­նա­կա­նու­թեա­նը շնոր­հիւ, եւ այս ալ կա­րե­ւոր ա­ռա­ւե­լու­թիւն մըն է ու­րիշ էակ­նե­րու բաղ­դատ­մամբ։