Հոգե-մտաւոր

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վստա­հու­թիւն»ը՝ ան­ձեր ի­րա­րու կա­պե­լու զօ­րա­ւոր ազ­դակ մըն է՝ կապ մը, որ ո­րե­ւէ կաս­կա­ծի, տա­րա­կու­սան­քի պատ­ճա­ռած երկմ­տու­թիւ­նը բո­լո­րո­վին կը ջնջէ եւ ան­կեղծ փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու, ա­ռողջ յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու մշակ­ման ա­ռիթ կ՚ըն­ծա­յէ։ Վստա­հու­թիւ­նը, ու­րեմն ա­պա­հո­վու­թիւն է, հա­ւաս­տիք է, ե­րաշ­խիք է, յո՛յս է, որ հաս­տատ հա­մո­զու­մի մը հե­տե­ւանքն է՝ որ կը կազ­մուի մար­դուս մտքին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խօ­սինք նոյն հար­ցին շուրջ, եւ կ՚ը­սենք, որ ճշմա­րիտ տգի­տու­թիւ­նը, իս­կա­կան տգի­տու­թիւ­նը՝ ո՛չ թէ չգիտ­նալ է, այլ՝ չգիտ­ցա­ծին չանդ­րա­դառ­նալ, չգիտ­ցա­ծը չգիտ­նալ եւ գիտ­նալ կար­ծել է այն ա­մէն ինչ՝ ո­րոնց մա­սին ո­րե­ւէ տե­ղե­կու­թիւն չու­նի, եւ կամ մա­կե­րե­սա­յին ծա­նօ­թու­թիւն մը ու­նե­նալ եւ կար­ծել, թէ այդ մա­սին գի­տէ ա­մէն ինչ…։ Կան, ո­մանք ի­րենց մա­կե­րե­սա­յին տե­ղե­կու­թիւն­նե­րով ի­րենք զի­րենք «ա­մե­նա­գէտ» եւ աս­կէ-ան­կէ ստա­ցած տե­ղե­կու­թիւն­նե­րով «մաս­նա­գէտ» կը հռչա­կեն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ 

Կեան­քի ընդ­հա­նուր փոր­ձա­ռու­թիւ­նը ցոյց կու տայ մե­զի, թէ ա­մէն գե­րա­զանց յատ­կու­թիւն, ֆի­զի­քա­կան, ի­մա­ցա­կան կամ հո­գե­կան, զոր օ­րի­նակ՝ գե­ղեց­կու­թիւն, յա­ջո­ղու­թիւն կամ կա­տա­րե­լու­թիւն, ու­նի իր թշնա­մին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ա­զա­տու­թիւն»ը՝ ի­մա­ցա­կա­նու­թեան եւ կամ­քին մէջ ար­մա­տա­ցած կա­րո­ղու­թիւնն է՝ գոր­ծե­լու կամ չգնոր­ծե­լու, ը­նե­լու այս կամ այն, ինք­նա­կամ ու ան­կա­խօ­րէն վճռե­լու կա­տա­րե­լիք գոր­ծեր։ Այս սահ­մա­նու­մէն կը հե­տե­ւի, թէ հա­ցը, ջու­րը եւ օ­դը ի՛նչ որ է մար­դուս մարմ­նին, ֆի­զի­քա­կան էու­թեան հա­մար, ա­զա­տու­թիւ­նը նոյնն է մար­դուս մտա­ւոր կեան­քին հա­մար։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ու­նայ­նու­թիւն» կը նշա­նա­կէ՝ պա­րա­պու­թիւն, ոչն­չու­թիւն, դա­տար­կու­թիւն։ Իսկ ու­նայ­նա­պաշտ են ա­նոնք՝ որ ո՛չ մէկ բա­նի կը հա­ւա­տան եւ կ՚ը­սեն՝ թէ ա­մէն ինչ պա­րապ է, ո­չինչ եւ պար­զա­պէս ե­րե­ւա­կա­յա­կան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Հո­գիին գալս­տեան գի­տակ­ցու­թիւ­նը եւ անդ­րա­դար­ձու­մը մեզ կը տա­նի նո­րո­գուած հո­գիով եւ ար­թուն միտ­քով «Նոր կեանք» մը ապ­րե­լու հրա­շա­լի՜ գա­ղա­փա­րին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Պա­տա­րա­գի ըն­թաց­քին, ժո­ղո­վուր­դը, նախքան հա­ղոր­դուիլ, հո­գե­ւո­րա­կա­նին կը խոս­տովա­նի իր մեղ­քե­րը եւ թո­ղու­թիւն կը խնդրէ։ Ա­նոր հա­մար կը կար­դա­ցուի բա­նա­ձե­ւուած մե­ղա­նե­րու եր­կար բո­վան­դա­կու­թիւն մը՝ համ­րուած զա­նա­զան մեղ­քեր։ Մե­ղա­նե­րու այս բո­վան­դա­կու­թիւ­նը ան­շուշտ չի պա­րու­նա­կեր բո­լոր մեղ­քե­րը, ա­նոնք միայն առ­հա­սա­րակ սո­վո­րա­կան դար­ձած մեղ­քերն են, ինչ որ կա­րե­լի է այդ թուար­կուած­նե­րէն զատ մեղ­քեր ալ գտնուին։   

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին կեան­քը ամ­բողջ պա­տե­րազ­մի դաշտ մըն է մարմ­նա­կան ու հո­գե­կան բա­խում­նե­րու։ Մարդ կը հո­գայ, կը սի­րէ իր մար­մի­նը, իր ֆի­զի­քա­կան էու­թիւ­նը եւ կ՚ու­զէ գո­յա­պահ­պա­նել ու գո­յա­տե­ւու­թիւ­նը ա­պա­հո­վել ա­նոր։ Ար­դա­րեւ, ա­մէն հո­գե­կան մղու­մի շար­ժա­ռի­թը իր գո­յու­թիւ­նը պա­հե­լու եւ տե­ւա­կա­նաց­նե­լու բնա­կան զգա­ցու­մին մէջ կը կեդ­րո­նա­նայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Այ­լոց հա­մար գոր­ծել» մարդ­կա­յին ա­մե­նա­մեծ ար­ժէք­նե­րէն մի՛ն է։ Ու­րի­շի հա­մար զո­հել ու զո­հուիլ, ու­րի­շի պա­հանջ­քը գո­հաց­նել այ­լա­սի­րու­թիւն եւ անձ­նա­զո­հու­թիւն, նուի­րում կ՚են­թադ­րէ։ Այ­լոց հա­մար գոր­ծե­լու ան­շա­հախն­դիր ո­գին՝ նկա­րագ­րի խո­րու­թիւն, հաս­տա­տու­թիւն եւ Քրիս­տո­սան­ման քաղց­րա­բա­րո­յու­թիւն կը պա­հան­ջէ, եւ խա­ղա­ղու­թիւն ու եր­ջան­կու­թիւն կը պար­գե­ւէ զայն ստա­ցո­ղին։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ո­խա­կա­լու­թիւն» եւ «վրէժխնդ­րու­թիւն». ա­հա­ւա­սիկ եր­կու մո­լու­թիւն­ներ, ո­րոնց­մէ մարդ պէտք է հե­ռու մնայ։ Բայց բո­լոր միւս մո­լու­թիւն­նե­րուն նման, որ­քան որ մարդ պէտք է հե­ռու մնայ ա­նոնց­մէ, ա՛լ ա­ւե­լի կը մօ­տե­նայ եւ կար­ծես իր ա­մէ­նօ­րեայ կեան­քին ան­բա­ժա­նե­լի տար­րը՝ մտքին ու սրտին մէջ միշտ պա­տուոյ տե­ղը կու տայ ա­նոնց։