Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Այ­լա­կեր­պու­թիւն» կը նշա­նա­կէ կեր­պա­րա­նա­փո­խու­թիւն, ձե­ւա­փո­խու­թիւն, կեր­պա­րան­քէ մը՝ ու­րիշ կեր­պա­րանք անց­նիլ՝ կեր­պա­փո­խու­թիւն։ Ուս­տի ե­թէ հար­ցը ար­տա­քին տես­քի, ձե­ւի փո­փո­խու­թիւն է, երկ­րա­ւոր ար­ժէ­քի մը փո­փո­խու­թիւ­նը կ՚են­թադ­րէ, իսկ ե­թէ հո­գե­ւոր աշ­խար­հի, ներ­քին փո­փո­խու­թիւն մըն է, ա­սի­կա հո­գե­պէս, ներք­նա­պէս փո­խուիլ է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պօ­ղոս Ա­ռա­քեալ, կորն­թա­ցի­նե­րուն գրած իր ա­ռա­ջին նա­մա­կին մէջ կը սահ­մա­նէ «սէր»ը, եւ կ՚ը­սէ, թէ՝ սէր ու­նե­ցո­ղը համ­բե­րա­տար եւ քաղց­րա­բա­րոյ, եր­կայ­նա­միտ, այ­սինքն՝ նե­րող կ՚ըլ­լայ։ Ար­դա­րեւ նե­րո­ղամ­տու­թեան նա­խա­պայ­մանն է՝ հան­դուր­ժո­ղու­թիւն, համ­բե­րու­թիւն եւ քաղց­րա­բա­րոյ նկա­րա­գիր։ Այն որ կը համ­բե­րէ՝ կը հան­դուր­ժէ եւ գո­նէ եր­կար ժա­մա­նակ չի գրգռուիր բա­րու­կան վատ զգա­ցու­մով եւ կը նե­րէ։ Նե­րել, տե­սա­կէ­տով մը կը նշա­նա­կէ իր «Ես»էն չտա­րուիլ եւ զո­հո­ղու­թիւն ը­նել, զի­ջա­նիլ եւ համ­բե­րե՛լ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը կրկնենք՝ «ա­ռող­ջու­թիւն»ը իր ընդ­հա­նուր եւ լայն ա­ռու­մով, պէտք չէ՛ հասկ­նալ միայն «մարմ­նա­կան ա­ռող­ջու­թիւն»։ Ար­դա­րեւ, մարդ միայն մարմ­նա­ւոր էակ մը չէ, այլ նաեւ՝ հո­գե­ւոր եւ մտա­ւոր, բա­նա­կան էակ մըն է։ Ու­րեմն չի բա­ւեր միայն «մարմ­նա­կան ա­ռող­ջու­թիւն»ը՝ կա­տա­րեալ ա­ռողջ մարդ մը ըլ­լա­լու հա­մար, հա­պա պէտք է նաեւ հո­գե­կան ու մտա­յին ա­ռող­ջու­թիւ­նը, ը­սենք՝ կա­տա­րե­լու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պէտք է խոս­տո­վա­նինք, թէ մեր ա­մէն կար­դա­ցա­ծին չենք հա­ւա­տար, մա­նա­ւանդ երբ գրուա­ծին նիւ­թը «անձ» մըն է։ Յա­ճախ խոր­հած ենք թէ՝ ե­թէ նոյն գրուածք­նե­րը տա­րի­ներ վերջ կար­դա­ցուին, կար­դա­ցող­ներ պի­տի կար­ծեն կամ պի­տի են­թադ­րեն, որ իր մա­սին գրուած «անձ»ը՝ «դի­ցա­բա­նա­կան հսկայ» մըն է իր ի­մա­ցա­կան յատ­կու­թիւն­նե­րո­վը եւ գե­ղա­րուես­տա­կան տա­ղան­դո­վը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Թե­րեւս անձ­նա­կան տկա­րու­թիւն մըն է՝ երբ օ­դը տաք է, միտքս կ՚ամ­լա­նայ, գո­նէ ա­ւե­լի դան­դաղ կ՚աշ­խա­տի քան գաղջ կամ պաղ օ­դի մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վեց օր ետք, Յի­սուս իր հետ ա­ռաւ Պետ­րո­սը, Յա­կո­բո­սը եւ Յով­հան­նէ­սը՝ եր­կու եղ­բայր­նե­րը եւ զա­նոնք բարձր լեռ մը հա­նեց, ուր ա­ռան­ձին էին։ Հոն այ­լա­կեր­պե­ցաւ ա­նոնց դի­մաց. իր դէմ­քը ա­րե­ւու նման լու­սա­ւոր դար­ձաւ եւ հա­գուստ­նե­րը լոյ­սի նման ճեր­մակ ե­ղան» (ՄԱՏԹ. ԺԷ 1-2)։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խօ­սինք «կեանք»ի մա­սին այս սիւ­նակ­նե­րուն մէջ։ Կը խօ­սինք քա­նի որ կեան­քը միշտ մե­զի հետ է, եւ մենք ա­նոր հետ։ Ար­դա­րեւ, ե­թէ կեանք չըլ­լայ, մարդն ալ չ՚ըլ­լար։ Մարդ կա՛յ, քա­նի որ կեան­քը կա՛յ…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ծիա­ծա­նը մար­դուս գլխուն վրայ է եւ ո՛չ թէ ոտ­քե­րու տակ, ուս­տի ծիա­ծա­նը տես­նե­լու հա­մար մարդ աչ­քե­րը դէ­պի վե՛ր վերց­նե­լու է՝ դէ­պի ամ­պե­րը։ Շատ նշա­նա­կա­լից է այս, թէ ծիա­ծա­նը վե՛րն է եւ ո՛չ թէ վա­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դիկ միշտ նպա­տակ ու­նե­ցած են բա­րո­յա­պէս կա­տա­րե­լա­գոր­ծուիլ՝ ան­թե­րի ու զօ­րա­ւոր ըլ­լալ։ Մար­դուս հա­մար ըն­դո­ծին զգա­ցում մըն է այս, քա­նի որ ան իր ստեղ­ծա­գոր­ծու­թե­նէն իսկ կո­չուած է յա­ռաջ­դի­մե­լու, զար­գա­նա­լու եւ բա­րե­փո­խուե­լո՛ւ։ Եւ քա­նի որ մարդ հո­գի է ե՛ւ մար­մին, ու­րեմն որ­քան մարմ­նա­պէս, ֆի­զի­քա­պէս, նոյն­քան ալ հո­գե­պէս, բա­րո­յա­պէս կա­տա­րե­լա­գոր­ծուե­լու, զար­գա­նա­լու, բա­րե­փո­խուե­լու պա­հանջ­քը ու­նե­ցած է միշտ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­րա­նու­թիւն­նե­րը կը հա­մա­պա­տաս­խա­նեն մար­դուն եր­ջան­կու­թեան բնա­կան բաղ­ձան­քին։ Այս ար­դար բաղ­ձան­քը աս­տուա­ծա­յին ծա­գում ու­նի, քա­նի որ Աս­տուած դրաւ զայն մար­դուն սրտին մէջ՝ որ­պէս­զի քա­շէ զինք Ի­րեն, որ միակ կա­րո՛ղն է լիաց­նե­լու զինք։