Հոգե-մտաւոր

ԻՆՔՆԱԽԱԲԷՈՒԹԻՒՆ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինք­նա­խա­բէու­թիւ­նը չար ո­գիի բնա­ւո­րու­թի՛ւնն է։ Սաղ­մո­սեր­գուն կ՚ը­սէ, թէ երբ մարդ իր ան­ձին ա­ղէ­կու­թիւն կ՚ը­նէ, կը զո­հուի թէ­պէ­տեւ, իր կեն­դա­նու­թեան զինք եր­ջա­նիկ կը կար­ծէ։ Ուս­տի պէ՛տք է ի­րա­պաշտ ըլ­լալ եւ ինք­զինք չխա­բել՝ իր չու­նե­ցած ո­րե­ւէ բա­րիք ու­նե­նալ կար­ծե­լով։

ԲԱՄԲԱՍԱՆՔԻ ԱԽՏԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ար­տօ­նէ՞ք սի­րե­լի բա­րե­կամ­ներ, որ ան­գամ մը եւս խորհր­դա­ծենք բամ­բա­սան­քի մա­սին։ Գի­տեմ, յա­ճախ խորհր­դակ­ցե­ցանք բամ­բա­սան­քի մա­սին, բայց ի՛նչ ը­նենք, որ ա­մէն օր մե­զի հետ է ան՝ որ­քան որ հե­ռու մնալ կը ջա­նանք ան­կէ, կար­ծես յա­մա­ռօ­րէն կը հե­տապն­դէ մեզ, վա­րա­կիչ, փո­խան­ցիկ հա­մա­ճա­րակ հի­ւան­դու­թեան մը պէս կը տա­րա­ծուի մեր շուր­ջը, ա­ւե­րիչ ազ­դե­ցու­թեա­նը տակ առ­նե­լով ամ­բողջ մեր կեան­քը։

ԽՈՐՀԻԼ՝ ԶԱՐՄԱՆԱԼՈՒ ՀԱՄԱՐ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Զար­մա­նա­լու եւ հասկ­նա­լու հա­մար խոր­հիլ պէտք է, եւ փո­խա­դար­ձա­բար՝ զար­մա­նալ եւ հասկ­նալ պէտք է խոր­հե­լու հա­մար։ Մարդ երբ կը դի­տէ բնու­թեան ե­րե­ւոյթ­նե­րը կը զար­մա­նայ եւ որ­քան զար­մա­նայ՝ այն­քան կը խոր­հի եւ քա­նի խոր­հի՝ այն­քան կ՚ա­ւել­նայ զար­ման­քը։

ՀՐԱՇՔԸ՝ ԿԵԱՆՔԻ ԻՐՈՂՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հրաշ­քը՝ բնու­թեան օ­րէնք­նե­րուն, սո­վո­րա­կան կա­նոն­նե­րու այն­պի­սի բա­ցա­ռու­թիւն­ներ են՝ ո­րոնց մարդ ան­մի­ջա­պէս կ՚անդ­րա­դառ­նայ, քա­նի որ ա­նոնք զգա­լի դէպ­քեր են եւ ուղ­ղու­թիւն կու տան սո­վո­րա­կան կեան­քին ան­սո­վոր կեր­պով ըն­թացք մը ստա­նա­լուն։

ԽԱՂԱՂԱՒԷՏ ՎՍՏԱՀՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քրիս­տո­սի մէջ՝ Քրիս­տո­սով ապ­րուած կեանք մը խա­ղաղ ու հանգս­տա­ւէտ կեանք մըն է։ Եւ այս խա­ղաղ կեան­քը վստա­հու­թիւն կը ներշն­չէ մար­դուն՝ որ կա­րօ­տը ու պա­հանջ­քը ու­նի ա­պա­հո­վու­թեան եւ պէտ­քը կը զգայ միշտ վստա­հե­լի անձ­նա­ւո­րու­թեան մը։

ՆԱԽ ԵՐԵՔ ԱՆԳԱՄ ԽՈՐՀԻԼ՝ ԵՒ ՅԵՏՈՅ ՄԷԿ ԱՆԳԱՄ ԽՕՍԻԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի­մաս­տու­թիւն է՝ նախ խոր­հիլ եւ յե­տոյ խօ­սիլ։ Իսկ ան­խո­հե­մու­թիւն է՝ ա­ռանց դա­տե­լու, կշռե­լու խօ­սիլ։ Ի­րաւ է, որ խօս­քը միտ­քը, մտա­ծու­մը կը յայտ­նէ, բայց խօս­քին ու խօ­սա­ծին ու­շա­դիր ըլ­լալ՝ կեն­ցա­ղա­վա­րա­կան պա­հանջք մըն է, որ կ՚են­թադ­րէ յար­գել դի­մա­ցի­նին, խօ­սա­կի­ցին ան­ձը եւ մա­նա­ւանդ խու­սա­փիլ ար­ժա­նա­պա­տուու­թիւն վի­րա­ւո­րե­լէ։

​ԲԱՐԻՔՆԵՐՈՒ ԱՆԴՐԱԴԱՌՆԱԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո՜վ գի­տէ որ­քան բա­րիք, որ­քան գե­ղեց­կու­թիւն կ՚ան­տե­սենք՝ ո­րոնք կը գտնուին մեր շուր­ջը, ան­մի­ջա­պէս մեր մօ­տը, եւ մեր ու­շադ­րու­թիւ­նը կը կեդ­րո­նաց­նենք ա­ւե­լի չա­րիք­նե­րու, տգե­ղու­թիւն­նե­րու։ Եւ ա­ւե­լի ցա­ւա­լին՝ սու­տը, սխա­լը ան­մի­ջա­պէս կը հրա­պու­րէ մեզ, բայց ճշմա­րի­տը, շի­տա­կը կը վրի­պի մեր ու­շադ­րու­թե­նէն։

ԵՐԵՔ ԸՆԿԵՐՆԵՐՈՒ ՄԱՍԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կը պատ­մուի, թէ մարդ մը ե­րեք ըն­կեր­ներ ու­նէր։ Ան ե­րեք ըն­կեր­նե­րէն եր­կու­քը շատ կը սի­րէր, իսկ եր­րոր­դին հան­դէպ ան­տար­բեր էր, հա­կա­ռակ ա­նոր որ եր­րորդ ըն­կե­րը ա­ւե­լի կա­պուած էր ի­րեն։

Էջեր