Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Ու­րեմն կը շա­րու­նա­կենք հա­տուած­ներ ներ­կա­յաց­նել Եզ­նի­կի «Եղծ Ա­ղան­դոց»էն։ Հա­տուած­նե­րու նիւթն է՝ «չա­րին ծա­գում»ը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Մարդ­կա­յին միտ­քը միշտ զբա­ղե­ցու­ցած է սա հար­ցը, թէ ի՞ն­չու կայ «չար»ը եւ թէ քա­նի որ Աս­տուած բա­րի՛ է, ա­պա ու­րեմն ի՞ն­չու ա­ռիթ կու տայ չա­րին՝ որ գոր­ծէ եւ վնա­սէ իր ա­րա­րած­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​«Եղծ Ա­ղան­դոց»ի հե­ղի­նա­կը՝ Եզ­նիկ, ոս­կե­դա­րեան այս պատ­կա­ռե­լի գրի­չը՝ Ե. դա­րու ա­մե­նէն ինք­նա­տիպ եւ ու­շագ­րաւ մա­տե­նա­գիր­նե­րէն մէկն է ե­ղած։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յո­ռե­տես եւ մո­լո­րա­միտ մար­դիկ կրնան խոր­հիլ եւ ը­սել, թէ՝ տգէ­տը «բա­րի» կ՚ըլ­լայ։ Ա­յո՛, կրնան ըլ­լալ ժա­մա­նա­կաշր­ջան­ներ, ուր դէպ­քեր ան­ներ­դաշ­նակ եւ ի­րա­րու ան­հա­մա­պա­տաս­խան կեր­պով կը պա­տա­հին, եւ մարդ­կա­յին ի­մաս­տու­թիւ­նը կ՚ու­նե­նայ շե­ղում­ներ, սայ­թա­քում­ներ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Բնաւ տե­սա՞ծ էք տա­պա­լած ծառ մը։ Մին­չեւ իր տա­պա­լի­լը ան պար­տէ­զի մը պար­ծան­քը՝ ե­րէկ կան­գուն, իսկ այ­սօր՝ գետ­նա­մած… մե­ռա՜ծ…։ Տա­պա­լած այդ ծա­ռը ե­թէ մարդ մը ըլ­լար՝ յան­կար­ծա­մահ ե­ղաւ պի­տի ը­սէինք, պի­տի ցա­ւէինք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­շադ­րու­թիւն ե­թէ դարձ­նենք, սի­րե­լի՜­ներ, սա մեր ապ­րած կեան­քին, հոն պի­տի տես­նենք որ ան­հա­մար հա­կադ­րու­թիւն­ներ կը գտնուին՝ ո­րոնք ո­րո­շե­լու, զա­տե­լու եւ ա­նոնց­մէ նպաս­տա­ւո­րը, օգ­տա­կա­րը ընտ­րե­լու եւ ըստ այնմ մեր կեան­քին ըն­թացք մը տա­լու պար­տա­ւո­րու­թեան տակ կը գտնուինք։ Եւ ա­սի­կա լուրջ պա­տաս­խա­նա­տուու­թեան հարց մըն է, թէ՛ մեր ան­հա­տա­կան եւ թէ՛ ըն­կե­րա­յին կեան­քին հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մա­ղա­քիա Ար­քե­պիս­կո­պոս Օր­մա­նեա­նի գրա­կան կեան­քը կ՚ար­ժէ դի­տել ուղ­ղա­կի՛ իր իսկ աչ­քով։ Ու­րեմն հե­տե­ւինք «Խոհք Եւ Խօսք»ին մէջ իր տե­ղե­կու­թիւն­նե­րուն եւ տե­սու­թիւն­նե­րուն՝ զորս կը կար­դանք ՂԳ գլ­խուն մէջ, ուր Մա­ղա­քիա Ար­քե­պիս­կո­պոս «ամ­փո­փում մը կու տայ իր գրա­կան կեան­քին՝ որ կրնայ լա­ւա­գոյն գա­ղա­փա­րը տալ ի­րեն սի­րե­լա­գոյն ե­ղող նիւ­թին մա­սին»։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո՜ր­քան կա­րե­ւոր է, սի­րե­լի՜­ներ, ներ­քին խա­ղա­ղու­թիւ­նը եւ խղճի ան­դոր­րու­թիւ­նը մար­դուս հա­մար։ Ո­մանք կ՚ը­սեն, թէ՝ մարմ­նա­կան ա­ռող­ջու­թիւ­նը, ֆի­զի­քա­կան կա­տա­րե­լու­թիւ­նը անհ­րա­ժե՛շտ է մար­դուս եր­ջան­կու­թեա­նը հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Հրաշք» տա­ռա­ցիօ­րէն կը նշա­նա­կէ՝ մարդ­կա­յին ու­ժե­րը եւ կա­րո­ղու­թիւ­նը գե­րա­զան­ցող ե­րե­ւոյթ, սքան­չե­լի՛ք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կ՚ը­սենք, սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, մարդ ստեղ­ծուած է իր նմա­նին օգ­նե­լու, ա­նոր թե­րու­թիւն­նե­րը ամ­բող­ջաց­նե­լու եւ տկա­րու­թիւն­նե­րը զօ­րաց­նե­լու հա­մար, եւ մէկ խօս­քով՝ մարդ կո­չուած է ի­րե­րօգ­նու­թեա՜ն։