Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մա­մու­լի հ՜ին է­ջե­րուն մէջ ճամ­բոր­դել, ան­ցեա­լի մէջ շրջա­գա­յիլ ան­մեկ­նե­լի հա­ճոյք կը պատ­ճա­ռէ  մե­զի, եւ կար­ծես հոն կը գտնենք մենք զմեզ, կը նոյ­նա­նանք ան­ցեա­լին հետ եւ կը զգանք, որ կ՚ապ­րինք եւ մե՛նք ինք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին «անձ»ը պէտք ու­նի ըն­կե­րա­յին կեան­քին։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­նա­սուն մը զգա­ցում ու­նի՞. ե­թէ կրնայ ան­գութ ըլ­լալ ըստ ե­րե­ւոյ­թի, չի կրնա՞ր նաեւ գո­րո­վիլ, երբ փո­խան ա­նէծ­քի սէ՛ր կ՚ըն­դու­նի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Շա­տեր կը հարց­նեն. «Ինչ­պէ՞ս ինք­զինքս Աս­տու­ծոյ յանձ­նեմ»։ Ար­դա­րեւ, յանձ­նուիլ կը նշա­նա­կէ՝ հնա­զան­դիլ։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նո­րա­րա­րու­թիւն­նե­րը՝ մեր օ­րե­րուն տա­րա­ծուած ամ­բողջ աշ­խար­հի վրայ, տագ­նա­պի կը մատ­նեն մարդ­կու­թիւ­նը։