Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ գի­րե­րու գիւ­տը սկզբնա­կէ՛տն է հա­յադ­րոշմ մշա­կու­թե­նա­կան շար­ժու­մի, հա­յադ­րոշմ գրա­կա­նու­թեան եւ հա­յա­շունչ դպրու­թեան ու դաս­տիա­րա­կու­թեան։ Մէկ խօս­քով, Հայ գի­րե­րու գիւ­տը՝ նոր եւ նո­րո­գուած ըն­կե­րա­յին եւ մշա­կու­թա­յին կեան­քի մը եր­ջան­կա­բեր սկիզբն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Օ­տա­րա­խօս հա­յե­րը» վեր­նա­գի­րը, Հրա­չեայ Ա­ճա­ռեա­նի «Հայ բար­բա­ռա­գի­տու­թիւն - Ու­րուա­գիծ եւ դա­սա­ւո­րու­թիւն հայ բար­բառ­նե­րի» (1911) ըն­դար­ձակ աշ­խա­տա­սի­րու­թեան են­թա­բա­ժա­նում­նե­րէն մէ­կուն խո­րա­գիրն է։ Ար­դա­րեւ, հա­յուն հա­յե­րէն չխօ­սի­լը ընդ­հան­րա­պէս զբա­ղե­ցու­ցած է միտ­քեր՝ ո­րոնք այս հա­կա­սու­թեան պատ­ճա­ռը ու­զած են հասկ­նալ։ Մի­թէ «հա­կա­սու­թիւն» չէ՞ «հայ» ըլ­լալ, բայց «հա­յե­րէն» չգոր­ծա­ծել, հա­յե­րէն չխօ­սիլ, չգրել եւ չկար­դա՛լ։

28 Հոկ­տեմ­բեր 1908՝ իր հիմ­նադ­րու­թե­նէն ի վեր յա­րա­տե­ւօ­րէն կը շա­րու­նա­կէ իր ճամ­բան «ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ» օ­րա­թեր­թը։ Ան իր ճամ­բան շա­րու­նա­կե­լէ ա­ւե­լի՝ կը սու­րա՜յ ա­րա­գըն­թաց փո­խադ­րա­կան մի­ջո­ցի մը նման՝ ո­րուն նպա­տա­կա­կէտն է՝ ժո­ղո­վուր­դին հո­գե­ւոր եւ մտա­ւոր ծա­ռա­յու­թիւն մա­տու­ցա­նել։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Գիրք կար­դալ, ընդ­հան­րա­պէս ըն­թեր­ցա­նու­թիւն, մար­դուս հա­ճոյք պատ­ճա­ռող զբա­ղում մըն է, քա­նի որ մար­դուս մէջ հե­տաքրք­րու­թիւ­նը, տե­ղե­կու­թիւն ու­նե­նա­լը եւ սոր­վի­լը ըն­դո­ծին զգա­ցում մըն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Իմ սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցա­սէր բա­րե­կամ­ներ, հայ գի­րի ու գրա­կա­նու­թեան հա­ւա­տա­րիմ, ազ­նիւ՝ սրտա­կից ու հա­մա­խոր­հուրդ ու­ղե­կից­ներ, Մես­րոպ Մաշ­տո­ցի հո­գին ու ո­գին ապ­րեց­նող գրա­սէր­ներ, մշա­կոյ­թի ա­միս՝ Հոկ­տեմ­բե­րի օ­րե­րուն ձեզ կ՚ող­ջու­նեմ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Խա­չե­լու­թե­նէն եւ Յա­րու­թե­նէն յե­տոյ Քրիս­տո­սի պա­րապ գե­րեզ­մա­նը եւ Խա­չը՝ Քրիս­տո­սէ մնա­ցած տե­սա­նե­լի ա­ռար­կա­նե­րէն էին, եւ ա­նոնց վրայ կեդ­րո­նա­ցաւ քրիս­տո­նեա­նե­րու ու­շադ­րու­թիւ­նը, յար­գանքն ու հո­գա­ծու­թիւ­նը, քա­նի որ Աս­տուա­ծու­թեան լրիւ ամ­բող­ջու­թիւ­նը ա­նո՛ր մէջ հա­ճե­ցաւ բնա­կիլ եւ ա­նո՛վ հաշ­տեց­նել ա­մէն ինչ իր հետ՝ խա­ղա­ղու­թիւն ը­նե­լով խա­չի վրայ թա­փած իր ա­րիւ­նով ե՛ւ երկ­րի վրայ, ե՛ւ եր­կին­քի մէջ ե­ղած­նե­րու հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը կրկնենք, թէ կեան­քը միայն ներ­կայ ապ­րում­նե­րը եւ ա­պա­գա­յի մա­սին յոյ­սե­րը չէ, այլ կա՛յ նաեւ ան­ցեալ մը՝ որ ե­րե­քը միա­սին կը կազ­մեն կեան­քը։ Մարդ երբ կ՚ապ­րի ներ­կան, չի կրնար ու­րա­նալ նաեւ «ան­ցեալ» ժա­մա­նա­կի մը գո­յու­թիւ­նը, ո­րուն ազ­դե­ցու­թիւն­նե­րը, թո­ղած հետ­քե­րը ան­տե­սել կա­րե­լի չէ, քա­նի որ ներ­կան պատ­րաս­տո­ղը ան­ցեա՛լն է, իր բո­լոր ե­րե­սակ­նե­րով կամ դի­մա­յե­ղում­նե­րով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Գում­գա­փուի ե­կե­ղե­ցի­նե­րէն էր Սուրբ Նի­կո­ղա­յոս ե­կե­ղե­ցին՝ որ կը գտնուէր Սուրբ Սար­գիս ե­կե­ղեց­ւոյ ձա­խա­կող­մը. «Մերձ ի բա­ղա­նիս անդ որ կո­չի Չի­նի­լի Հա­մամ»։ Ժա­մա­նա­կա­կից Ա­միր­տով­լաթ, որ Ա­մա­սիա­ցի նշա­նա­ւոր բժիշկ մըն էր 15-րդ դա­րուն, թո­ղած է եր­կու թան­կա­գին յի­շա­տա­կա­րան­ներ, որ կը յի­շուի Ե­րե­միա Չէ­լէ­պիի Ստամ­պո­լայ Պատ­մու­թեան մէջ՝ Տքթ. Վ. Յ. Թոր­գո­մեա­նի ու­սում­նա­սի­րու­թեան 279-րդ է­ջին վրայ։

​ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պատ­մու­թիւ­նը կը վկա­յէ թէ՝ երբ Ֆա­թիհ Սուլ­թան Մէհ­մէտ, 1453 թուա­կա­նին մուտք գոր­ծեց Կ.­Պո­լիս, Ա­նա­տօ­լուէն եւ Կի­լի­կիա­յէն հա­յեր բե­րել տա­լով, ա­նոնց հա­մար բնակ­չու­թիւն հաս­տա­տեց Պոլ­սոյ զա­նա­զան կող­մե­րը ու ա­նոնց վրայ Պատ­րիարք հռչա­կեց Պրու­սա­յէն հրա­ւի­րած Յո­վա­կիմ ե­պիս­կո­պո­սը, որ ի­րեն վա­ղա­ծա­նօթ բա­րե­կա­մը ե­ղած էր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աս­տուած՝ բնու­թեամբ սէր եւ ճշմար­տու­թի՛ւն է։ 
Ան ճշմար­տու­թիւն է, քա­նի որ Ան լո՛յս է եւ Ա­նոր մէջ չկա՛յ եր­բեք խա­ւար (Ա. ՅՈՎՀ. Ա 5) եւ Աս­տուած սէ՛ր է (Ա. ՅՈՎՀ. Դ 8), ո­րով­հե­տեւ Ան Ինք­զինք յայտ­նեց «շնորհ­քով ու հա­ւա­տար­մու­թեամբ» (ԵԼՔ. ԼԴ 6)։