Արխիւ

Ե­րէկ, Գուզ­կուն­ճու­քի Ս. Գրի­գոր Լու­սա­ւո­րիչ ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ վեր­ջին Ա­րե­ւա­գա­լը, ո­րուն հան­դի­սա­պե­տեց եւ քա­րո­զեց Տ. Զա­քէոս Ծ. Վրդ. Օ­հա­նեան։ Ներ­կայ էր նաեւ Տ. Շա­հէն Քհնյ. Օ­հա­նեան։

Ե­րէկ, հա­ճոյքն ու­նե­ցանք խմբագ­րա­տանս մէջ հիւ­րըն­կա­լե­լու Կէ­տիկ­փա­շա­յի «Հրանդ Տինք» վար­ժա­րա­նէն խումբ մը ա­շա­կերտ­ներ։ Մեր հիւ­րե­րը ե­ղան այս տա­րուան ա­ւար­տա­կան դա­սա­րա­նէն Ճու­լիա Բեր­գա­մա­լեան, Ար­թուր Նո­րի­կեան, Ա­նա­հիտ Ա­դա­մեան, Ճու­լիեթ­թա Պօ­ղո­սեան, Ժան­նա Մի­քա­յէ­լեան։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Տասն տա­րի ա­ռաջ իր կնոջ ուղ­ղած նա­մա­կին մէջ Օ­մար Ապ­տիւլ Ռահ­ման կը բո­ղո­քէր, որ բան­տա­պահ­նե­րը զինք մե­կու­սա­ցու­ցած են եւ կտրած՝ ար­տա­քին աշ­խար­հի լու­րե­րէն:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Համ­բե­րու­թիւ­նը կեա՛նք է», կ՚ը­սէ ժո­ղովր­դա­կան ի­մաս­տու­թիւ­նը, բայց ան­մի­ջա­պէս ետք կ՚ա­ւեց­նէ. «Շատն ալ տան­ջա՛նք է»։ Կեան­քի զա­նա­զան նե­ղու­թիւն­նե­րու, դժուա­րու­թիւն­նե­րու, մին­չեւ իսկ ցա­ւե­րու եւ վիշ­տե­րու որ­պէս դեղ­թափ կամ դար­ման, ընդ­հան­րա­պէս կը յանձ­նա­րա­րուի համ­բե­րու­թիւն եւ յա­ճախ ցոյց կը տրուի կեան­քէն օ­րի­նակ­ներ՝ ուր համ­բե­րա­տա­րու­թեամբ յաղ­թա­հա­րուած են նե­ղու­թիւն­ներ։ Այս ի­մաս­տով «համ­բե­րու­թիւն»ը, մարդս խա­ւա­րէն դէ­պի լոյս տա­նող մի­ջոց մը, ճամ­բայ մըն է։

Ֆէրիգիւղի ընտանիքը պանծացուց անմահ երգիծաբանին յիշատակը, մահուան 125-րդ տարելիցին առթիւ երէկ երեկոյեան կազմակերպուած ձեռնարկով:
Հանդիսութեան նախագահեց Պատրիարքական Ընդհանուր Փոխանորդ Տ. Արամ Արքեպիսկոպոս Աթէշեան - Մէրամէթճեան վարժարանի սաները հանդէս եկան յաջող ելոյթներով:

ՄՈՎՍԷՍ ԾԻՐԱՆԻ

Մոռ­ցուած կամ լու­սանց­քայ­նա­ցուած ա­րուես­տա­գէտ­ներ ե­ղած են, կան ու աս­կէ ետք ալ պի­տի ըլ­լան աշ­խար­հի տա­րած­քին: Երբ թոյ­լերն ու մի­ջակ­ներն են ա­նոնք, ժա­մա­նա­կը դա­ժա­նա­բար կը վա­րուի ա­նոնց հետ եւ մո­ռա­ցու­թեան կ՚են­թար­կէ ար­դա­րօ­րէն:

Ղարաբաղեան հարցի կարգաւորման հիմնարար սկզբունքներուն շուրջ, ըստ էութեան, կայ համաձայնութիւն:
Լաւրով. «Հայաստան եւ Ատրպէյճան տարբեր կերպ կը տեսնեն որոշումներու գործադրութեան յաջորդականութիւնը»:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Տիե­զեր­քի բո­լոր ա­րա­րած­նե­րուն մէջ միա՛յն մարդն է որ կը բնո­րո­շուի «Աս­տուա­ծա­յի­նին զգա­ցու­մով»ը։ Աս­տուած­ճա­նա­չու­թիւն եւ կրօն­քի զգա­ցում՝ մար­դուն միայն յա­տուկ հո­գե­վի­ճակ մըն է։ Ար­դա­րեւ մարդ­կա­յին հո­գին, որ­քան ալ տա­րուի երկ­րա­ւոր վա­յելք­նե­րու հրա­պոյ­րէն, ի վեր­ջոյ չի կրնար գե­րին դառ­նալ ու մնալ ա­նոնց եւ չի թո­ղուր, որ վերջ­նա­կա­նա­պէս տի­րա­պե­տեն իր վրայ։

Վար­շա­ւիոյ Կար­տի­նալ Սթե­ֆան Վի­շինս­քիի ա­նուան հա­մալ­սա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ «Հա­յ-­կա­կան սփիւռ­քի ա­րուես­տը» խո­րագ­րով մի­ջազ­գա­յին գի­տա­ժո­ղով մը, որ ի­րա­կա­նա­ցաւ Հա­յաս­տա­նի եւ Լե­հաս­տա­նի մի­ջեւ դի­ւա­նա­գի­տա­կան յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու հաս­տատ­ման 25-ա­մեա­կի եւ Լե­հաս­տա­նի հայ հա­մայն­քի կազ­մա­ւոր­ման 650-ա­մեա­կի ձեռ­նարկ­նե­րու ծի­րէն ներս: