Արխիւ

Ա­մե­նայն Հա­յոց Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սը շա­բա­թա­վեր­ջին Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի մէջ պար­գե­ւատ­րեց Տ. Փա­ռէն Արք. Ա­ւե­տի­քեա­նը։ Մայր Տա­ճա­րի մէջ մա­տու­ցուած Ս. Պա­տա­րա­գի ըն­թաց­քին Վե­հա­փառ Հայ­րա­պե­տը ա­նոր շնոր­հեց Հա­յաս­տա­նեայց Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղեց­ւոյ «Ս. Գրի­գոր Լու­սա­ւո­րիչ» պա­տուոյ բարձ­րա­գոյն շքան­շա­նը՝ գնա­հա­տե­լով ա­նոր վաս­տակն ու տա­րի­նե­րու ծա­ռա­յու­թիւ­նը Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ ան­դաս­տա­նէն ներս։

ՊԵ­ՏԻԿ

Ին­ծի հա­մար այ­սօր մեծ մտա­հո­գու­թիւն դար­ձած է այն ի­րա­վի­ճա­կը, որ այ­լեւս հա­յե­րէ­նը սրըն­թաց նա­հան­ջի մէջ է: Այ­լեւս շատ սո­վո­րա­կան է «բա­րեւ»ի տեղ լսել «պոն­ժուր» կամ «հայ», նոյ­նիսկ սո­վո­րա­կան դար­ձած «ցատ­քե­ցայ»՝ փո­խան «ցատ­քե­ցի», իսկ ա­ւե­լի ա­նըն­դու­նե­լին, երբ մեր հայ­կա­կան ռա­տիօ-հա­ղոր­դում­նե­րը ըլ­լան շատ սա­հուն ըն­թեր­ցում­ներ, բայց եր­բեք հայ­կա­կան հա­րա­զատ ա­ռո­գա­նու­թեամբ:

Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեան շա­բա­թա­վեր­ջին Գում­գա­բուի մէջ հիւ­րըն­կա­լեց իս­թան­պու­լա­հայ տիկ­նանց յանձ­նա­խում­բե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը։ Մեր զա­նա­զան ե­կե­ղե­ցի­նե­րու կամ հա­մայն­քա­յին յանձ­նա­խում­բե­րու տիկ­նանց կազ­մե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը Ա­մա­նո­րի եւ Ս. Ծննդեան տօ­նե­րուն առ­թիւ Պատ­րիար­քա­րան փու­թա­ցին շնոր­հա­ւո­րու­թեան։

Գա­րա­կէօ­զեան Տան ըն­տա­նի­քը շա­բա­թա­վեր­ջին ապ­րե­ցաւ ա­ւան­դա­կան լու­բիա­յի օ­րուան հրճուան­քը։ Շրջա­նա­ւարտ­նե­րու տա­րե­կան հա­ւա­քը այս տա­րի եւս ա­ռիթ հան­դի­սա­ցաւ զա­նա­զան սե­րունդ­նե­րէ գա­րա­կէօ­զեան­ցի­նե­րու հա­մախմբ­ման, ինչ­պէս նաեւ յո­բե­լեար ըն­թա­ցա­ւարտ­նե­րու պար­գե­ւատր­ման։

Տ. Արամ Արք. Աթէշեանի տնօրինութեամբ երէկ Գումգաբուի մէջ յանձնուեցան պարգեւներ:
Բարերարներ Հայկ Ասլանեան եւ Գէորգ Սանթալու պարգեւատրուեցան «Յովհաննէս Կոլոտ» շքանշանով:

«Փոր­թա­գալ» գե­ղա­րուես­տա­տան եր­դի­քին տակ շա­բա­թա­վեր­ջին սկսաւ «Լուռ ա­ճուրդ»ը, որ ա­ռա­ջին ան­գամ կը կազ­մա­կեր­պուի Թուր­քիոյ մէջ։ Փոր­թա­գա­լի Նշան­թա­շըի կեդ­րո­նին մէջ այս շրջագ­ծով ներ­կա­յա­ցուած են ար­տա­սահ­մա­նէն մաս­նա­ւո­րա­պէս բե­րուած ըն­տիր նմոյշ­ներ։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Իմ փա­փաքն է Ե­րու­սա­ղէ­մի սուրբ հո­ղին խառ­նուիլ, հոն թա­ղուի­լ»։ Այս ե­ղած են Հի­լա­րիոն Ար­քե­պիս­կո­պո­ս Քա­պու­շիի վեր­ջին մաղ­թանք­նե­րը:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Մարդ­կա­յին ան­հա­տա­կան եւ ըն­կե­րա­յին կեան­քին մէջ ա­նու­նը կա­րե­ւոր տեղ մը կը գրա­ւէ, քա­նի որ ան­հա­տը իր ա­նու­նով «ան­հատ» մը կ՚ըլ­լայ՝ կը զա­տուի եւ ինք­նու­թիւն կը ստա­նայ հա­ւա­քա­կա­նու­թեան մէջ, ու­րի­շէ մը կը տար­բե­րի, անձ­նա­ւո­րու­թիւն մը կ՚ըլ­լայ եւ կը կան­չուի, կը յի­շուի իր ա­նու­նով։ Ա­նու­նը, այս բնու­թեամբ կը նոյ­նա­նայ ան­հա­տին հետ եւ ըն­կե­րու­թեան մէջ «ա­նուն»ով կը տար­բե­րի եւ կ՚ո­րո­շուի մարդ։ Ա­նու­նը ան­բա­ժան է ան­հա­տէն՝ էա­կան եւ ո­րո­շիչ դեր մը կը խա­ղայ ամ­բողջ կեան­քին մէջ։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ե­րու­սա­ղէ­մի մէջ տե­ղի ու­նե­ցած ծանր դէպ­քէն ետք իս­րա­յէ­լեան ա­պա­հո­վա­կան մար­մին­ներ ա­րա­գօ­րէն կը պա­շա­րէին Ֆա­տի Քան­պար ա­նու­նով պա­ղես­տին­ցիին տու­նը: