Արխիւ

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Ի­րո­ղու­թիւն է, որ ու­սում, կրթու­թիւն եւ կամ գի­տու­թիւն ստա­նա­լը է՛ եւ կը մնայ մեր կեան­քը ի­մաս­տա­ւո­րող գլխա­ւոր բա­ղադ­րիչ­նե­րէն կա­րե­ւո­րա­գոյ­նը: Ուս­տի, ի՛նչ ալ ըլ­լան իբ­րեւ գլխա­ւոր բա­ղադ­րիչ մեր կեան­քը հու­նա­ւո­րող միւս ար­ժէք­նե­րը, որ­քան որ ա­նոնք բար­դա­նան, ար­դիա­կա­նա­նան եւ այժ­մէա­կա­նա­նան. վե­րեւ նշուած­նե­րը էա­կան են եւ կը մնան մեր բո­լո­րի կեան­քի ու­շադ­րու­թեան կի­զա­կէ­տե­րը:

ՃՀՓ­-ի Իս­թան­պու­լի ե­րես­փո­խան­նե­րէն Սե­լի­նա Տո­ղան վեր­ջերս Պեր­լի­նի մէջ մաս­նակ­ցե­ցաւ՝ հա­ւա­տի ա­զա­տու­թեան խորհր­դա­րա­նա­կան­նե­րու մի­ջազ­գա­յին հա­մա­ժո­ղո­վին, ո­րու աշ­խա­տան­քը տե­ւեց եր­կու օր։

Հայաստան հաստատուած սուրիահայոց հարցերը միշտ առարկայ՝ պետական մարմիններու ուշադրութեան:
Երեւանի դպրոցներէն ներս երախաներու համարկման նպատակով ձեռք կ՚առնուին մասնաւոր քայլեր:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Ստա­խօ­սու­թեան պատ­ճա­ռով մարդ կը մեռ­նի՞։ Այս հար­ցու­մին սո­վո­րա­կան եւ ժո­ղո­վուր­դի կող­մէ ընդ­հան­րա­պէս տրուած պա­տաս­խա­նը ծա­նօթ է մեր բո­լո­րին։ Ժո­ղո­վուր­դին մե­ծա­մաս­նու­թիւ­նը կ՚ը­սէ. «Սու­տէն ո՜վ մե­ռած է մին­չեւ հի­մա…»։ Այս է ընդ­հա­նուր կար­ծի­քը։

ԳՐԻ­ԳՈՐ ԵՊՍԿ. ՉԻՖԹ­ՃԵԱՆ

Ի­րա­ւուն­քի մա­սին խօ­սած կամ գրած ա­տեն մարդ կը շուա­րի, թէ ո՞ր ի­րա­ւուն­քի մա­սին պէտք է գրէ կամ խօ­սի: Ո­րով­հե­տեւ ա­մէն մարդ, ընդ­հան­րա­պէս ի­րա­ւուն­քի մա­սին խօ­սե­լէ ա­ւե­լի, իր սե­փա­կա՛ն ի­րա­ւուն­քին պաշտ­պան փաս­տա­բա­նը դար­ձած է ներ­կայ դա­րուս:

ՄԵԹՐ ԳԱՍ­ՊԱՐ ՏԷՐ­ՏԷ­ՐԵԱՆ

20-րդ դա­րու 50-60-ա­կան տա­րի­նե­րու թա­տե­րա­կան աշ­խար­հի չոր­սերն էին՝ հա­յազ­գի Ար­թիւր Ա­դա­մով (Յա­րու­թիւն Ա­դա­մեան, Թիֆ­լիզ 1901-Փա­րիզ 1976), Սա­մուէլ Պեք­քեթ, Էօ­ժեն Իո­նես­քօ՝ Ան­հե­թե­թի թատ­րո­նի ե­րեք սիւ­նե­րը, եւ Պեր­թոլտ Պրեխտ՝ քա­ղա­քա­կան թատ­րո­նի եւ ըն­կեր­վա­րա­կան ի­րա­պաշ­տու­թեան թա­տե­րա­կան դպրո­ցի հիմ­նա­դի­րը, ո­րուն հե­տա­գա­յին պի­տի միա­նար Յա­րու­թիւն Ա­դա­մեան՝ խզուե­լով ան­հե­թե­թի թատ­րո­նէն: Ար­թիւր Ա­դա­մո­վի ծննդեան 115-րդ տա­րին ու մա­հուան 40-րդ տա­րե­լիցն է այս տա­րի, եւ այս ա­ռի­թով՝ պարտք զգա­ցինք հան­րու­թեան վեր­յի­շեց­նել ա­նոր գէթ ու­րուագ­ծա­յին դի­մաս­տուե­րը իր լուս­նու­մու­թով:

Պատ­րաս­տեց՝ ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Կա­նանց ի­րա­ւունք­նե­րու պաշտ­պան­նե­րը շատ կը սի­րեն օգ­տա­գոր­ծել այս ա­սոյ­թը. «Իւ­րա­քան­չիւր յա­ջող մար­դու ե­տին կայ կին մը»: Թէեւ սրա­միտներն ալ կ՚ա­ւելց­նեն. «Իւ­րա­քան­չիւր ձա­խող մար­դու ե­տին կան եր­կու կի­ներ…»: Ո­րո՞նք են բռնա­պետ­նե­րու ե­տին կանգ­նող կի­նե­րը:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Յու­լի­սին Լի­բա­նա­նի խորհր­դա­րա­նի նա­խա­գահ Նե­պիհ Պըր­րի իր «Այն ալ թի­նէ»ի նստա­վայ­րէն ներս կ­­՚ըն­դու­նէր երկ­րի Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Ժըպ­րան Պա­սի­լը: Հան­դիպ­ման ներ­կայ կ­­՚ըլ­լար Ե­լեւ­մուտ­քի նա­խա­րար Ա­լի Հա­սան Խա­լիլ եւ կող­մե­րը հան­դիպ­ման ա­ւար­տին լրագ­րող­նե­րուն խօ­սե­լով, չէին թաքց­ներ մա­մու­լին կող­մէ ա­ւե­լի վաղ «կա­րե­ւո­ր» հա­մա­րուած հան­դիպ­ման բուն նպա­տա­կը:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Լոյ­սը եւ խա­ւա­րը, աշ­խար­հի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թե­նէն իսկ գո­յու­թիւն ու­նէր եւ մարդ­կա­յին կեան­քի վրայ ազ­դող, ա­նոր ըն­թացք տուող եր­կու հա­կա­դիր ու­ժեր, զօ­րու­թիւն­ներ են։ Լոյ­սը եւ խա­ւա­րը միշտ կար եւ միշտ ալ գո­յու­թիւն պի­տի ու­նե­նայ, քա­նի որ ա­նոնք ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան նախ­նա­կան եւ էա­կան տար­րերն են։