Արխիւ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Լի­բա­նա­նեան «Քա­րա­քալ­լա» հռչա­կա­ւոր պա­րա­խում­բի մե­նա­կա­տար­նե­րէն՝ Նա­րի­նէ Քէ­չէ­ճեան կը պա­տաս­խա­նէ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ-ի հար­ցում­նե­րուն։ 

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Սիրունը միշտ հիացուցած, իր կամքով եւ արուեստի նուիրումով զարմանք պատճառած է շատերուն, ով որ գիտէ զայն կամ ով որ լսած է անոր մասին: Անկրկնելի ոգի մը կայ այդ կնոջ մէջ: Իսկ վերջերս, ահաւասիկ, գիրք մը գրած է, բայց ոչ ձեռքով, կամ ալ՝ համակարգիչի վրայ տպելով, այլ՝ աչքերով:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Առաքեալներուն հանգանակը կը դաւանի թէ Աստուած «Արարիչն է երկինքի եւ երկրի, իսկ Նիկիոյ-Կ. Պոլսոյ հանգանակը կը բացայայտէ «տեսանելի եւ անտեսանելի բոլոր էակները»։
Աստուածաշունչ մատեանի մէջ «երկինք եւ երկիր» ասոյթը կը նշանակէ ինչ որ գոյութիւն ունի. ամբո՛ղջ արարչութիւնը։ Արարչութենէն ներս Աստուածաշունչը կը մատնանշէ նաեւ այն զօդը, որ երկինքը եւ երկիրը իրարու կը միացնէ եւ միանգամայն կը զատորոշէ «երկիր»ը՝ աշխարհն է մարդոց։

ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ

«Ինչպէս որ ժամանակ մը ձեր մարմինները անօրէնութեան տուած՝ պղծութեան եւ անօրէնութեան կը ծառայէիք, այնպէս ալ հիմա սրբութեան տուէք ձեր մարմինները եւ արդարութեան ծառայեցէք» (Հռ 6.19)։
Գերագոյն բաղձանքը, զոր իւրաքանչիւր հաւատացող եւ մանաւանդ խորունկ հաւատացող անհատ կ՚ունենայ, այն է՝ տիրանալ սրտի սրբութեան եւ արդարութեան հաստատման։

Գա­տը­գիւ­ղի Ա­րա­մեան-Ուն­ճեան վար­ժա­րա­նի մէջ նո­յեմ­բեր ա­մի­սը յատ­կա­ցուած էր ար­քու­նի ճար­տա­րա­պետ­ներ Պա­լեան գեր­դաս­տա­նի կա­ռոյց­նե­րու ծա­նօ­թաց­ման:
Վար­ժա­րա­նին մէջ բո­լոր դա­սա­րան­նե­րը ի­րենց մա­կար­դա­կին հա­մե­մատ կա­տա­րե­ցին Պա­լեան­նե­րու վե­րա­բե­րեալ աշ­խա­տու­թիւն­ներ ու տե­ղեակ դար­ձան ա­նոնց Օս­մա­նեան կայս­րու­թեան օ­րով կա­ռու­ցած ճար­տա­րա­պե­տա­կան գլուխ գոր­ծոց­նե­րուն։

Երէկ, Սեւ ծովեան տնտեսական համագործակցութեան կազմակերպութեան (ՍԾՏՀԿ) խորհրդարանական վեհաժողովի 52-րդ լիագումար նստաշրջանը սկսաւ Երեւանի մէջ։ Ներկայիս այս խորհրդարանական վեհաժողովի շրջանային նախագահն է Հայաստան։

Ազգային անվտանգութեան խորհուրդի Անգարայի երէկուան ժողովը տեւեց մօտաւորապէս հինգ ժամ:
Թուրքիա աչք պիտի չփակէ Սուրիայէ ներս որեւէ կատարուած իրողութեան: Էրտողանի եւ Թրամփի միջեւ հանդիպում մը կը նախատեսուի յառաջիկայ օրերուն Արժանթինի մէջ՝ «G20»ի գագաթաժողովի օրերուն:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուտը՝ ճշմարտութեան հակառակ արտայայտութիւն մըն է. ճշմարտութիւնը ուրանալ եւ կամ կերպով մը ծածկել եւ կամ տարբեր ձեւով ներկայացնել կը նշանակէ։ Ժողովրդական պարզ մտայնութեամբ սովորութիւն է եղած ըսել. «Սուտ խօսելուն պատճառով ո՞վ մեռած է…»։

Աշխատասիրեց՝ ՊԵՏՐՈՍ Ս. ՇԱՆՇԵԱՆՑ,
Արդի աշխարհաբարի վերածեց՝ ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Բամբասողը եթէ Աստուծոյ տեսութենէն կ՚ուզէ չզրկուիլ, պարտաւոր է ջերմեռանդ զղջումով Աստուծոյ ողորմածութեան դիմել Յիսուսի անունով, ճշմարիտը խոստովանիլ այն մարդոց առջեւ, որոնք խաբուելով՝ անոր ստախօսութիւններուն եւ բամբասանքներուն հաւատք ընծայած են, մերժել անմիտ հպարտութիւնը եւ խոնարհիլ ստուգութիւնը վկայելու, որ երբեք անպատուութիւն չէ մարդուն համար, այլ՝ մեծ ամօթը ստախօսութիւնն ու բամբասանքն է, որ այլ կերպով հնարաւոր չէ, որ բնաջինջ ըլլայ, եթէ ոչ ստութեան փոխարէն՝ ճշմարտութիւնը հրապարակաւ խոստովանելով, ինչպէս քրիստոնէութեան առաջին դարերուն մէջ ապաշխարողը կը կանգնէր եկեղեցւոյ մէջ եւ ժողովուրդին առջեւ բարձր ձայնով իր մեղքը կը զղջար. այս հնաւանդ սովորութիւնը կամ հրապարակական զղջումը պահպանուած է մեր Հայաստանեայց Սուրբ Եկեղեցւոյ մէջ, որ է՝ մեղայն: