Արխիւ

Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեա­նի դէ­պի Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միա­ծին վեր­ջին այ­ցե­լու­թեան օ­րե­րուն Հա­յաս­տա­նէ ներս շրջա­նա­ռու­թեան մէջ դրուե­ցան կարգ մը պնդում­ներ, ըստ ո­րոնց ան կը վա­ճա­ռէ Պատ­րիար­քա­րա­նի իւ­ղա­ներ­կե­րէն մին։ Այս կա­պակ­ցու­թեամբ փոր­ձե­ցինք շօ­շա­փել իր տե­սա­կէ­տը եւ ինքն ալ փա­փա­քե­ցաւ, որ խնդի­րը պար­զուի ա­մե­նայն ման­րա­մաս­նու­թեամբ։

Երուսաղէմէն եւ Ամսթերտամէն ուղարկուած գրութիւնները կը հերքեն տխուր զրպարտութիւնները:
Տ. Արամ Արք. Աթէշեան կը յայտնէ, որ եթէ իսկապէս Բեթղեհէմի վանքէն գողութիւն մը կատարած ըլլար աշակերտութեան տարիներուն՝ ապա բացարձակապէս վկայուած չէր կրնար ըլլալ Ժառանգաւորաց վարժարանէն:

Սու­րիոյ մէջ ե­րեք թուրք զի­նուոր նա­հա­տա­կուե­ցաւ։ «Եփ­րա­տի վա­հան» գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րուն շրջագ­ծով այդ երկ­րի տա­րած­քէն ներս գտնուող զօր­քե­րը Էլ Պա­պի շրջա­նին մէջ են­թարկուե­ցան օ­դա­յին յար­ձակ­ման։ «Եփ­րա­տի վա­հան» գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րու 93-րդ օրուան զու­գա­դի­պե­ցաւ այս ցա­ւա­լի դէպ­քը։

Հա­յաս­տա­նի Ար­տա­քին գոր­ծոց փոխ-նա­խա­րար Շա­ւարշ Քո­չա­րեան յայ­տա­րա­րեց, որ Ատր­պէյ­ճա­նի դիր­քո­րո­շու­մը պատ­ճառ դար­ձած է այն­պի­սի ի­րա­վի­ճա­կի մը, որ ան­կա­րե­լի է յա­ռա­ջըն­թաց ակն­կա­լել Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի հա­կա­մար­տու­թեան կար­գա­ւոր­ման ուղ­ղեալ բա­նակ­ցու­թիւն­նե­րուն շրջագ­ծով։

Հիւսիսային Իրաքի քրդական ինքնավարութիւնը դիւանագիտական ներկայացուցչութիւն մը պիտի հաստատէ Թուրքիոյ մօտ:
Նեչիրվան Պարզանի երէկ ամենաբարձր մակարդակի վրայ շփումներ ունեցաւ Անգարայի եւ Իսթանպուլի մէջ՝ տարածքաշրջանի զարգացումներուն շուրջ:
Էրտողան. «Լեռնային Ղարաբաղ կը պատկանի Ատրպէյճանին»:

Մխի­թա­րեան վար­ժա­րա­նը տուն դար­ձաւ Սրբոց Թարգ­մա­նիչ վար­դա­պետ­նե­րու ո­գե­կոչ­ման հա­դի­սու­թեան: Ձեռ­նար­կին ներ­կայ էին Մխի­թա­րեան միա­բա­նու­թեան Իս­թան­պու­լի վա­նա­տան հայ­րեր՝ Մագ. Հ. Սար­գիս Ծ. Վրդ. Էր­մէն, Հ. Յա­կով­բոս Ծ. Վրդ. Չօ­փու­րեան եւ Ոս­կե­բե­րան ե­կե­ղե­ցոյ հո­վիւ եւ Տ. Լե­ւոն Ար­ք. Զէ­քիեա­նի նէր­կա­յա­ցու­ցիչ Հ. Վար­դան Ծ. Վրդ. Գա­զան­ճեան, Մա­տա­կա­րար մարմ­նի ան­դամ­նե­րը՝ գլխա­ւո­րու­թեամբ ա­տե­նա­պետ Ար­ման Գա­մա­ռի, ու­սու­ցիչ­ներ, ա­շա­կերտ­ներ եւ հոծ թի­ւով ծնող­ներ:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Օ­րը կը սկսի ա­ւե­տի­սով մը: Հե­ռա­ձայ­նը կը զնգայ, Տի­կին Սա­թիկ կը փու­թայ վերց­նե­լու ըն­կա­լու­չը: Կը սպա­սէր ան կար­ծես լու­րի մը: Սիր­տը կը բա­բա­խէր ա­նոր, գի­շե­րը չէր ալ կրցած քնա­նալ, աչ­քե­րը թար­թել. ին­չե՜ր կ՚անց­նին միտ­քէն Տի­կին Սա­թի­կին մին­չեւ ըն­կա­լու­չին քով հաս­նի­լը:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ա­նուն» եզ­րին կա­րե­ւոր­ու­թիւ­նը յայտ­նե­լէ ետք, ա­մէն մէկ ա­նու­նի նշա­նա­կու­թիւ­նը գիտ­նալ «անձ»ին ար­դար եւ բնա­կան ի­րա­ւունքն է. ան­ձը իր կրած ա­նու­նին ի­մաս­տը ե­թէ գիտ­նայ ա­ւե­լի կը նոյ­նա­նայ ա­նոր հետ եւ ա­ւե­լի գի­տա­կից կը վա­րուի, եւ ի­րա­ւո՛ւնք է եւ պարտք՝ գիտ­նալ իր կրած ա­նուան նշա­նա­կու­թիւ­նը։

Թրքա­հայ ու­սուց­չաց միու­թիւ­նը ե­րէկ կազ­մա­կեր­պեց մեր հանգս­տեան կո­չուած կրթա­կան մշակ­նե­րուն հա­մար նա­խա­տե­սուած տա­րե­կան պտոյտ ճաշ­կե­րոյ­թը։ Այս հա­ւա­քը մեր ի­րա­կա­նու­թե­նէն ներս ստեղ­ծուած լաւ ա­ւան­դու­թիւն մըն է թէ՛ կրթա­կան մշակ­նե­րը մե­ծա­րե­լու եւ թէ ա­նոնց փոր­ձա­ռու­թե­նէն միշտ օգ­տուե­լու տե­սան­կիւ­նէն։ Ինչ­պէս ա­մէն տա­րի, այս տա­րի ալ ա­ւան­դա­կան պտոյտ-ճաշ­կե­րոյ­թին մաս­նակ­ցե­ցան Թրքա­հայ ու­սուց­չաց հիմ­նար­կին կող­մէ ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ։