Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչ­պէս յա­ճախ կը լսենք, թէ՝ մարդ սխա­լա­կա՛ն է, ան­շուշտ այս չի նշա­նա­կեր որ մարդ պա­տաս­խա­նա­տու չէ իր սխալ­նե­րէն կամ գոր­ծած յան­ցանք­նե­րէն, օ­րէն­քի դէմ թե­րա­ցում­նե­րէն եւ մե­ղան­չում­նե­րէն։

Թուր­քիոյ, Ռու­սաս­տա­նի եւ Ի­րա­նի միջ­նոր­դու­թեամբ՝ Սու­րիոյ ճգնա­ժա­մին քա­ղա­քա­կան լու­ծում մը գտնե­լու ա­ռա­ջադ­րու­թեամբ Աս­տա­նա­յի մէջ կազ­մա­կեր­պուած բա­նակ­ցու­թիւն­նե­րը հա­սան ի­րենց ա­ւար­տին։ Սու­րիոյ ղե­կա­վա­րու­թիւ­նը եւ ընդ­դի­մա­դիր ու­ժե­րը ա­ռա­ջին ան­գամ նման ձե­ւա­չա­փի մը մէջ նստան նոյն սե­ղա­նին շուրջ։

Ռու­սաս­տա­նի Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Սէր­կէյ Լաւ­րով ե­րէկ Մոս­կուա­յի մէջ հիւ­րըն­կա­լեց Ատր­պէյ­ճա­նի Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Էլ­մար Մա­մէ­տեա­րո­վը։ Նա­խա­րար­նե­րը կար­ծիք­ներ փո­խա­նա­կե­ցին երկ­կող­մա­նի յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու ըն­թաց­քին եւ այդ ամ­բող­ջէն բխած ար­դի հար­ցե­րուն շուրջ։ Ա­նոնք աչ­քէ ան­ցու­ցին նաեւ երկ­կող­մա­նի մի­ջո­ցա­ռում­նե­րու ծրա­գի­րը։

Կլէյ­տիս Պէ­րէ­ճիք­լեան դար­ձած է Նոր Հա­րա­ւա­յին Ո­ւելս նա­հան­գի 45-րդ վար­չա­պե­տը: Ան, Յու­նուար 23­ին, միա­ձայն ընտ­րուած է Լի­պե­րալ կու­սակ­ցու­թեան ղե­կա­վա­րի պաշ­տօ­նին:

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գահ Էր­տո­ղա­նի եւ Հա­մայն­քա­յին վա­քըֆ­նե­րու հար­թա­կի (VADİP) ու Սուրբ Փրկիչ Ազ­գա­յին հի­ւան­դա­նո­ցի հո­գա­բար­ձու­թեան ա­տե­նա­պետ Պետ­րոս Շի­րի­նօղ­լուի մի­ջեւ ան­ցեալ շա­բաթ Պեշ­թե­փէի մէջ տե­ղի ու­նե­ցած տե­սակ­ցու­թեան ար­ձա­գանգ­նե­րը կը շա­րու­նա­կուին։

Շիշ­լի մար­զա­կում­բի գոր­ծու­նէու­թիւ­նը ներ­կա­յիս կը շա­րու­նա­կուի թա­փով։ Ա­կում­բի կազ­մա­կեր­պած ձմրան դա­սըն­թացք­նե­րուն կը մաս­նակ­ցի 450 հո­գի։ Ա­նոնց վրայ կու գան ա­ւել­նալ Շիշ­լիի թի­ւով 130 զա­նա­զան ճիւ­ղե­րու մար­զիկ­նե­րը, ո­րոնք մաս կը կազ­մեն վո­լէյ­պո­լի, պաս­քեթ­պո­լի եւ ճատ­րա­կի խում­բե­րուն։

Յ. ՊԱԼԵԱՆ

85=3.500.000.000:
Հա­մաշ­խար­հայ­նաց­ման եւ դրա­մի մի­ջազ­գա­յին կայ­սե­րա­պաշ­տու­թեան նո­րա­գոյն ու­սո­ղու­թիւնն է (mathematiques) այս հա­ւա­սա­րու­թիւ­նը:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ ին­ծի խորհր­դա­ծու­թեան նիւթ ը­րած եմ, թէ Բնու­թիւ­նը մեր ան­ձէն դուրս՝ ա­ռար­կա­յա­կան ե­րե­ւոյթ մըն է՞, թէ զայն կ՚ապ­րինք մեր ան­ձին մէջ։ Ա­ւե­լի ճիշդ է հարց­նել. բնու­թիւ­նը մեզ­մէ դուրս ի­րո­ղու­թիւն մըն է՞, թէ մեր մէ­ջը՝ մեր ներ­սը պա­տա­հած, մեզ­մէ ան­բա­ժան, մե­զի հետ նոյ­նա­ցած ե­րե­ւո՛յթ մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ կը տօ­նենք Սուրբ Ծննդեան ո­գե­կո­չու­մը եւ կը խան­դա­վա­ռուինք ա­նոր յի­շա­տա­կով, ա­սի­կա որ­քան խա­ղա­ղու­թեան, մարդ­կա­յին եղ­բայ­րու­թեան, մար­դա­սի­րու­թեան ազ­նիւ զգա­ցում­նե­րու անդ­րա­դաձ­ման ա­ռիթ մը, նոյն­քան ալ ա­ւե­տիս մըն է հո­գե­կան վե­րածնն­դեան։ Ար­դա­րեւ, Սուրբ Ծննդեան տօ­նա­խմբու­մը ա­ռիթ մըն է հա­մե­րաշ­խու­թեան, հաշ­տու­թեան, ինչ որ կը պատ­կա­նի հա­ւա­քա­կան կեան­քի, մար­դոց փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն, ա­նոնց զար­գաց­ման եւ բա­րե­փոխ­ման. բայց ան­հա­տա­կան կեան­քի մէջ ալ ա­նի­կա վե­րա­զար­թու­մի, վե­րա­նո­րոգ­ման ա­ռիթ մը պէտք է նկա­տուի։