Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ի­մաս­տու­թիւն» բա­ռը ու­նի հո­մա­նիշ բա­ռեր՝ «խե­լա­հա­սու­թիւն», «փոր­ձա­ռու­թիւն», «խելք», «հան­ճար», ինչ­պէս նաեւ՝ փո­խա­բե­րա­կան ի­մաս­տով՝ «ող­ջամ­տու­թիւն», «ող­ջա­խո­հու­թիւն», «վսե­մա­խո­հու­թիւն», «ե­րե­ւոյթ­նե­րու խոր ի­մա­ցու­թիւն՝ ըմբռ­նում»։ Բո­լոր այս նշա­նա­կու­թիւն­նե­րուն հետ ի­մաս­տու­թիւ­նը կը յի­շուի նաեւ ա­նու­նով մը՝ որ­պէս «հո­մա­նիշ» եւ նոյ­նի­մաստ կամ նոյ­նա­նիշ բառ, որն է՝ Սո­ղո­մոն եւ կը գոր­ծա­ծուի «Սո­ղո­մոն ի­մաս­տուն» ձե­ւով։

Գա­տը­գիւ­ղի Ա­րա­մեան-Ուն­ճեան վար­ժա­րա­նին մէջ փայ­լուն հան­դէս մը տե­ղի ու­նե­ցաւ Նոր տար­ուան եւ Ս. Ծննդեան առ­թիւ։ Ան­ցեալ տա­րուան վեր­ջըն­թեր օ­րը կազ­մա­կեր­պուած այս ձեռ­նար­կը ստեղ­ծեց մեծ խան­դա­վա­ռու­թիւն։ Ամ­բողջ դպրո­ցին մէջ լիու­լի ապ­րուե­ցաւ տօ­նա­կան հրճուան­քը։

Յա­ռա­ջի­կայ Մա­յի­սի վեր­ջը եւ Յու­նի­սի սկիզ­բը, Հա­յաս­տա­նի ֆութ­պո­լի ազ­գա­յին հա­ւա­քա­կա­նը բա­րե­կա­մա­կան եր­կու մրցում պի­տի կա­տա­րէ Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու մէջ: Այդ եր­կու մրցում­ներն ալ պի­տի կրեն բա­րե­գոր­ծա­կան բնոյթ:

Հա­յաս­տա­նի Վար­չա­պետ Յո­վիկ Աբ­րա­հա­մեան շա­բա­թա­վեր­ջին տե­սակ­ցե­ցաւ Ռու­սաս­տա­նի Փո­խադ­րու­թեան նա­խա­րար Մաք­սիմ Սո­քո­լո­վի հետ, որ այ­ցե­լեց Ե­րե­ւան։ Հարկ է նշել, որ Մաք­սիմ Սո­քո­լով միեւ­նոյն ժա­մա­նակ հա­մա­նա­խա­գահն է Հա­յաս­տան-Ռու­սաս­տան տնտե­սա­կան հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան միջ­կա­ռա­վա­րա­կան յանձ­նա­ժո­ղո­վին։

Լեռնային Ղարաբաղի ճակատին վրայ Ատրպէյճան սկսած է վերստին սրել իրավիճակը:
«Զինուած դիմակայութեան աստիճանի բարձրացման եւ հետագայ գործողութիւններու պատասխանատուութիւնը կը վիճակի Պաքուին»:

Վե­նե­տի­կի Մխի­թա­րեան միա­բա­նու­թեան Սուրբ Ղա­զար վան­քին մէջ Յու­նուար 6-ին տե­ղի ու­նե­ցաւ բա­ցու­մը Շա­ւարշ եւ Ար­փիկ Մի­սա­քեա­նի նուի­րուած ցու­ցա­հան­դէ­սին, ներ­կա­յու­թեան Վե­նե­տի­կի զա­նա­զան շրջան­նե­րէն շուրջ հարիւր յիսուն ի­տա­լա­հա­յե­րու, միա­բան­նե­րու, Ի­տա­լիոյ մօտ Հա­յաս­տա­նի դես­պան՝ Սար­գիս Ղա­զա­րեա­նի, նա­խա­գա­հու­թեամբ Միա­բա­նու­թեան վա­նա­հայր՝ Հ. Ե­ղիա Վրդ. Քի­լաղ­պեա­նի։

ՍԻԼ­ՎԻ ՍՐԲՈՒ­ՀԻ ՄԱ­ՐԱ­ԶԵԱՆ

Տա­րի մը եւս բո­լո­րե­ցինք՝ քաղցր ու դառն յու­շե­րու հետ­քե­րով: Խան­դա­ղա­տան­քով ու տագ­նապ­նե­րով ծան­րա­բեռնուած օ­րե­րը հեւ ի հեւ սա­հած, սլա­ցած են մեր կեան­քէն: Հե­ռա­ցող տա­րին ա՛լ գաղտ­նիք մը չու­նի մե­զի հա­մար, իսկ նոր տա­րին, ա­նակն­կալ­նե­րով լիա­ռատ, ծա­ծուկ յու­զում­նե­րով ու անս­պա­սե­լի ա­րարք­նե­րով բե­ղուն՝ կը ծա­ւա­լի մեր առ­ջեւ:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր ա­ռօ­րեայ կեան­քին մէջ տե­սակ տե­սակ բնա­ւո­րու­թեան եւ նկա­րագ­րի տէր մար­դոց հետ կը դի­մա­ւո­րուինք։ Մարդ զգա­յուն եւ յու­զա­կան խառ­նուածք ու­նե­ցող էակ մըն է եւ այդ պատ­ճա­ռով, ու­զէ կամ չու­զէ կ՚ազ­դուի եւ կը տպա­ւո­րուի իր շուր­ջը գտնուած մար­դոց­մէ եւ պա­տա­հած դէպ­քե­րէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղե­ցին կը տօ­նէ մեր Տէր Յի­սուս Քրիս­տո­սի Ծննդեան եւ Աս­տուա­ծա­յայտ­նու­թեան տօ­նը։ Աս­տու­ծոյ մար­դե­ղու­թեան եւ մար­դու բնու­թիւն ստա­նա­լու հրա­շա­լի՜ ե­ղե­լու­թիւ­նը, ա­մէն տա­րի Յու­նուար 6-ին՝ որ­պէս ան­շարժ տօն։