Արխիւ

ՄՈՒՀԱՄՄԱՏ ԱԼ-ՄԱՂՈՒԹ
Արաբերէնէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Անցնող օրերուն եւ տարիներուն:
Քննարկումներու օրեր «Ալ-Ֆէյսալ» ճաշարանէն ներս, եւ վերլուծումներու ու երկխօսութիւններու տարիներ Լեռնալիբանանի եւ ալ-Րաուշէի սրճարաններուն մէջ:

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Բառարաններուն մէջ կան բառեր, որոնք իրենց բառի սահմանները անցնելով եղած են հայ ժողովուրդի հաւաքական կենսագրութիւնը եւ անկասկած անոնցմէ է «գաղթականութիւն» բառը, որ հայ ժողովուրդին համար հոմանիշ է գոյատեւման:

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Մեր օրերուն դիւրին է հանդիպիլ մարդոց, որոնք ստուգապէս մտահոգուած են հայ լեզուի, մշակոյթի եւ ընդհանրապէս հայ ժողովուրդի ապագայով եւ նման մարդոց ներկայութիւնը մեր հասարակութեան մէջ գովելի է.

Հայկական մարմնամարզական աշխարհը վերջին օրերուն հետաքրքրութեամբ հետեւեցաւ Երեւանի մարաթոնին։ Աշնան բարենպաստ եղանակի պայմաններուն ներքեւ կեանքի կոչուեցաւ այս մարզական ծրագիրը, որ արժանացաւ համատարած ուշադրութեան։

Եւրոպայահայութեան ազգային-եկեղեցական կեանքը խրախուսելու, հոգեւոր կենսունակութիւնը ապահովելու առաջադրութեամբ երկար ժամանակէ ի վեր աշխատանք կը տարուի։ Այս ամբողջին մէջ, շաբաթավերջին, Հոլանտայի հայութիւնը յատկանշական իրադարձութեան մը ականատեսը դարձաւ։

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Անուանի հոգեւորական Հենրի Ճ.Մ. Նուընի «Ճանապարհորդութեան հացը․ Ճառագայթումներ տարուան իւրաքանչիւր օրուան համար» հատորը հայերէնի թարգմանած է Բերիոյ հայոց թեմի առաջնորդ Տ. Մակար Արքեպիսկոպոս Աշգարեան եւ գրեթէ հայացուցած անուանի հոգեւորականի նոյնքան նշանաւոր գիրքը, որ լոյս տեսած է 1996 թուականին եւ տարածուած աշխարհով մէկ։

ԱՆՊԱ ՄՈՒՍԱ
Հայացուց՝ ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Մեր զրոյցը երիտասարդութեան հետ՝ անհատապէս թէ հաւաքականօրէն, անպայմանօրէն պէտք է ներառէ Աստուածաշնչական ճշմարտութիւններ, որպէսզի իրենց կեանքին վրայ խոր ազդեցութիւն ունենայ.

ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ

«Heaven, I am in heaven»ն է այս շաբթուան մեր երգը։ 
Եթէ անցեալ շաբթուան «New York-New york»ը յարմար էր Թրամփի «այդ տղան» կոչած մեր ղեկավարին՝ Նիւ Եորքի թաղերուն մէջ ունեցած պտոյտներուն, ապա՝ «Heaven»ը միանգամայն ա՛յն կարգավիճակն է, որուն մէջ կը գտնուի, կ՚ուզէ կամ կը ձեւացնէ գտնուիլ մեր երկրին առաջնորդը։ 

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

Ցաւ մը կայ, որ բառերով բացատրելը դժուար է։ Այդ ցաւը անուն մը ունի. կարօտ։
Կարօտը միայն բացակայութեան զգացում չէ։ Ան մոռցուած ժպիտ մըն է, որ տակաւին սրտիդ մէջ կ՚ապրի։