Հարթակ

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Կարգ մը ման­կա­կան խա­ղեր կար­ծես կը բա­ցա­յայ­տեն խո­շոր ճշմար­տու­թիւն­ներ: Այս­պէս, ման­կու­թեանս՝ երբ տու­նե­րը այս­քան խիտ չէին, ընդ­հան­րա­պէս դպրո­ցա­կան ա­զատ պա­հե­րը մօ­տա­կայ փոքր ու մեծ դաշ­տե­րու մէջ կ՚անց­ընէինք եւ հոն զա­նա­զան խա­ղե­րու են­թա­կայ տղաք կ՚ըլ­լա­յին. ա­մէն ոք իր նա­խընտ­րու­թեան:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Սու­րիոյ իշ­խա­նու­թիւն­նե­րուն մօ­տիկ մէ­կէ ա­ւե­լի հե­ղի­նա­կա­ւոր ա­րա­բա­տառ թեր­թեր վեր­ջին օ­րե­րուն ռում­բի նման «պայ­թե­ցու­ցի­ն» այն լու­րը՝ Էր­տո­ղան-Է­սատ հա­ւա­նա­կան հան­դիպ­ման մը մա­սին: Շրջա­նա­ռուող լու­րե­րուն հա­մա­ձայն, հան­դի­պու­մը տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ Մոս­կուա­յի մէջ, նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ՝ Ռու­սաս­տանի Նա­խա­գահ Վլա­տի­միր Փու­թի­նի:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Դժբախ­տա­բար մարդ ա­րա­րա­ծը իր լի­նե­լու­թեան ճամ­բուն վրայ է տա­կա­ւին ու դեռ «հե­ռու է» ցան­կա­լին, մինչ այդ պայ­քա­րը կը շա­րու­նա­կուի ա­նաս­նա­կան հու­նով, ի­րար յօ­շո­տե­լու, ի­րա­ւունք կոր­զե­լու, ու­նե­նա­լու եւ ա՛լ ա­ւե­լի ու­նե­նա­լու մար­մա­ջով տա­րուած. ահ­ա ու­նինք այսօրուան աշ­խար­հը, որ ար­դէն բռնկած վա­ռօդ մըն է ու ո՞վ պի­տի մա­րէ զայն, եւ ո՞վ կրնայ...

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Ղա­րա­բաղ­ցիք նշե­ցին ան­կա­խու­թեան 25-րդ տա­րե­դար­ձը: Տար­բեր հան­գա­մանք­նե­րու տակ կը նշուէր այս տա­րուան տօ­նը եւ այդ մէ­կը պայ­մա­նա­ւո­րուած էր մի քա­նի պա­րա­գա­նե­րով:

Հա­յու­թեան ա­ռըն­չու­թիւ­նը Պէյ­րու­թի Ա­մե­րի­կեան Հա­մալ­սա­րա­նին (ՊԱՀ) ար­դէն ա­ւե­լի քան հա­րիւ­րա­մեայ պատ­մու­թիւն մը ու­նի: Դեռ Ե­ղեռն­էն իսկ ա­ռաջ, թէ՛ կիլ­իկ­իա­հայ եւ թէ ա­րեւմ­տա­հայ ու­սում­նա­տենչ երի­­տա­սարդ­ներ ու­սա­նել­ու կը ղրկուէին կամ կու գայ­ին այն ա­տեն Սիր­իըն Փրո­թեսթ­ընթ գոլ­ըճ կոչ­ու­ող այս ե­րախ­տա­շատ հաս­տա­տութ­իւն­ը:

ՏՔԹ. ՃՕՐՃ ԲԱՐ­ՍԵ­ՂԵԱՆ

ԲԺԻՇԿ ԿԱՐ­ՊԻՍ ՀԱՐ­ՊՈ­ՅԵԱՆ

Վի­զի ցա­ւը հի­ւան­դու­թիւն մը չէ, այլ` ախ­տան­շան մը, որ կը յայտ­նուի շատ մը հի­ւան­դու­թիւն­նե­րու եւ անբ­նա­կան ե­րե­ւոյթ­նե­րու պատ­ճա­ռով: Ժո­ղո­վուր­դին 25 տո­կո­սը կը գան­գա­տի վի­զի ցա­ւէ: Ա­նի­կա կը պա­տա­հի ո­րե­ւէ մէկ տա­րի­քի եւ եր­կու սե­ռե­րու մէջ, ա­ռանց խտրու­թեան:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Բա­նաս­տեղծ մը, կար­ծեմ ա­րաբ, կար­դա­լէ ետք Վա­հան Թէ­քէեա­նի «Մէկ Հա­տի­կըս» բա­նաս­տեղ­ծու­թիւ­նը, ը­սեր է.
«Միւս աչքն ալ հա­նե­ցէք որ­պէս­զի նման գե­ղե­ցիկ բա­նաս­տեղ­ծու­թիւն գրէ» (ի հարկէ բար­բա­րո­սա­կան ար­տա­յայ­տու­թիւն, սա­կայն միտք բա­նին կ՚ար­դա­րաց­նէ), իր դի­պուկ ո­ճով ը­սաւ Օն­նիկ Սար­գի­սեան ա­շա­կեր­տա­կան օ­րե­րուս:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Ա­րե­ւե­լեան թխու­թեամբ, սա­կայն եւ­րո­պա­կան քիթ ու բե­րա­նով, գե­ղա­դէմ, վեց տա­րե­կան աղջ­կան կլոր դէմ­քը յան­կարծ կը գու­նա­թա­փի, կը տժգու­նի, եւ կը սկսի կարմ­րիլ, կար­մի­րը կուլ կու տայ ամ­բողջ դէմ­քը ման­կի­կին ու պոռթ­կա­ցող աչ­քե­րուն շուր­ջի գորշ կար­մի­րը կը խո­նաւց­նեն բի­բե­րէն հո­սող կա­թիլ­նե­րը: Ոտ­քի է ան ու կը սկսի աջ բռունց­քով հա­րուա­ծել յե­տոյ­քը, թե­թեւ հա­րուած­նե­րը հետզ­հե­տէ կը սաստ­կա­նան եւ.

​ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Հա­զուա­գիւտ կեր­պով կը պա­տա­հի, որ օ­տար մը հա­յե­րէն սոր­վի։ Ընդ­հան­րա­պէս հայ մար­դոց օ­տար կո­ղա­կից­ներն են որ հա­յե­րէն կը սոր­վին եւ կը շա­ղուին մեր ապ­րե­լա­կեր­պին հետ։ Սա ալ ա­ւելց­նեմ, որ վե­րո­յի­շեալ պա­րա­գա­յին՝ հա­յե­րէն սոր­վի­լը ստի­պո­ղա­կան չըլ­լար, այլ սի­րա­յօ­ժար կեր­պով։