Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը կրկնենք, Յի­սուս Ի՛նք կը հաս­տա­տէ, թէ այս աշ­խար­հի վրայ պի­տի ըլ­լան միշտ նե­ղու­թիւն­ներ, քա­նի որ այս աշ­խար­հը վար­դաս­տան մը չէ՛, այլ պէտք է քաջ ըլ­լալ եւ պայ­քա­րիլ նե­ղու­թիւն­նե­րու դէմ՝ փո­խա­նակ վհա­տե­լու եւ յու­սալ­քուե­լու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խօ­սինք ա­մուս­նու­թեան խոր­հուր­դին՝ ա­նոր ան­հա­տա­կան եւ հա­ւա­քա­կան-ըն­կե­րա­յին եւ հո­գե­ւոր կեան­քի մէջ կա­րե­ւո­րու­թեան եւ ներ­կա­յա­ցու­ցած ար­ժէ­քին մա­սին։ Ա­մուս­նու­թեան սրբա­զան միու­թեամբ կազ­մուած ըն­տա­նի­քը՝ ար­դա­րեւ առ տնին ե­կե­ղե­ցի մըն է՝ սրբա­տե­ղի մը եւ Աս­տու­ծոյ տու­նը նաեւ, քա­նի որ Աս­տուած սէր է եւ ու­րեմն ո՛ւր որ սէր կայ՝ հոն ներ­կայ է Աս­տուած, եւ քա­նի որ ա­մուս­նու­թեամբ կազ­մուած այս հրա­շա­լի՜ միու­թեան հի­մը սէ՛րն է, ա­պա ու­րեմն որ­քան ճիշդ է ըն­տա­նի­քը ա­նուա­նել՝ առ տնին ե­կե­ղե­ցի մը, սրբա­տե­ղի մը, Աս­տու­ծոյ տո՛ւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յի­սուս այս ա­ռա­կը պատ­մե­լէ ա­ռաջ կը հարց­նէ. «Ի՞նչ է ձեր կար­ծի­քը»։ Ար­դա­րեւ պատ­մուածք­նե­րու նպա­տակն է՝ դիւ­րին հասկ­նա­լի դարձ­նել գա­ղա­փար մը, սկզբունք մը եւ կա­րե­ւոր է խօ­սակ­ցու­թեան մաս­նա­կից ը­նել ա­մէն ա­նոնք, ո­րոնք կը հե­տաքրք­րուին եւ ու­շադ­րու­թիւն կը դարձ­նեն խօս­քին, խօ­սուած­նե­րուն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Թա­գա­ւոր մը, կը պատ­մուի, թէ ե­րազ մը տե­սած էր՝ եր­կին­քէն փո­խա­նակ անձ­րե­ւի ա­ղուէս կը տե­ղար։ Ան մտա­հո­գուած՝ ան­մի­ջա­պէս հրա­ման ար­ձա­կեց.
«Ո՛վ որ ե­րազս ին­ծի բա­ցատ­րէ, ա­նոր հա­զար ոս­կի կու տամ»։ Թա­գա­ւո­րին այս հրա­մա­նը լսող աղ­քատ մարդ մը կու գայ եւ կ՚ը­սէ. «Ե­թէ ե­րեք օր ժա­մա­նակ տաս ին­ծի, ե­րազդ կը մեկ­նեմ քե­զի»։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քին նկատ­մամբ ան­տար­բեր ըլ­լալ՝ «կեան­քին պար­տուիլ» կը նշա­նա­կէ։ Մինչ­դեռ կեան­քը իր ամ­բող­ջու­թեամբ ծնուն­դէն մին­չեւ մահ, պայ­քա՛ր մըն է տե­ւա­կան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դու մը ի­րա­կան ար­ժէ­քը գիտ­նալ շատ դժուար է։ Մար­դիկ, ընդ­հան­րա­պէս ար­ժէք կը ստա­նան ի­րենց ար­տա­քին ե­րե­ւոյ­թով եւ ներ­կայ դիր­քով, ինչ որ յա­ճախ կը սխա­լեց­նէ եւ ար­գելք կ՚ըլ­լայ ա­նոնց իս­կա­կան ար­ժէ­քը գիտ­նա­լու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դիկ ընդ­հան­րա­պէս ու­րի­շէն կը պա­հան­ջեն այն՝ ի՛նչ որ ի­րենք չու­նին եւ կամ ու­նին բայց չե՛ն տար։
Կեան­քի փոր­ձա­ռու­թիւ­նը մե­զի ցոյց կու տայ, թէ շա­տեր կը պա­հան­ջեն այն՝ ի՛նչ որ ի­րենց կը պակ­սի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնու­թիւ­նը Աս­տու­ծոյ ար­տա­ցո­լա­ցումն է, եւ Բնու­թիւ­նը կար­ծես ար­տատ­պուած պատ­կեր մըն է մարդ­կա­յին հո­գիին մէջ։ Եւ ա՛յս է նշա­նա­կու­թիւ­նը այն բա­ցատ­րու­թեան՝ թէ մարդ ստեղ­ծուած է Աս­տու­ծոյ պատ­կե­րով եւ Ա­նոր նմա­նու­թեամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Շատ բարդ ու խրթի՛ն է մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը։ Ը­սե­լու պէտք չկայ, մեզ­մէ իւ­րա­քան­չիւ­րը ապ­րած է, կ՚ապ­րի եւ պի­տի ապ­րի այն­պի­սի դէպ­քեր՝ ուր կա­րե­լի չէ բա­ցատ­րել, կա­րե­լի չէ հասկ­նալ եւ վեր­լու­ծել այդ յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն ի­մաս­տը։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու մէջ ան­կեղծ մօ­տե­ցու­մը եւ սի­րոյ յայտ­նու­թիւ­նը, լաւ յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ մշա­կե­լու հա­մար անհ­րա­ժեշտ պայ­ման­ներ են։ Ար­դա­րեւ ա­ռանց ան­կե՛ղծ սի­րոյ՝ մարդ­կա­յին ո՛չ մէկ յա­րա­բե­րու­թիւն ար­ժէք կը ներ­կա­յաց­նէ։