ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սա նշանակալից իրողութիւն է, թէ՝ աշունը մարդուս տեսակ մը մելամաղձոտ, տրտում հոգեվիճակ կը պատճառէ. թերեւս այն պատճառով որ շուտով ձմրան պաղ շունչը պիտի ներշնչուի եւ խաւարը պիտի տիրապետէ հոգիներու մէջ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եթէ երկար ժամանակ լաւ թատրերգութիւն մը դիտած չէք, կրնաք հետեւիլ Հայաստանի քաղաքական վերջին իրադարձութիւններուն, ուր միեւնոյն ժամանակ աւելի քան տասնչորս ներկայացում տեղի կ՚ունենայ եւ առանց դադարի ամէ՛ն օր՝ մինչեւ սեպտեմբերի 17-ը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Եւ սա «Օփերա»յի շարժանկարի սրահը
Ուր Ալէն Տըլոնի - Ռոմի Շնայտէրի
Սիրային ժապաւէնները դիտեցինք
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Վերջերս յանգած եմ այն եզրակացութեան, որ անո՛նք որոնք հայրենիքէն դուրս կ'ապրին իրաւունք չունին խօսելու հայրենիքի, քաղաքականութեան եւ ընդհանրապէս պետական հարցերու մասին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մեր արժէքաւոր գրչեղբայր, ազնիւ բարեկամ տքթ. Իգնա Սարըասլան ազնուութիւնը ունեցեր է մեզի հասցնել իր վերջին բանաստեղծութեան հաւաքածոն՝ «Գոյներ եւ հետքեր»ը, մակագրելով զայն՝ մեր անուան հասցէագրելով։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 136 տարի առաջ՝ 1887-ին, Գրիգոր Զօհրապ կը գրէր Զմիւռնիոյ մասին եւ այդտեղ ապրող հայոց համար հետեւեալը կ՚արձանագրէր. «Հայ լեզուն սիրողն ու (ափսո՜ս) հայ լեզուն խօսելէ ամչցողն»:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Դարձեալ սեպտեմբեր, դարձեալ վերամուտ եւ դարձեալ աշնանամուտ…։ Եւ սեպտեմբերի յատուկ զգացումներու խտացած տարափ մը, եւ այս տարափին մէջ տատանող՝ յենարան փնտռող անզօր գրիչ մը…
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մամուլի մէջ լեզուի աղաւաղումը վերջին տասնամեակին յատուկ երեւոյթ մը չէ. մեր թուականէն աւելի քան իննսուն տարի առաջ այնպէս ինչպէս պոլսահայ մամուլը թրքերէն, նոյնպէս ալ արեւելահայ մամուլը ռուսերէն բառեր կը գործածէր. այս երեւոյթին դէմ կը բողոքէր խմբագիր-գրող մը՝ Շաւարշ Միսաքեան, որ իր գրութիւններուն մէջ յաճախ տեղ կու տար թրքերէն բառերու:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Վտանգի դէմ ապահովութեան երաշխիքն է օրէնքը։
Անձնական դատողութեան անստուգութիւններու եւ արտաքին պայմաններու քմահաճոյքին ձեռքէն առնելով դէպքերու ընթացքը՝ զայն օրէնքի մը հրամանին տակ դնել կը նշանակէ օրէնքի մը ներկայութիւնը ե՛ւ անհրաժեշտութիւնը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ներկայի եւ անցեալի ուսման հանդէպ ըմբռնումը եղած է ամբողջութեամբ տարբեր. անցեալին կրթութիւնը կարեւոր էր այնքանով, որ երիտասարդը երբ աւարտէ դպրոցը, կարենայ գործի ասպարէզին մէջ հանգիստ ձեւով գրել ու կարդալ. իրենց համար ուսման մեծագոյն մակարդակը գրել ու կարդալ գիտնալուն մէջ կը կայանար, այդ է պատճառը, որ կը տեսնենք, թէ անցեալին դասանիւթերը շատ աւելի նուազ ու աւելի պարզ եղած են՝ քան այսօր:
