ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Յաճախ կ՚անդրադառնանք յաջողութեան կարեւորութեան մարդկային կեանքի մէջ՝ որ ամէն մարդու նպատակն է, տարբեր ձեւերով եւ տարբեր աստիճաններով, բայց անպայմա՛ն, մարդ կ՚ուզէ յաջողիլ, այնքան ատեն որ կ՚ապրի կեանք մը այս աշխարհի վրայ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ասացուածքներ կան, որոնք թէեւ շատ լսուած եւ ընդհանրացած չեն, բայց խոր իմաստ ունին եւ շատ բան կ՚ըսեն։ Ահաւասիկ, այդ ասացուածքներէն մին է, որ մեզի յիշեցուց մեր ազնիւ բարեկամ Տքթ. Վարդ Շիկահեր, հաճելի զրոյցներէն մէկուն ընթացքին, որ յաճախ կատարելու հաճոյքը կ՚ունենանք իր հետ՝ հեռախօսի վրայ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Երբ յաճախ կը խօսինք սիրոյ մասին, այն ընդհանուր սէրն է, որ իր կարգին ունի բաժանումներ, տեսակներ, որոնք կը բխին թէեւ նոյն ակէն, բայց անոնց ազդեցութիւնը կը տեսնուի տարբեր մարդկային յարաբերութիւններու մէջ եւ աւելի լայն առումով՝ բնութեան մէջ տարբեր էութիւններու նկատմամբ։ Անշուշտ բոլորն ալ «սէ՛ր» է, քանի որ անոնց բոլորին ալ սկզբնակէտը մէ՛կ է։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Յաճախ կը խօսուի օրէնքի մասին, բնական պէտք է համարուի այս, քանի որ օրէնքը, իր լայն առումով մարդկային անհատական եւ ընկերային կեանքին բարւոք ընթանալու գործին մէջ կարեւոր, եւ մինչեւ իսկ անհրաժեշտ դեր մը կը խաղայ։ Եւ դարձեալ, բնական օրէնքներու միջոցով է որ բնութիւնը կանոնաւոր կերպով, ուղիղ ձեւով կը գործէ եւ կը շարժի։
Տ. ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Նոր տարին կամ Ամանորը կարեւոր հանգրուան մըն է մարդկային կեանքին մէջ՝ ուր կարծես ակնթարթի մը արագութեամբ ամէն ինչ կը փոխուի՝ հինը կը սրբուի եւ նորը կու գայ՝ նորոգելով ամէն ինչ որ արդէն «անցեալ» է եղած։ Մարդիկ միշտ «նոր»ը կ՚ուզեն, նորոգուիլ կ՚ուզեն եւ կ՚ապրին նոր յոյսերով, նոր ակնկալութիւններով…։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդկային կեանքը ընթացք կը ստանայ զանազան արժէքներու ներգործութեամբ, որոնք շատ անգամ կ՚անտեսուին, անտարբերութեամբ կը դիմաւորուին։ Արդարեւ, կեանքի մէջ կան արժէքներ, որոնց գոյութիւնը զգալի չ՚ըլլար, եւ սակայն երբ կը կորսուին անոնք, այն ատեն մարդ կ՚անդրադառնայ անոնց կարեւորութեան։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սա իրողութիւն մըն է, թէ այն որ բանականութիւն ունի, այն որ նիւթի մը մասին խորհելու կարողութիւն ունի, այն որ կարծիք մը ունի, բնական է որ արատայայտել ուզէ զայն։ Այս կը նշանակէ, թէ ամէն մարդ խօսիլ կ՚ուզէ։ Ամէն մարդ կը խօսի, բայց քիչեր են որ խօսելու կերպը գիտեն, քանի որ խօսի՛լն ալ արուեստ մըն է։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուած, երբ մարդը ստեղծեց, դրախտին մէջ, արդէն անոր համար պահք սահմանեց։
«Եւ Տէր Աստուած պատուիրեց մարդուն՝ ըսելով.- Պարտէզին բոլոր ծառերէն համարձակ կեր. բայց բարիի եւ չարի գիտութեան ծառէն մի՛ ուտեր, քանի որ այն օրը որ անկէ ուտես, անշուշտ պիտի մեռնիս», (ԾՆՆԴ. Բ 16-17)։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կեանքի մէջ սխալ որոշումներ տալ, սխալներ գործել մարդ էակին համար բնական պէտք է համարուին, քանի որ ան թերութիւններ ունեցող, բայց միեւնոյն ժամանակ խորհող՝ բանաւոր էակ մըն է։ Եւ ահաւասիկ, սխալ խորհող, սխալ գործող բայց իր սխալին անդրադարձող եւ իր գործած սխալէն դաս առնող մարգարէ մը՝ Յովնան մարգարէ, որուն մասին Աստուածաշունչը կը վկայէ Դ. Թագաւորաց գրքին մէջ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Մտահոգուիլը կանգունով մը կ՚երկարէ՞ ձեր հասակը։ Եթէ նուազագոյն բանը չէք կրնար ընել, ինչո՞ւ ուրեմն ուրիշ բաներով կը մտահոգուինք…» (ՂՈՒԿ. ԺԲ 25-26)։ Աւետարանի այս հատուածը մարդուն արտաքին պէտքերուն եւ աստուածային նախախնամութեան իրարու հետ ունեցած կապակցութեան մասին է։
