Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ կրնա՞յ կա­տա­րեալ ըլ­լալ։ Ան­շուշտ այս հար­ցու­մին վճռա­կան պա­տաս­խան մը կա­րե­նալ տա­լու հա­մար նախ պէտք է պա­տաս­խա­նել, պէտք է նա­խա­պէս բա­ցատ­րու­թիւն մը գտնել սա հար­ցու­մին, թէ՝ «կա­տա­րեալ ըլ­լալ» ի՞նչ կը նշա­նա­կէ։ Ի՞նչ է կա­տա­րե­լու­թիւն ը­սուա­ծը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­հա­ւա­սիկ եր­կու սար­սա­փազ­դու բա­ռեր, ո­րոնք զե­տե­ղուած են բա­ռա­րան­նե­րու մէջ։ Բայց այս եր­կու բա­ռե­րը ե­թէ մնան միա՛յն բա­ռա­րան­նե­րու մէջ, այն­քան վտան­գա­ւոր եւ սար­սա­փե­ցու­ցիչ չեն ըլ­լար, ո՛ր­քան բոյն դրած ըլ­լան սրտե­րու մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Յաղ­թու­թեան նշա­նը՝ Խա­չը եր­կին­քի վրայ ե­րե­ւե­ցաւ եւ ո­ղոր­մու­թեան լոյ­սը ծա­գե­ցաւ հե­թա­նոս­նե­րու վրայ»։
­Զատ­կի յա­ջոր­դող հին­գե­րորդ Կի­րա­կին նուի­րուած է «Ե­րեւ­ման Խա­չի յի­շա­տակ»ին, այ­սինքն խա­չի եր­կին­քի վրայ հրա­շա­լի՜ ե­րե­ւու­մին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քը՝ որ կ՚ապ­րի մարդ, ա­նակն­կալ­նե­րով լե­ցուն ըն­թացք մըն է, եւ այս պատ­ճա­ռով, ան խոր­հուրդ մըն է՝ ան­ծա­նօթ, ա­նըմբռ­նե­լի՛։ Մարդ կ՚ապ­րի կեան­ք մը, բայց ո՞ր­քան կ՚անդ­րա­դառ­նայ, ո՞ր­քան կը խո­րա­նայ ա­նոր ի­մաս­տին, ո՞ր­քան կը թա­փան­ցէ ա­նոր այդ խոր­հուր­դին։ Ար­դա­րեւ, կեան­քը պա­տա­հա­բար ապ­րիլ ու­րիշ բան է, գի­տակ­ցա­բար ապ­րիլ ու­րի՛շ բան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դիկ, գրե­թէ մոռ­ցած են սէ­րը, ո­ղոր­մա­ծու­թիւ­նը եւ նե­րո­ղամ­տու­թիւ­նը՝ կու­րա­ցած են կիր­քե­րէ եւ ա­տե­լու­թե­նէ։ Մար­դիկ այս մղում­նե­րով կ՚ապ­րին ընդ­հան­րա­պէս ինք­նա­կեդ­րոն կեանք մը՝ հո­գե­պէս կղզիա­ցած, որ­քան որ մաս կը կազ­մեն ըն­կե­րու­թեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քա­ղա­քին աղ­մու­կէն, ժխո­րէն, բազ­մու­թե­նէն հե­ռո՜ւ, եօ­թա­նա­սու­նէն ութ­սուն տա­րի­նե­րու բե­ռին տակ, ե­թէ ո՛չ մարմ­նա­պէս, բայց հո­գե­պէս կքած՝ կեան­քին վեր­ջա­լոյ­սը դի­տե­լով զբա­ղած եր­կու ծե­րու­նի­ներ, գար­նա­նա­յին պայ­ծառ ու տաք ա­ռա­ւօտ մը, ջերմ ու խան­դոտ սրտով, կեն­սա­լիր, հան­դի­պե­ցան ի­րա­րու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պի­ղա­տո­սի հեգ­նա­կան հար­ցու­մը՝ թէ «ի՛նչ է ճշմար­տու­թիւ­նը», ան­պա­տաս­խա՛ն կը թո­ղու Յի­սուս։
Այս լռու­թիւ­նը ան­շուշտ ու­նի բազ­մա­թիւ պատ­ճառ­ներ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին բո­լոր յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ, որ­պէս­զի ա­ռողջ ըն­թացք մը ու­նե­նան, անհ­րա­ժեշտ է սրտի մաք­րու­թիւ­նը։
Սրտի մաք­րու­թիւ­նը, ա­ռա­քի­նու­թեան եւ ազ­նուու­թեան հիմն է, ո­րով կա­րե­լի է բա­րե­բեր յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ մշա­կել, խա­ղա­ղու­թիւն հաս­տա­տել եւ մարդ­կա­յին ար­ժա­նա­պա­տուու­թիւ­նը միշտ վե՛ր պա­հել։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յի­նանց Դ. Կի­րա­կին սո­վո­րա­բար կը կո­չուի «Կար­միր Կի­րա­կի»։ Այս կը հա­մա­պա­տաս­խա­նէ նաեւ Յի­նանց 22-րդ օ­րուան։
«Եւ այն զի՞ կո­չի
«Կար­միր Կի­րա­կի
«Եւ յոյժ պատ­շա­ճի,
«Զի ա­րեամբ ծաղ­կի»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո­րե­ւէ կո­րուստ՝ ըլ­լա՛յ նիւ­թա­կան, ըլ­լա՛յ բա­րո­յա­կան կամ հո­գե­կան, միշտ ցա՛ւ կը պատ­ճա­ռէ կո­րուս­տի են­թար­կուո­ղին, կո­րուս­տի մատ­նուո­ղին։ Ու­րեմն, մարդ պէտք է պէտք ե­ղած մի­ջո­ցա­ռում­նե­րը, հար­կա­ւոր մի­ջոց­նե­րը պատ­րաս­տէ, որ­պէս­զի կո­րուստ չու­նե­նայ եւ կամ պա­տա­հա­կան կո­րուս­տէ մը նուա­զա­գոյն վնա­սով փրկուի։ Ար­դա­րեւ, մարդ­կա­յին կեան­քի մէջ եր­բեմն ան­խու­սա­փե­լի են կո­րուստ­նե­րը, ինչ­պէս՝ նե­ղու­թիւն­ներ, դժբախ­տու­թիւն­ներ։